aşık veysel şatıroğlu ^*

• aşık veysel şatıroğlu; (bkz: asik veysel) diye bilinir, bulunur...
• (bkz: aşık veysel)
• --- spoiler ---
  
  sen bilmezsin. o bilmez. hiç kimse bilmez, bilemez. hatta ben bile. bir tek paşa gönlüm bilir.
  
  --- spoiler ---
  
  demiştir gönlümüzün efendisi
• duran şatıroğlu başlığını buraya yönlendirenleri şevkolar kovalasın.
  
  (bkz: duran şatıroğlu)
  
  tanım: aşık geleneğinin en güçlü temsilcilerinden biri.
• lisede amatörce şiirler ve hadsiz tiyatro metinleri yazıyordum. hala en saygı duyduğum insanlardan biri olan edebiyat hocama okuttum. çok beğendiğini söyledi. fakat her hocanın öğrencisine böyle bir konuda vermesi gereken nasihatlerden birini verdi
  ''olum en az 500 tiyatro metni okumadan metin yazma. okuduktan sonra zaten sen kendi kalemine engel olamayacaksın. daha iyi şiirler yazabilmen için de, çok daha fazla şiir okuman lazım''
  
  sanırım edebiyat icra etmek dünyanın en büyük entelektüel uğraşlarından biridir. çok büyük kültürel alt yapı gerektirir. sonsuz merak etme hırsı ve donanım çabası gerektirir. fakat sanki bizim güzel anadolumuz bundan müstesna. aşık veysel gibi muhteşem bir insan doğurmuş bu güzel ana. ve pek tabii daha nicelerini. veysel, belki de bu dünyadan geçmiş en kıymeti bilinmesi gereken 2. şairdir. birincisi de yine benim kanaatimce anadolulu yunus emre'dir. 7 yaşında kör olmuş bir insan nasıl böyle eserler yazmış diye uzun uzun düşünürdüm. yanıt bir gün nazım'dan geldi.
  
  topraktan öğrenip
  kitapsız bilendir.
  hoca nasreddin gibi ağlayan
  bayburtlu zihni gibi gülendir.
  ferhad'dır
  kerem'dir
  ve keloğlan'dır.
  yol görünür onun garip serine,
  analar, babalar umudu keser,
  kahbe felek ona eder oyunu.
  çarşambayı sel alır,
  bir yâr sever
  el alır,
  kanadı kırılır
  çöllerde kalır,
  ölmeden mezara koyarlar onu.
  o, "yûnusû biçâredir
  baştan ayağa yâredir,"
  ağu içer su yerine.
  fakat bir kerre bir derd anlayan düşmeyegörsün önlerine
  ve bir kerre vakterişip :
  "—gayrık yeter!..."
  demesinler.
  ve bir kerre dediler mi :
  "israfil surunu urur
  mahlukat yerinden durur",
  toprağın nabzı başlar
  onun nabızlarında atmağa.
  ne kendi nefsini korur,
  ne düşmanı kayırır,
  "dağları yırtıp ayırır,
  kayaları kesip yol eyler âbıhayat akıtmağa..."
  
  geceye veysel'in en muhteşem yapıtlarından birini bırakıyorum;
  
  dünyada tükenmez murat var imiş
  ne alanı gördüm ne murat gördüm
  meşakkatin adın murat koymuşlar
  dünyada ne lezzet ne bir tat gördüm
  
  ölüm var dünyada yok imiş murat
  günbegün artıyor türlü meşakkat
  kalmamış dünyada ehl-i kanaat
  insanlar içinde çok fesat gördüm
  
  var mıdır dünyaya gelip de kalan
  gülüp baştanbaşa muradın alan
  muradı maksudu hepisi yalan
  ölümlü dünyada hakikat gördüm
  
  nuşveran'ı adil nerede tahtı
  süleyman mührünü kime bıraktı
  resul-ü ekrem'in kanunu haktı
  her ömrün sonunda bir feryat gördüm
  
  dönüyor bir dolap çarkı belirsiz
  çağlayan bir su var arkı belirsiz
  veysel neler satar narhı belirsiz
  ne müşteri gördüm ne hesap gördüm
• güzelliğin on par'etmez
  bu bendeki aşk olmasa
  eğlenecek yer bulaman
  gönlümdeki köşk olmasa
  
  tabirin sığmaz kaleme
  derdin dermandır yareme
  ismin yayılmaz aleme
  aşıklarda meşk olmasa
  
  kim okurdu kim yazardı
  bu düğümü kim çözerdi
  koyun kurt ile gezerdi
  fikir başka başk'olmasa
  
  güzel yüzün görülmezdi
  bu aşk bende dirilmezdi
  güle kıymet verilmezdi
  aşık ve maşuk olmasa
  
  senden aldım bu feryadı
  bu imiş dünyanın tadı
  anılmazdı veysel adı
  o sana aşık olmasa.
  
  dinlerken , okurken tüylerim diken diken olur.
• "derdin varsa git denize anlat. kedilere, bulutlara anlat. pencere pervazında çiçeklere anlat. insana dert anlatılır mı hiç?"
• azı çoğa saymış bir benî âdem. o kadar mı? değil anacım değil. anlatmaya kalksak söz çaresiz...
  ben yazsam ki ne? “veysel'in derdini yazmışlar başta, beni yakıp sen kızınma ataşta” önünü sonunda kendi deyivermiş efeler. gözleri henüz açılmadan kapanmış dünyaya/yalana... çiçek düşmüş önce sol gözüne, sonra ötekine öncekinin derdinden bir perde... sazı almış eline, sözle sulamış yazgısını... gönül gözü ile seyre durmuş âlemi, aşkın gömleğini giyip düşmüş yollara, seyrüsefer eylemiş gönülleri. derelerin çağlayışından, çiçeklerin boylanışından ayna tutmuş yüreklere... yalan değil yalın söylemiş efeler.
  hem selam, hem rahmet...
  
  “ağlar veysel çıkmaz sesi, gine coştu gam deryası / garip gönlümün yaylası, güzel hüsnün bağı benim.” ^*
• dünyayı en net gören insanlardan biri olsa gerek. dost çevirmiş yüzünü benden adlı eseri başka bir şekilde yazması, bu denli içten yorumlaması imkansız. büyük değer. tıpkı hayri dev gibi.
  
  şurada