beyaz gül

• güllerden en asili ve engüzeli ve en sevdiğim..
  kırmızı,pembe,sarı filan cok basittir,
  ama beyaz gül cok jantidir..
• çarlık rusyasında ölümü temsil eden çiçek.
• lord soth efendinin zorunlu ravenloft hzmetini anlatan kara gül şovalyesi kitabında sothun kuyusunu kazan karşı karakter...
• beyaz gül deste deste
  derdinden oldum heste
  di gel bir yüzün görüm
  kalmışam son nefeste
  
  bir beyaz gül olaydım
  yar göksüne konaydım
  günde bir yüzün görüp
  ister ise solaydım ^{* *}
  ...
• kirmizi gul gibi guller arasindan gelendir. yarimse beyaz azya giymis halde cuma namazindan gelir...^**
• 'beyaz gül'
  ümit yaşar oğuzcan şiiridir.
  
  seni arıyorum kalabalık caddelerde
  tanımadığım insanlar geçiyor, sen yoksun
  perişan hayallerimin başladığı yerde
  sana sesleniyorum sana duyuyor musun
  
  beyaz güller açtı bahçelerde sevdiğin
  ya şu karanfil? o baygın kokulu çiçek
  gel, yalnızlık bahçeme gel, beyazlar giyin
  anladım ki bu ömür sensiz geçmeyecek
  
  odamı süsleyen ellerini uzat
  hazzından dile gelsin bastığın halı
  açılsın sevincinden perdeler kat kat
  işık ve ateş senin için yanmalı
  
  sonra çevir düğmesini radyonun
  sevdiğin musiki dolsun odama
  dinle şarkısını büyük koronun
  beni düşün, beni düşün ağlama
  
  içimden bir ses diyor ki: -sabret
  sonu gelecek bu yalnızlığın
  bütün aynalar gülecek elbet
  açılacak kapılar ansızın
  
  yalnız sen varsın beyaz gül’üm
  evde, caddede ve sokakta
  bir eylül akşamı gördüğüm
  o beyaz hayalsin uzakta
  
  yakınsın yalnızlık kadar
  uzaksız yakınmış gibi
  sensiz yaşadığım yıllar
  bu kadar güzel değildi
  
  yeter gel artık yeter,
  karanfiller açtı gel
  kış bahçesinde güller
  beyaz güller açtı gel
• bu, beyaz güle yazılmış bir geceyarısı güzellemesi olacak.
  
  günlerdir apartmana girerken bünyemi bir mutluluk dalgası sarıyor. eve girince yapacaklarımı, o gün olmuş şeyleri düşünmekten, hele apartman kapısı önünde çantada anahtar arama programının çok fazla ram yemesinden herhalde, günlerdir yaşadığım bu anlamsız mutluluk hissine hiç kafa yormamıştım. tek hatırladığım, her giriş çıkışımda bostancı ne güzel semt yaa, mayıs ne güzel ay yaa diye sayısız iç geçirmelerimdi. apartmandan çıkıyorsam uzaklaşıp gitmek istememe hali, giriyorsam biraz daha sokakta kalma isteği, böyle tanıdıklığın verdiği bir huzur, bir hoplayıp zıplayacak kadar özgür ama sıkı sıkı sarınıp sarmalanmış gibi güvende olma hissiydi. ama dedim ya, hiç üstünde durup düşünmemiştim. bu geceye kadar...
  
  az önce geldim. herkes evlerine girmiş, sokakta bir insan yok ama ay ışığından her yer gündüz gibi aydınlık. uzaktaki caddeden geçen arabaların sesiyle lunaparktan belli belirsiz gelen hafif çığlık sesleri var sadece... aslında ürkütücü bir ıssızlık ama hiç ürkütmüyor. sokak o kadar evim, o kadar güzel beni sarıp sarmalamış ki, parketmiş arabanın üstünde kıvrılmış uyuyan kedi ya da hışırdayan ağacın dalındaki bir erik tanesi olabilirim. neredeyse gece yarısı olmuş, ben apartmanın önünde tek başıma kaldırıma oturmuş, hipnotize olmuş gibi kalkıp eve giremiyorum. öyle gerçek üstü bir mutluluk hissi ki, kollarımı çırparak uçabilsem, ya da dipsiz bir kuyuda sonsuza kadar düşsem ancak bu kadar kaygısız, bu kadar hafif olabilirim...
  
  ya gece gece ağlak melankolik şeyler yazmak istemiyorum ama bir monet görsün resmetsin isterdim o sahneyi, ne biliyim bir balzac yazsın da siz de hissedin. çünkü cennet bu gece evimin kapısının önüydü sözlük. ve tek mimarı, apartmanın bahçesine diktikleri üç tane beyaz gülün kokusuydu.
• gölgesi siyahtır diğerleri gibi..
• zarif güzelliği her daim kırmızı gülün cafcaflı cazibesine yenik düşse de bambaşkadır aslında. özellikle de sevgililer günü benzeri özel günlerde şu kırmızı manyaklığımız coşmuyor mu, kırmızı gülün resmini, çizimini, kendisini görmekten beziyor insan. mutfak robotu reklamlarına dahi kırmızı güller eşlik ediyor. beyaz güllerse hep bir köşede sessiz, narin bekliyor.
• siyah gül'ün karizmasına sahip değildir.