şahinin kopardığı elmas

• bir edip cansever eseri.
  
  "(...)
  o an düşünmedimse de sonradan aklıma takıldı
  gözleri kör bir insan nasıl ağlar diye."
• yine uzun bir edip cansever şiiri. üşenmeyip yazalım:
  
  i
  
  bir zamanlar hep fotoğraflar çekerdim
  bütün gün orda burda dolaşıp
  gemi yolcularını, liman meyhanelerini
  çan kulelerini, düğün törenlerini, kız kardeşlerimi
  göğsünde döğmeler olan bir dilenciyi
  güllerden ve deniz kızlarından
  sonra el olan ama parmakları olmayan denizi
  yüz olan gözbebekleri olmayan
  eski fotoğrafçı dükkanlarında çizgili mayo giymiş kadın
  fotoğraflarını hep yeniden çekerdim
  bir saatçi vardı, ası saharyan mıydı ne, onu da
  istanbul'u ve bu kentin hiç kimsenin bilmediği armasını
  bir sokak bileyicisini
  ellerinde bukinalarıyla uçuşan melekleri (eski taş binaların
  üstünde)
  ve balkonda üç güvercinin bir sülünü yiyip bitirişini (yani
  olağanüstü her belgeyi)
  daha mı neyi
  o kadar çok şeyi ki, her neyse
  bir gün bütün bunlar bana ucuz geldi
  
  sonra bütün bunlar bana ucuz geldi
  attım fotoğraf makinamı bir yana
  vurdum sokaklara kendimi (ara sokaklara, çıkmaz sokaklara,
  istanbul denizinin mavi bir kapı gibi açılıp kapandığı)
  ve dolaştım eski bizans meyhanelerini bir bir
  ağzımda sönmeyen bir sigarayla.
  
  nemli küf kokan sütunların dibinde hemen
  adamlar gördüm, yürekleri gözlerine taşan adamlar
  boşalan oradan da gözyaşı gibi
  tam gözyaşı gibi (öyle diyorum, çünkü yasları eksikti, silinmişti
  kaygıları da, acıları desen, yoktu ki. yani bir gözyaşıydı ki,
  şahinin boşluktan kopardığı elmas, kaskatı, gene bir elmasla
  kesilebilen ancak)
  ne dualar geçerliydi onlar için, ne de
  dünyayı sanatıyla öğrenen bir gökyüzü işçisinin bilgisi
  hiçbiri
  ve anlattımdı efsanesini onlara
  suya yeni indirilmiş bir teknenin
  nasıl filizlere boğulduğunu. ve sonra
  dedimdi, kaynağıdır mutluluğun insan da
  kuruyup kalsa da bir ağaç gövdesi gibi
  ve ardımdan kirli bir su birikintisi beni
  izledi durduydu sanki yıllarca.
  
  ey galata rıhtımlı sonbahar, ey gök kuyusu!
  ölü bir martıyı tekrarlıyordun boyuna
  ağzında güneşten bir solucanla
  düşürüp yükseltiyordun onu
  sen, dişi kent, sense
  az kalsın dişi bir şiir yazdıracaktın gittikçe azalan yaşıma
  ayaklarımı denize sallandırarak
  gözlerimi bir deniz kuşuna doğru uzattıkça
  tuba ağacından kesilmiş iki dal parçası gibi
  yazdıracaktın nasıl olsa, yazdıracaktın da...
• ii
  
  anımsıyorum şimdi, bir akdeniz seferinde yapayalnız kalmıştım
  yıl bin dokuz yüz elli altı
  aylardan nisandı olsa olsa
  ne param vardı ne satacak bir şeyim
  gerçi gemide yatıp kalkıyordum ama
  takmıştım aklımı bir kere
  tahtadan bir ren geyiğine
  gene tahtadan bir truva atına
  bulmuştum kafayı çoktan ''hey, çocuklar!''
  bilen var mı, neresidir truva?
  demeye kalmadıydı gül yaprağı kemiren birisi
  taktıydı bir gül yaprağı yakama
  bir başkası kapıya sürüklediydi beni
  ve dediydi ''işte,
  çenenin şurasında truva!''
  hani yüzyıl yaşar da insan, nasıl
  unutmazsa taşın üstünde seğirten bir karıncayı
  kayan bir yıldızı göz açıp kapayıncaya
  unutmadım işte bunu da
  kan içinde kaldıydı ağzım burnum
  doğrusu dövülmeyi sevmesem de
  aklımdan geçirmezdim dövmeyi
  oysa gemiciler icat etmişler derler keyfine döğüşmeyi
  yalan!
  ''sandal ağacı gibi olacaksın
  üzerine inen baltayı kokuna boğacaksın''
  ben böyle öğrendimdi üvey babamdan
  hayal meyal hatırlıyorum gemiye döndüğümü
  rıhtımda bir iki sarhoş tayfa:
  ''arkadaş tayfanın sarhoş olmayanı kurumuş dal gibidir
  gece karşısına çıktı mı uğursuzluk getirir.''
  güç halle kaçtımdı oradan da
  yırtık mavi gömleğimse rüzgarda
  köpürüyordu denizin bir parçası gibi
  ve burnumda o yabanıl kan kokusu
  
  kan! dedimdi kendi kendime, kan
  ne zaman çıkmaz ki yüze fırsatı yakalayınca.
  
  zamanlar geçti aradan, yıl bin dokuz yüz kırk iki
  içimi tüketen bir şenlik vardı iskenderiye'de
  kim bilir, bir başka yerde belki de
  gece yarısıydı, ellerim
  çılgınca kanıyordu
  on parmağımdan akan kan on ayrı renkte
  içimde yakalanmaktan korkan bir gölge kuşunun nefesi
  tüyleri kahverengi eflatun
  boyu elli santimden fazla
  çırpınıp duruyordu. sözlüğe bakmıştım da daha sonra
  yani şenlikten kurtulunca, tükenmekten
  bir gölge kuşu sahiden vardı
  ben ki gerçekle yiter, düşle ayılırdım hep
  bu çelişken yaşamım beni hiç bırakmadı
  sabaha doğru usulca havalandı oradan
  kaybetti sanki kumarda, var mıydı içimizde kumardan
  anlayan.
  
  ey gülistan sokağı, bir tomar gazete unuttuğum ev
  yıl bin dokuz yüz otuz üç
  vurup da kapını çıktım dışarı
  dönüp arkama bakmadım bile
  taşıdım aylarca yalnız
  bağayla kaplanmış bir duvar saatinin ilk tik takını
  öyle ya, bana sorarsanız terketmeli insan yaşamı
  ölümü göze almadan
  ve anlamalı bir ağaç gölgesi gibi durmaktaki sakıncayı
  gitmek, durmadan gitmek
  ne ölümünü bilsinler ne yaşadığını.
• iii
  
  bir gün bir su birikintisinde tanıdım sakallarımı
  gözlerimi, o yaman kuşkuyu daha sonra öğrettiler
  tuba ağacından kesilmiş iki tek dalı
  bilmem ki, tutmadım hiçbir fırtınanın hesabını
  ne şiir yazdım gittikçe azalan yaşıma
  ne de giz diye sakladım umutsuzluk için yazdıklarımı
  keşfe çıktım doğup büyüdüğüm kenti yeniden
  tırmandım genelevlerle dallanan sokakları
  bozuk plakların, eski püskü eşyaların üstünden atladım
  kağıt oynadım hiç tanımadığım adamlarla
  zar attım
  ve imrendim o kuleyi yaptıran adamın işaret parmağına
  sinemalara girdim (bir filmin ortasında ya da sonunda)
  oturmadım bile çoğu zaman
  girdim ve çıktım
  doğrusu hiçbir şey anlamadımsa yaşamımı anladım
  öyle hep kesik kesik olan, karışık olan
  ve utandım galiba sabahları demli çaylardan
  
  (ki mavi bir taş sıkıştırırdım dişlerimin arasına hırsımdan
  denizler, açık denizler
  daha doğmamış olurdu dünyanın sıcak karnından.)
  
  bir sabah da bizans paralarına baktım antikacı dükkanlarında
  gözyaşı şişelerine, pesüslere baktım
  tutuldum bir tasvirle kedi gözünden bir heykelciğe
  onca yıl sonra truva atına tutulduğumdan
  ama hiç mi hiç gereği yokken bakır bir madalya satın aldım
  bilmiyorum ne yaptımdı o madalyayı ben
  ya birine verdimdi ya da bir arsaya fırlattım.
  
  bir gün de bir cami avlusunda güvercinleri taşladım
  gözleri kör bir kadın mısır satıyordu
  ağlamak istedi ben güvercinleri ürkütünce
  o an düşünmedimse de sonradan aklıma takıldı
  gözleri kör bir insan nasıl ağlar diye.
  
  son olarak üstünde bir taşın
  oturdum saatlerce.
  
  (kirli ağustos kitabından.)
• "bir gün de bir cami avlusunda güvercinleri taşladım
  gözleri kör bir kadın mısır satıyordu
  ağlamak istedi ben güvercinleri ürkütünce
  o an düşünmedimse de sonradan aklıma takıldı
  gözleri kör bir insan nasıl ağlar diye."
  
  gördükleri mi ağlatır insanı yoksa hissettikleri mi? gördükten sonra hissettikleri mi en çok ağlatır, yoksa görmeden hissettikleri mi?
• o kadar çok okudum ki bu şiiri sonunda uzmanı oldum :)
  hani derler ya insan ölürken bütün hayatı gözlerinin önünden geçermiş diye. işte bu şiir tam olarak bu.
  şiir boyunca şair yaşadıklarını kendine anlatır hep. misal şair; bilmiyorum ne yaptım o madalyonu ya birine verdim ya da bir arsaya fırlardım. demiyor. " bilmiyorum ne yaptımdı o madalyonu ben ya birine verdimdi ya da bir arsaya fırlardım." diyor. zaten şiirin bu kadar duygu yüklü olmasının sebebi de bu kendiyle hesaplaşma.
  bu sadece benim düşüncem ama tahmin ediyorum ki şairin " içimi tüketen şenlik " diye bahsettiği olay annesinin üvey babasıyla evlenmesi ve "sabaha doğru usulca havalanan gölge kuşu " şairin çocukluğu.
  okuyunuz, okutunuz bu şiiri (bkz: edıp cansever) i seviniz.
• ...doğrusu hiçbir şey anlamadımsa da yaşamımı anladım. öyle hep kesik kesik olan. karışık olan...