autotheism

• her albümünde biraz daha farklılaşan the faceless'in yeni albümü. bu albümle clean vokaller ve daha melodik, depresif hissiyat katmak amaçlı yazılmış rifflerle bambaşka sulara yelken açmış durumda faceless. michael keene gerçekten büyük gitarist.
• çok ayrı tarzlardan ayrı esintiler taşıyan mükemmel albüm. klasik the faceless soundu için ve kemikleşmiş fan kitlesi için güzel bir albüm olmayabilir; daha opeth, cynic vari esintiler, michael keene in enfes clean vokali, klavyeler, saksofonlar, gaz riffler, harika sololar ve en güzeli daha da olgunlaşmış bir sound, olgunlaşmış bir the faceless var bu albümde.
  son karar editi: bu albümü ilk bikaç dinlediğimde gaza gelmişim artık düşüncelerim aynı yönde değil. bu albümün kalitesini iyice anlamak istiyorsanız önce bu albümü sonra da planetary duality i dinlemenizi tavsiye ederim. planetary duality gibi harika bir albümden sonra gerçekten büyük bi yalan olduğu daha da belli oluyor. nerde planetary duality deki o extraterrestrial havalar, theory in practice vari melodiler, efsanevi vocoder kullanımı. olmamış michael keene bozmuşsun.
  daha önce de dediğim gibi çok ayrı tarzlardan ayrı esintiler taşıması başta güzel gelsede sonradan çok yapay ve kopya gelmeye başlayınca albüm kabak tadı veriyor adeta. koca albümün en iyi ve en orjinal faceless soundu taşıyan parçasının hymn of sanity olması üzücü.
• tüm bok atanlara rağmen the faceless albümleri arasında çok farklı bir yere sahip olan muhteşem bir albüm olmuştur. önceki albümlerle karşılaştırmaya mahal yok çünkü tamamen farklı kulvarlarda hepsi. benim gözümde hala burun farkıyla planetary duality ilk sırayı korusa da, 'autotheism'i uzun süre boyunca ara ara açıp dinleyeceğim.
  
  bu da mı tesadüf?
  http://www.youtube.com/watch?v=p9yapi-lrry
• tüm the faceless albümleri arasında (ki zaten 3 tane var) en beğendiğim albümdür. bunda içimdeki progressive death seven tarafın technical death metal seven tarafa karşı daha baskın olması büyük etken tabi ki.
• seveni çok sevdi, sevmeyeni de direkt nefret etti bu albümden. arada kalan pek yok. enteresan.
• (bkz: ototeizm)
• the faceless'ın bu çalışmadan önceki akeldama ve planetary duality zamanlarını bilmediğimden bir karşılaştırma yapamıyorum. ancak bu albüm hakikaten çok güzel ve prodüksiyonu şahane. açılış ve ilk 3 şarkı süper ötesi. michael keene'in clean vokalleri, saksafon solosu, koral vokaller, gitar soloları (özellikle 2. şarkıdakiler), progresif beste yapısı, içiçe geçen katmanlar, oynak ritimler (bkz: accelerated evolution) son derece keyifli bir çalışmanın bileşenleri. grubun kimi yerlerde opeth'leştiği de oluyor ama gözardı edilebilir bir durum bence. kadro da çok iyi, evan brewer, wes hauch felan var. net beğenenler tarafındayım.
  
  puan (8,5/10)
• the faceless'ın en sevdiğim albümü, clean vokallerin büyük etkisi var.