cemal'in iç konuşmaları

• "bezik oynayan kadınlar"ın bir parçası. söktükçe sökülen, söküldükçe söken.
  
  "ben mi konuşuyorum - cemal mi -
  tanrının taşları mı konuşan
  birbirine geçmiş sımsıkı
  yollar boyunca uzayan uzayan."
  
  (...)
  
  "mavilik de çocukluk gibi
  unutulmayacak hiç."
• "...
  elimi buğulu camdan çektim
  saçlarım doldu yüzüme
  saçlarım neden böyle uzun -kim bilir-
  sevmiyorum hiç
  yalnız yapıyor beni
  hem niye
  herkesin özlemi benim özlemim değil ki
  az konuşuyorum bu yüzden
  tenhalarda duruyorum
  sanki yaşamım benim
  önce bir susuzluk vakti
  ..."
• "acının kış ayları, diyor birdenbire cemal
  içine çekilip de soğuktan
  oyuncağını orda bulamayan
  bir çocuk gibi
  - evet, hiç çocuk olmadı cemal
  olmayacak da-
  ...
  acının kış ayları
  ne yapsam belirsizim."^*
• bezik oynayan kadınlar'dan bir bölüm.
  
  cemal'in iç konuşmaları/ı
  
  bir şeyler çiziyorum buğulu cama -ben-
  cemal'in ıslak sesi
  kayıp gidiyor buğulu camda
  -bir sabah yağmurunun en küçük tanımıysa
  şu benim sesim-
  çizip çizip siliyorum sesimi
  birden odayla dışarısı birleşiyor
  ve birleşir birleşmez
  çıkarıp cebinden büyük aynasını gök
  bir istasyonda yolcularını bekleyen
  insanlar gibi hafifçe gülümsüyor
  bana
  elimi sallıyorum içimden
  buruk içimden
  belli belirsiz.
  yaşlı bir çocuğum ben, çocukların en yaşlısı
  ağzımda sakız tatlısının hiç eksilmeyen tadı
  sevilince kendimi tadıyorum bir de
  kendime dönüşüyorum
  -ah içimin derin rengi
  yoğun kokusu-
  biraz önceydi
  yalova'da bir oteldeyiz
  çok büyük bir oteldeyiz -hepimiz-
  çiçekler var -çok büyük- ağaçlar gibi
  kırmızılar uzun, uçsuz bucaksız
  sonra bir vapurun bayrağı
  görmüştüm
  annemin yakut yüzüğü
  görmüştüm
  ben herkesin oğluydum o zamanlar
  kalabalıktık.
  elimi buğulu camdan çektim
  saçlarım doldu yüzüme
  saçlarım neden böyle uzun -kimbilir-
  sevmiyorum hiç
  yalnız yapıyor beni
  hem niye
  herkesin özlemi benim özlemim değil ki
  
  az konuşuyorum bu yüzden
  tenhalarda duruyorum
  sanki yaşamım benim
  önce bir susuzluk vakti
  -suyu musluktan içiyorum sık sık
  kimseye göstermeden
  böylece
  hiç mi hiç bitmiyor içmem-
  nisanın ıslak sesi
  -kocaman bir gül haziran-
  gelip gelip vuruyor
  uzaktan bakıyorum
  kış aylarına bakar gibi
  kirli
  çift kollu bir lambaya benziyorlar
  seniha teyzemle annem
  bezik oynuyorlar gene
  masada rakı sürahisi -dilim dilim ve renkli-
  tabakta solgun meyvalar
  -sanki kimse birbirine bir şey demedi-
  ve
  suyu çekilmiş portakallar portakallar
  -ne? ne zaman? şimdi unuttum
  büyükannemin ölüm saati-
  ester vazoya çiçekler yerleştiriyor
  pembe sesiyle
  -baharı yerleştiren bir tanrının elleri-
  kokusunu duyuyorum uzaktan
  hayır, kokusunu düşünüyorum
  benim olmayan kokular..
  insan kendi kokusunu bilir mi
  bilmem
  bilemez
  ama annem ester'in
  ester'se annemin kokusunu biliyordur
  sanırım bazı kokular da duyulmaz, görülür
  ben gördüm
  işte şu karşıki bahçenin kokusu
  toprakla güneş karışımı bir koku
  ben gördüm
  büyükannemin ölüm kokusu
  gördüm ben
  sonra annemi bir kokuda gördüm iyice
  seniha teyzemi de
  çok ağır bir kokudan gelmiş oluyor teyzem
  muhassen'den döndüğü zaman
  o evden
  işaret parmağına benziyor bazı kokular
  gösteriyor gösteriyor gösteriyor
  demin yanından geçtim
  bugün başka türlü kokuyor ester
  dudağımı kanatan balık gibi değil
  baharda kar yağar mı, öyle kokuyor
  kapısını ilk kez açıp da
  içeri giriliveren
  yeni bir ev gibi kokuyor
  bin türlü kokuyor bugün ester.
  
  (çok geniş bir çayırda yürüyorum yürüyorum
  ezilen otlar gibiyim
  ezilen otlar gibiyim ayaklarımın altında
  kendi ayaklarımın
  nedense bu böyle hoşuma gidiyor.)
  
  edip cansever
• cemal'in iç konuşmaları/ıı
  
  odamın penceresi yok -daha iyi-
  kendime bakıyorum ben de
  kendimden sarkmış kollarıma
  kendimden damıtılmış gözlerime
  -bakmıyorum, duyuyorum onları sadece-
  böylesi iyi, çok iyi
  kapıyı kilitledin -kapımı-
  salonda gürültüler, ut sesleri
  muhibbe gelmiş olacak burgaz'dan
  birkaç kere gördüm
  şişmandı çok, beyazdı
  saçları mavi gibiydi -öyleydi-
  maviler saçları gibiydi
  açık denizlere benzerdi
  ve yüzü
  ibrişimlerle dolu
  gizemli bir dikiş kutusuydu sanki
  geçen yaz denize girdiğim günler..
  anımsıyorum
  ne vardı ortalıkta maviden başka
  sadece bir martı -o da maviyle beslenen-
  gördün mü demiştim kendi kendime
  mavilik de çocukluk gibi
  unutulmayacak hiç.
  evet, muhibbe
  parası bitince gelir bize
  bir iki gün kalır gider
  sabahtan akşama ut sesleri
  rakı sofraları
  yüzünde, göğsünde, ellerinde
  dışa kaymış ibrişimler
  ek: bir fayton sesinin sessizliği de
  ölümü anımsatan bana
  ölmüştü -büyükannemdi-
  ölü yıkayıcılarını görmüştüm ilk defa
  dudakları yemyeşil biri
  -karıştırıyor muyum yoksa
  bir sirk afişindeki adamla-
  seslenmişti, anımsıyorum
  hiç değilse pedikürlerini silin!
  sonbahardı.
  odamın penceresi yok -iyi ki yok-
  konuşuyorum kendimle
  cemal! herhangi bir mevsim anımsar mısın
  yaz aylarının dışına kaymış
  biraz
  içinde sevgilerin soluk aldığı
  anımsar mısın
  ve yazlar yuvarlak mıdır cemal
  oval mıdır
  çizgi çizgi midir yoksa
  herkes bir yerlere gider
  bir yerlerden gelir de ondan mı
  gelinciklerle tuzlu suyun sevişmesi miydi
  ne dedin
  sen öyle bir yere gittin de ondan
  geçen yaz
  sürdün dudaklarına gelincikleri, sürdün sürdün
  iri bir ruj lekesine benzetinceye kadar
  
  sonra da öptün kendini, öptün öptün
  orası neresiydi, unuttun şimdi
  adsızlığa çok yakışan bir yerdi.
  akşamüstlerinin bir çıtırdısı vardı cemal
  var mıydı
  belli belirsiz -anımsar mısın-
  bir atlıkarınca gibi dönüyordu deniz
  gündoğusundan günbatımına
  aynaya baktındı durup dururken
  oteldeki büyük aynaya
  gözbebeklerin kırmızıydı -bir an-
  dönüyorlardı boyuna
  çıkarıp attındı onları
  denize attındı, anımsa
  bir çift balık olup geri döndüler
  ruhundaki külleri yaktılardı.
  ut sesleri kesildi, iyi
  uzaklarda bir fıstık çamı yarıldı ortasından
  bir kuş ölüsü düştü -sanki-
  bölündü sesler de
  bir faytonun sessizliği de bölündü
  dudaklarını açtın kapadın
  çekilmiş ağlardaki balıklar gibi
  birden gelinciklerle doldu dünyan.
  
  insan iki kişi olmalı, değil mi
  en azından iki kişi
  sen yalnızsın
  yalnızlığın her zamanki ikindisi.
  
  (yürüyorum yürüyorum otlarımın üstünde
  ezile ezile ben
  bir şeyi ilk defa duymanın belirsizliğim
  yavaşça ataraktan üstümden.)
  
  edip cansever
• cemal'in iç konuşmaları/ııı
  
  ben mi konuşuyorum -cemal mi-
  tanrının taşları mı konuşan
  birbirine geçmiş sımsıkı
  yollar boyunca uzayan uzayan.
  
  kurtuluş'tan çok uzaklardayım
  birbirimizden çok uzaklardayız
  çok yakınız birbirimize -tekdüze günler-
  ester parmaklarını geçirmiş kalbine
  yeşim taşlı iğnesini yoklar gibi
  -sıkıştırılmış bir sandviç sesi-
  sürekli anneme bakıyor
  annemse bir elinde rakı kadehi
  ötekinde kâğıtlar
  oyun kâğıtları
  teyzeme bakıyor sürekli
  teyzemse yaratılmakta olan bir anıya benziyor
  bakışları anlamsız
  gölgeli
  kendine bakıyor olmalı
  ne tuhaf, herkes bir yerlere bakıyor
  hiç kımıldamadan
  bir ışık parçası düşüyor annemin yüzüne
  arada kovmak için elini sallıyor yalnız
  
  -dalgınlık, başka değil-
  neyi bitiriyoruz, neyi başlatıyoruz
  neyi bekliyoruz, bilmem ki
  kapı mı çalınıyor ne -gidip açıyorum-
  kimse yok
  peki
  nasıl karşılanır yok olan bir şey
  karşılıyorum
  birlikte salona geçiyoruz.
  oturuyoruz karşı karşıya
  yok olan şeyle ikimiz
  sarı koltuğa çöküyor o -her şey sarı zaten-
  ben kahverengi koltuğa oturuyorum -her şey kahverengi-
  kimse görmüyor bizi
  göremezler ki
  uçup uçup konuyoruz yerlerimize
  bir konfeti demetinden kopmuş gibi
  düşlerimizden .saçılmış gibi
  iyi eğleniyoruz yok olan şeyle ikimiz
  sigarasını yakıyor o
  iyi, yaksın
  bardağına cin koyuyorum
  ağır ağır içiyor
  her şeyin tersini taşıyor yüzü -sanki-
  ve taşırıyor
  -bir şair de olabilir, bir ermiş de-
  yürüyor pencereye doğru
  geri dönüyor
  birden
  çaydanlıktan ayaklarıma dökülen
  kaynar suyun acısını geri getiriyorum
  ve öperken dudağımı kanatan balığı
  ve hemen unutuyorum
  ben unutur unutmaz
  gümüşle altın karışımı bir tramvay geçiyor caddeden
  pırlanta kolyeler açıyor ağaçlarda
  şehrayinler dönüyor katlarında beynimin
  ışıklar ışıklar içinde atlıkarıncalar
  anlıyorum
  gezintiye çıkmış mutluluk o
  o, yok olan şey
  büyüyünce bulacak
  büyüyünce sevecek beni
  yeniden çalınıyor kapının zili
  açıyorum
  sık sık çalıyor
  açıyorum açıyorum
  bembeyaz bir alan oluyor mutluluk
  bembeyaz bir kalabalık
  gittikçe uzaklaşıyor annemle teyzem
  iki tek nokta gibi
  kalıncaya dek.
  
  bağırıyorum bağırıyorum
  beyaz çimenler, beyaz çimenler!
  yok oluyor düş
  yok oluyor sanrı.
  
  ikaros'um ben
  kimse artık beni görmüyor.
  
  edip cansever