cay saatleri ^*

• (bkz: cay saati)^*
• ilk kan'ın içinden bir ahmet güntan şiiridir. kaplanlı filan.
• ilk kandan kanımca ahmet güntanın diğer şairler ve şiir görüşleriyle ilgili olan güzel bir şiiri:
  
  kimileri gemiden inip kıyıda dolaştı
  gemide yalnız çocuklar kaldı
  -çocuklardan hiç söz etmeyeceğim-
  
  biz ormanın içine girdik
  -ormana girer gibi yapanlardan da söz etmeyeceğim-
  ormanda bir kaplan gördük
  bir ses duyduk, biri bizi terk etmişti
  bizi terk eden sesini ormanda bırakmıştı
  sesin geldiği tarafta, ağaçların arasından bir deniz
  daha gördük
  gördüğümüz denizin bir ucu dalgalanmıştı
  içimizden biri sevgilisini öldürdü
  sevgilisini öldürenin denize bakan gözlerinden
  biri dalgalandı
  tıpkı o denizin ucu gibi dalgalandı
  şöyle bağırmıştı sevgilisini öldürmeden:
  “neden ta içimde değilsin
  neden karnım seni alacak kadar geniş değil
  neden seni ben doğurmadım”
  bizi terk etti sevgilisini öldüren
  sesi kaldı şöyle seslenirken:
  “neden hep böyle içimdesin
  neden karnım bu kadar geniş
  neden seni ben doğurdum”
  ona cevap vermek üzereydi ki diğer ses, biz ormanı
  terkettik
  ormanın güzelliğini anlatan en güzel cümlenin
  “orman güzeldi” cümlesi olduğunu düşünerek,
  biz ormanı terk ettik
  
  kumsalda, gemiden inince bıraktığımı ayak izleri vardı
  hiçbir ayak izi ormana girmiyordu
  belki biz ormandan gelmiyoruz diye düşündük
  “belki ormandan gelmiyoruz” der demez denizin bir ucu
  dalgalandı
  ormandan bir kaplan sesi duyuldu
  kaplanın ormandan hiçbir şey anlamadığını anlatan en
  güzel cümle “kaplan ormandan hiçbir şey anlamadı”
  cümlesiydi
  ormandan bir kaplan sesi duyunca hemen karşı kıyıya
  baktık
  böylece kaplanı arkamıza aldık
  “böylece ormana sırt çevirmiş olmadık” dedi birisi
  “böylece sırt çevirmiş olmadık diyen sevgilisini
  öldürmemişti
  -sevgilisini öldürmeyenlerden hiç söz etmeyeceğim-
  
  karşı kıyıda bir şehir ve bir dolunay gördük
  şehrin çıkışında camlı bir köşk vardı
  kaplanın korkusu cama ay ışığından çok önce vurmuştu
  kıyının dalgalanan ucundan yeni bir ses duyuldu
  kıyının dalgalanan ucundan duyduğumuz sesler
  birbirine karıştıkça biz birbirimizden ayrılıyorduk
  birbirimizden ayrıldıkça şehre karışıyorduk
  şehirde yalnızca arabalar, barlar ve sokak lambaları
  vardı
  -evde oturanlardan söz etmeyeceğim-
  birden bire sanki camlı köşkün ışıkları yandı
  beyaz dantel örtüler üstünde çörek ve çay
  ve işlenmiş porselen çay fincanları
  ya ay ışığında ya da gölgede kalıyordu kaplanın
  mekanları
  son bir kere bağırdı hiçbir şey anlamadığını
  
  dönüp kulak verdim, “benim bu konuda söyleyecek bir şeyim
  vardı ama neydi” diye kaplanın sesine
  bir barın en sonunda oturup, “bu sesin çarpıp kırılacağı
  son bir ağaç olmalı” dedim dinleyenlere
  sesin çarpıp kırılacağı bir ağaç bulundu
  -barlarda çalan telefonlardan söz etmeyeceğim-