direnmek elinizdeydi

• sitemkar ve huzunlu bir edip cansever dizesi.
  
  "direnmek elinizdeydi, bu neydi
  cunku ey paralar, bultenler, sabah gazeteleri
  banka mudurleri, sirketler, trostler ve karteller
  ey papa xxiii. john, ey butun din kitaplari, nukleer denemeler
  ey sizi bir seylerle durmadan degistirenler"
  
  (tragedyalar, 1964)
• "koro
  ve umutlar sonsuzdur. çünkü en büyük yaslar
  en büyük ölümlerden sonra tutulur.
  episode
  gelirler bir geminin yolcular listesindeki adlarıyla
  tozlu ve incir ağaclarından örülmüş kazaklarıyla
  çağlara göre sıralanırsa çok yönlü ve haritasız
  yastutmaz bakışlarıyla
  bir yürek resminden yapılmış yürekleriyle
  böylece, gündüzün en müthiş yerinde, gündüzün
  başkalarınca işitilmedik bir yerinde
  sanki bir yaz bahçesinde binlerce sarı ampulün
  onları sonsuz ve tedirgin dünyaya akıtan biçiminde
  öyle.
  ve yoğun caddelerde, tekdüze otobüslerde
  çok uzun pasajlarda, bir sürü duraklarda, geçitlerde
  her türlü otellerde. yönü pek bilinmeyen
  yalnızlığı kurutan birtakım asansörlerde
  öyle.
  ve öyle çok sesten katı bir sessizliğe geçerkenki
  bulanık, kirli
  biçiminde bir yaz ayini. upuzun kokulu tabutunda
  bilmeden yer değiştiren bir süryani
  solgun balmumu çiçeğinden o hiç anlatılmayana
  bakarkenki
  kızgın demir yüzlü bir su hayvanından
  yansımış kızgın yüzünü bildirerek
  kimselerden öğrenmediği bir gülüşle
  kimselerden ögrenmediği bir gülüşle
  böylece, insanın en müthiş bir yerinde, insanın
  başkalarınca işitilmedik bir yerinde
  acısızlık açınca ölmemekteki renklerini...
  koro
  başlar ceplerinizin alkolle işleyen saatleri.
  episode
  ve akar tozların, küflerin, iç çekişlerin
  nar şuruplarının kanı evlerin
  bir akşamüstü kargaşasında, bir umutsuzlukta
  hiçbir zaman önce ve sonra
  birden bir yabancılığa sürgün gitmenin
  ormanını kuşatan bitkisel yalnızlıkta
  kandır kesilen imgesi her menekşenin.
  kandır hiçbir yere uymayan eller, sayılar
  tüylerin
  ölümün tüyleri gibi uzayıp çekilmesi
  kan, bu nasıl kan ki, kanı ölümün
  geceye değgin bir ölümlünün
  kendini tanrıya yok dedirtmesi
  ve hepsi.
  koro
  direnmek elinizdeydi, bu neydi
  çünkü ey paralar, bültenler, sabah gazeteleri
  banka müdürleri, şirketler, tröstler ve karteller
  ey papa xxııı. john ey, bütün din kitapları, nükleer denemeler
  ey sizi bir şeylerle durmadan değiştirenler...
  episode
  gelsinler biz onlara yalnız gazetelerimizi göstereceğiz
  ağzımızdaki bir şeyleri çarçabuk yutacağız
  bir kadeh de içkimizden alacağız. aldıktan sonra
  biz sahi nerelerde kalmıştık?
  biz böyle nerelerde, yorgun, yaralı
  bir atın tek başına bir ovayı kapladığı
  oralarda
  ve günün her saatinde fal açan bir adamın
  şu sinek onlusunu bir türlü kullanamadığı.
  her şey ne kadar beyaz!
  her şey ne kadar beyaz. içimizde sakladıklarımızın birazı
  sesimiz ve bütün düşündüklerimiz, her şey
  yolcular, o soğuk istasyonlar, bizim her günkü tekrarlarımız
  değil mi, ne kadar beyaz gemiler
  fenerler ve bütün yol göstericiler. parmak uçlarımız
  kim bilir kime yazdığımız bin yıllık dilekçeler
  o buz tutmuş güneşler, eski eşya satıcıları
  ve sirkler
  ey büyük sirk tanrısı, sen bizim her türlü aşkınlığımız
  ve yalnız.
  ağıt
  ey yetersiz el, ilkimiz, şaşkınlığımız
  ağışın ne kadar beyaz
  gökyüzün ne kadar anısız kaldığımız
  akşamları sarı defterlerin, katalogların
  alkolün ve soğuk örtülerin eli olmanın
  kansız ve değişik ağrıdığı
  yani hiçbir şeyin, öfkenin bile daha bir şey olmadığı
  ey yetersiz el
  ödemenin, sevişmenin, korkunun
  soğudukça kararsız
  ve çıplak kara imleri stenonun
  gibi bir bir döküldüğü, anlamsız
  ey yetersiz el
  sen nerde eskidinse ordayız
  erinç mi, değil mi, ama ordayız
  yüzlerin sayılar ve yenilmiş şehirler kadar ağırlaştığı
  ve aşkın bakımsız kaldığı, işte ordayız.
  episode
  kalmak hep böyle kalmakmı yeni bir yağmur yağıncaya
  dağlarda dağlarda ve soğuk her yerimizde, çağlarda
  yılgınız çünkü sen, ey soğumak korkusu
  ey umut, ey beyaz örtülerin tükenmez uzunluğu
  kimse bir gün sana koşmaktan kendini alamaz.
  koro
  ey sizler, ey ölümlüler
  ey kimseyi saymadan mutluluk dileyenler
  ey nerde olursan ol dongun kalabalık
  yiterek seslerinde ve değişkenliklerinden
  bir şeyi hep sevmelerinden ve birden
  yıllara, yüzyıllara usulca ilişenler
  ey sizler
  yani ey otel kâtipleri, ey sonsuz otel kâtipleri...
  koro başı
  varın, duyurun artık birlikte sesinizi
  duyurun acınızdan yeni bir soy yaratmanın
  doyumsuz, sonsuz, o eşsiz görkemini.
  daha işimiz bitmedi, öykümüz sona ermedi."
  
  tanım: bütünüyle daha anlamlı tragedyalar ii'de geçen dize..