akşam oldu hüzünlendim ben yine

• sözlerde minimalizm akımının etkileri açıkça görülen, bestecisinin kadın olduğunu öğrendiğimde doğrusu şaşırdığım uşşak makamında bir güzelim şarkıdır.
  akşamla, karanlıkla hüzün arasında muhakkak ki kuvvetli bir bağ vardır. ve hüzün de insana yakışan, asil bir histir. bakın bu sebeplerden ne kadar da bayağı kaçmaktadır bir bu akşam hüzünleri evde bıraktım dizesi şu aşağıdaki sözlerin yanında:
  
  akşam oldu hüzünlendim ben yine,
  hasret kaldım gözlerinin rengine.
  gel mehtabım, gel sevdiğim, gel yine;
  hasret kaldım gözlerinin rengine.
  
  akşam olmuştur, sevilen uzaktadır, hüzünlenmek bir alışkanlığa dönüşmüştür artık zaten. üstelik sevilenin gözlerinin rengine duyulan yoğun bir özlem sözkonusudur. özlenen gözlerin renginden ziyade o gözlerdeki bakışlar, ya da gözlerin ait olduğu bütün olmalıdır; yoksa göz rengi bir parmak izi gibi biricik bir şey değildir ki, bulunabilir eninde sonunda başka gözlerde, canlı cansız başka dokularda. "gel mehtabım, gel sevdiğim, gel yine" dizelerinden gidenin daha önceleri de gitmiş, sonra yine gelmiş olduğu çıkarımını yaparız. nasıl bir gidiştir bu? terk mi etmiştir kendisi için şarkı yapılan şahıs, yoksa zorunlu bir ayrılık, gönülsüz bir gidiş mi mevz-u bahistir? bu mesele muallakta bırakılmış, dinleyicinin hayal gücünü uyarmak arzu edilmiştir.
  "mehtabım" da güzel, şarkının bağlamında özellikle manalı duran bir hitaptır nazarımda. zira lise edebiyat derslerinden alışık olduğumuz tarz bir çözümlemeyle, mehtap akşamı aydınlatacak, ve akşamla kendini iyiden hissetirmeye başlamış hüznün, hasretin, hicranın nihayeti olacaktır.
  akşam oldu hüzünlendim ben yine; hasret kaldım gözlerinin rengine; gel mehtabım, gel sevdiğim, gel yine; hasret kaldım gözlerinin rengine. bilmiyorum, çok seviyorum, hep söylemek, hep dinlemek istiyorum.
• (bkz: bazi seyler anlatilmaz yasanir)
• karakan, aksam oldu adli sarkilarinda sample'lamislardi sarkinin bulent ersoy yorumunu. pek yakismisti sarkiya.
  bir de iki uc sene evvel pelin isimli dazlak number one vj-turns-sarkici, yorumlamisti sarkiyi. enteresan elektronik altyapi uzerine ciglik atmisti bol bol. fena degildi o da.
• ahmet cengizoglu'nun guftesini yazdigi, turk sanat muziginin kuytu golgelerinin cinari semahat ozdenses'e aittir bu $arki.
  uygun zamanda dinlerken o kadar alip goturebilir ki uzerinde tahlil yapmak filan pek bir abes kacar gozumuzde. sadedir, dinlenir ve e$lik edilir. bu $arki bitince ustune hicbir kelime gitmeyecegi icin konu$mak gereksizdir. sadece devami olabilecek ba$ka bir derin $arkiya birakir yerini.(bkz: her mevsim icimden gelir gecersin)
• konulan dördüncü duble rakı eşliğinde pek bi leziz olan eski mi eski şarkı...
• muzeyyen senar soylerken insanin icinin yaglari erir, akar gider. raki sofrasinin vazgecilmez sarkisidir. baslarinda kasetten dinlenir. sonlara dogru e bozuk ses ve ehenkle hep beraberce soylenir, uzulunur ve gozlerde o alkolun verdigi titrek isikli gozyaslari vardir.
• bu akşam gün batarken gelden önce biraz efkâr dağıtmak için söylenen, her akşam da söylenebilecek acıklı şarkımız. ve evet müzeyyen abla çok güzel söyler...
  gözlerin rengine hasret kalınmaktadır netekim şarkıda...
• (bkz: majorler tukendi minorlere yolculuk)
• muzeyyen senar'in soyledigi versiyonu keman introsu ile baslar.
  
  o keman 'dur bakalim arkadas. sen soyle soluklan hele bi. bak sana ne anlatacam.` diye soze girer. sonra sarki baslar, muzeyyen hanim ve saz ekibi ilerler aheste. arkada bir yerlerde keman devam eder hikayeye. keman durur arada, sakinlesir, kizar, huzunlenir. dort misralik hikayenin icinde calisir cabalar, derdini anlatamaz o keman.
  
  mahallenin agir abisi o keman, kendi hikayesi dinlensin ister ama cok da usteleyemez. ona ne ola ki, sarkiyi soylemek onun isi degil. tevazu gosterir, yardim eder, nasihat verir, cok dinler, az konusur.
• akşam oldu hüzünlendim ben yine
  ılık ılık esen meltemin ürpertisi
  ve bitmemiş bir şarkının sözleri yüreğimde
  göyaşı döken sevgilinin tatlı anısı
  
  akşam oldu hüzünlendim ben yine
  bir şarkı söylemek geldi içimden
  yarım yamalak yamalı bohça
  bir de sahilin sesi kilometrelerce uzaktan
  
  akşam oldu hüzünlendim ben yine
  bir şiir dökülür kalemimin ince ucundan
  ne söyleyen var ne dinleyen
  garip çok garip...