toplu taşıma aracında bir erkeğin yanına oturmak

• günlük yaşamda bir insanın başına gelebilecek en berbat deneyim. cidden kahır bela ötesi bir şey. galiba sinirden telefonummu falan ısırdım demin.
  
  metro olsun, otobüs olsun, bir erkeğin yanına den düşmemek için 500 t'de ilk duraktan son durağa kadar ayakta bile gitmeye razıyım lan. arkadaş bu nasıl bir şeydir ya. ulan sanırsın herkesin taşağı 175 okka, herkes kerim abdül cabbar amına koyim. herifler bir oturuyor, 160 derece açıyor bacakları. ulan kaynanasını siktiklerime bakın bir hele ya. hacı afedersiniz benim de sikim taşağım var. ben niye çişi gelmiş velet gibi oturuyorum. hacı şu erkek halimle yanıma böyle bir davardan bozma ayı oturduğunda sinirden ne yapacağımı şaşırıyorum. öyle bir açıyor ki bacakları orço, baldırlarını iliklerime kadar hissediyorum amına koyim. bir kadının bu durumda neler hissedeceğini aklım hafzalam almıyor zaten.
  
  ne hikmetse bu orangutanlar yanyana da denk gelmiyor hacı. ille pısırık tiplerin yanına mı denk geliyorlar. ya da bakıyor herifler, "ulan bu sünepe zaten hanımevladı gibi bir şey, ver edeyim 160'ı" mı diyorlar? offf. bence sırf bu orman yabanileri yüzünden bile türk kızı bu hale gelmiş olabilir. ben türk kızı olsaydım ve yanıma bu hanzolardan biri otursaydı türk erkeğine düşman olurdum amına koyim. ki zaten düşmanım hepinize oropu çocukları. siktirin gidin ya.
  
  geçen metroda bu mamuttan bozma öküzlerden biri oturdu yanıma. bacaklar oldu yine 160 derece. kolu da böyle dayadıkça dayadı. artık nasıl bir gaza geldiysem, "bacağınızı biraz çeker misiniz" dedim. şöyle dönüp bir baktı. lan dedim bok var al yedin dayağı işte. böyle bir 2 saniye bakıştık. "haa, ben mi" dedi. "evet siz" dedim. "iyi" dedi. evet. sonra bacağını toparladı. demek ki dedim, taşağı 175 okka değilmiş. içime biraz su serpildi ne yalan söyleyeyim. hayır mesele 160 dereceyse 180 bile açarım ben de bacağımı. nedir yani.