demirboğan

• attila ilhan'ın 1962'de çıkan "yasak sevişmek" adlı şiir kitabında bulunan; farkedilmemiş fırtınalara gebe bir eser. şairin daha ilk dizeden okuyucusunu sarsan pek çok şiirinden biridir. hem delicesine demirboğan'la tanışma, hem de ondan şiddetle korkma hali yaratır. kitabın güncel baskılarında yer alan "meraklısına notlar" bölümünde şair bu etkileyici karakteri ileride bir romanda kullanabileceğini belirtmiştir ama demirboğan, tüm gizemiyle, o tek sayfada kalmıştır.
  
  sanki bir anda cinayet saatine dalacak da deli cafer, ismail, tayfur ve şaşı'nın peşine düşecek gibidir. adalet yerini bulsun diye değil; zira "silerse demirboğan siler yoksa hiç." kirli hayatların kuralları da farklı olur en nihayetinde. her akşam, her ara sokakta trajedinin en adisi yazılır; imza gibi bir köşede bırakılır.
• şu şiirdir;
  
  "benim bu kaldırımlara yazdığım yazıyı
  silerse demirboğan siler yoksa hiç
  bir yerinden fena halde kirletmiş yaşamayı
  her akşam orospu çocuğu her sabah piç
  her saat başında bir karanlığa dönüyor
  
  en büyük özgürlük ölmekmiş deniyor
  sakın ha adamı boğuntuya getirirler
  ölmek kolay karanlığın arkası görünmüyor
  hem yaşamak üzerine aynı şeyi dediler
  hepimiz en azından kendimize mahkumuz
  
  demirboğan'ın salyası özellikle kuduz
  bir ceset görmesin çarşambadan çarşambaya
  yeryüzüne sığamıyor yüzde doksan dokuz
  'mevcutlu' gidecek öteki dünyaya
  iki polis arasında bilekleri kelepçeli
  
  asmalımesçit'teki eski bizans oteli
  her yağmuru itçesine camlarında toplayan
  sabah olmayı bıraktı gitti gideli
  beyaz bir kontrabas gibi demirboğan
  şimdi başını sokacak bir telgraf arıyor"