evimizde var

• çocukluğumun arzu bastırma cümlesiydi bu.
  çarşıya, pazara giderdik annemle. haliyle ben limonta görürdüm mesela. sonra hep aynı laflar:
  ben: anne limonata alsana
  anne: yürü oğlum evimizde var.
  b: ama şimdi istiyorum
  a: sus dedim tamam
  b:!!!
  ***
  ben: anne lahmacun gördüm adam satıyo arabayla
  anne: pis o pis, tuvalette yapıyorlar onu
  b: ama istiyom ben
  a: ben sana börek yaptım yemedin. lahmacun da yok.
  
  not: ama babalar öyle mi?
  "aslan oğlum tadelle alayım mı?" sorusuyla başlar, sandviç yer misin? diye devam ederdi. çok baba gördüm çarşıda pazarda böyle aslan gibiydiler.
  haa bunu nedeni ne? anneler kötü babalar iyi mi? kesilikle hayır. anne babadan aldığı üç kuruşla koca haftanın nafakasını doğrultmakla mükellef o yüzden. oysa baba cüzdan sahibi, onun böyle estirme, kükreme potansiyeli var.
  yaşasın eşitlik ve çalışan kadınlar.
• bunu lafı kullanan anne babanın ''var ama evde'' diyen çocukları vardır.