made in dagenham

• kadınların eşit ücret mücadelesi ve aslında genel olarak sınıf mücadelesi üzerine dolu dolu konuşan nigel cole filmidir.
  
  --- spoiler ---
  
  ford'un onbinlerce erkek işçiyi çalıştırdığı londra'nın banliyölerindeki dagenham tesislerinde koltuk yüzlerini diken ve erkek işçilerden çok daha düşük ücretlerle çalıştırılan konfeksiyon işçisi 187 kadının hikayesi, sendikaları aracılığıyla işverene yaptıkları çağrının yanıtsız kalması ile başlıyor. kadınların kararlılıklarını kanıtlamak için tek başlarına greve başvurması önce hafife alınıyor. grevin etkili olduğu anlaşılınca ise kadın işçiler kısa devre yapılıp, grevin apar topar bitirilmesi planlanıyor.
  
  film bu noktadan sonra giderek öğretici oluyor. yürütülen mücadelenin sendikaların ufkunu aştığı oranda, yeri geldiğinde komünist partiye bağlılıklarını vurgulayan sendika bürokratlarının ford'un şantajları karşısında nasıl teslim olduğu, itidal çağrılarının yerini bir süre sonra ayak oyunları ve grev kırıcılığı girişimlerine bıraktığı filmde ibretle izlenebiliyor ki bunlar gayet tanıdık durumlar. bu sürecin anlatıldığı sahnelerden rita o'grady'nin ford yöneticilerine ve sendikanın başına tüneyen akbabaya çantasından çıkardığı kumaş numuneleri ile verdiği ayar ve çektiği restin filmin belki de en kayda değer yeri olduğunu da söylemeden geçmeyelim.
  
  şüphesiz her mücadelede olduğu gibi kadın işçiler de gelgitler, ileri çıkış ve geri düşüşlerle karşılaşıyorlar. bezen, yılan, yenilenler olduğu gibi hiç düşmeyenler ve yeniden ayağa kalkmasını bilenler de çıkıyor.
  
  neticede grev yayılıyor ve ford'un üretimi kaydırma tehditlerine rağmen mücadele zafere ulaşıyor. her ne kadar film sonu itibari ile işçi partisi iktidarına haketmediği bir kredi vermiş ve hatta ford'a bile zeytin dalı uzatmış olsa da 1970'de ingiltere'de çıkan eşit ücret yasasına yolu açan bu mücadeleyi hakkıyla anlatabildiği için filmin bu arızaları filmi ve hikayenin görkemini gölgelemiyor.
  
  nihayetinde, "eşitlik ayrıcalık değil haktır" diyen rita ve iş arkadaşları ders veriyor; kocalarına, patronlarına ve devlete. filmin sonunda çalan şarkı da belki bizim için alttan alta birşey söylüyordur; "you can get it if you really want"...
  
  --- spoiler ---