evde kalmış ^*

• nedense sadece kadınlar için geçerrli olan kavram..30 yasını gecmis kadınlara vurulan damga ki
  halihazırda istanbulda bile ornekleri pekcok..
• kız kurusu da denir bu bayanlara.
• bu insanlar kendilerini "ev kızı" olarak tanımlarlar. günlerini ev temizliği, yemek yapma, sabah programlarına telefon açarak geçirirler. modernize olmuş versiyonları ise artık sabahtan akşama kadar nete girerler.vakitlerini "foto takası" suretiyle chatten ve webden koca arayarak geçirirler.
• ev kızı olan ama koca arayan.
• aileleri, akrabalari ve yasadigi cevre tarafindan planlanmis hayatlarinda , planlanan zamanda evlenmemis kizlar icin yapilan yakistirma ( bi nevi kotuleme ). bu baskı 22 - 23 gibi hissedilmeye başlayıp, ilerleyen yaşlarda artarak devam eder.
  böyle bir psikoloji içindeki kız, yeni ilişkilerinde ne seçici olabilir ne de dogru kararlar verebilir. ilişkinin temelinde evlilik yattığı için birçok şey gözardı edilir ve doğal olarakta mutsuz beraberliklere neden olur.
• genelde kiz kurusu da dyebilecegimiz insan turu...psikolojileri son derece hasas bir denge uzerine kurulmustur...çok dikkatli davranmak gerekir.
  (bkz: evde kalmis kiz psikolojisi)tabii bunlar icinde evlenme kurumuna karsi olan saygiyla karsilanacak insanlar da vardir kusur etmemek lazım
• belli bir yaştan sonra tüm dişiler için söylenecek kelime.
  
  bölgeye, yaşam tarzına göre yaş değişiklik göstermektedir.
• her ne kadar bununla mücadele etmeye çalıssalar da; ailenin, toplumun ve kainatın baskısıyla tüm kadınların belli bir yaştan sonra bu sekilde nitelendirilir. tüm toplum kadınlara kendini evde kalmıs gibi hissettirmek için elinden geleni yapar. okul biter, işe girilir... herkes sormaya baslar ne zaman evleniyorsun???? en fecisi de arkadaslar evlenmeye başlar... sonrası iyilik güzellik...
• bu gruba mensup bayanların, "evde kalmış değil, evlenmeyi tercih etmemiş" diye düzelttikleri, belli bir yaşa gelmiş hatta o yaşı bir hayli geçmiş ama aradığını bulamamış bayanların durumunu özetleyen söz.
  (bkz: kovulmadım istifa ettim)
• 'evde kalmış'
  başlığını gayet güzel anlatan, ümit yaşar oğuzcan şiiridir.
  
  memura varmadı fakir olduğu için
  müteahhidi çocuklu diye istemedi
  kasabın mesleğini
  doktorun yürüyüşünü beğenmedi
  derken... yaşlandı yavaş yavaş
  kapandı her kapı
  malum hikâye
  üzümün çöpü var, armudun sapı