hayatta ben en çok annemi sevdim
-
bir adamı deli gibi özlemeye emanet edilmiş son bir kaç gecedir annemi sevmeyi/anmayı/özlemeyi unuttum; affeyleye! sahi affeder anneler herşeyi değil mi? öyle bir seviyorki; elin ayağın oluyor uzuvsuzsan, şefkat oluyor yalnızsan... kimseler sevmiyor misal seni; katilsin, canisin olmadı birilerini derde garkeylemişsin... sevdasıyla geliyor o, kucağı daimi açık. canın sargısı; mesela kulunçların ağrıyor bir grip sonrası, "yat sen evladım" diyor, gözleri ağlamaklı. ya da bir ateşli gecenin iğrenç kabusundan "yavrum" diyerek uyandırıyor seni, tuz değil, biber değil "hayat" oluyor geceleri. içine döküyor her derdini, arada söylense de sen yaşıyorsan alıyor sahici nefesi...
uzağındayım şimdi; çok! kaç zaman oldu göremiyorum. uzaktayken keyifle pek anamıyorsun anneyi; özlemek biraz arabesk zeminli. derecik yolundan gelirken teypte bir "pencereden kar geliyor..." ezgisi, annemsizim, gurbetteyim, canım da fena yanıyor, dökülüyor yaşlar sicim sicim... arasam, acısını ikiye katlicam! varsın olsun diyorum, bir başına ağla. o eşsiz insana kıyma; tut sesini, durdur kendini...
bu bakınız boş kalmasın dedim gece gece. -
abdülkadir budak'ın can yücel'in hayatta ben en çok babamı sevdim şiirine naziresidir. bir kısmı:
"annem öldü, düşüyorum, koptu salıncağın ipi
anahtarsız bir kilide benzediğim doğru şimdi
saçlarına tırmanırdım tutunup yıldızlara
kokusu kalmıştır diye kapandım odalara" -
değerli şair abdülkadir budak'ın nazire şiiri.
tamamı şu şekilde:
hayatta ben en çok annemi sevdim
can yücel'e nazire
ona göre baştan beri iflâh olmaz biriydim
babam korkuydu bana, annem yürek serinliği
en sevdiği oğluydum -bana hep öyle gelirdi-
uzun avcı öykülerini ilk ondan dinlemiştim
hayatta ben en çok annemi sevdim
sözümona büyümüştüm, ekmek getirirdim eve
annem öldü, düşüyorum, koptu salıncağın ipi
anahtarsız bir kilide benzediğim doğru şimdi
saçlarına tırmanırdım tutunup yıldızlara
kokusu kalmıştır diye kapandım odalara
kıyamazdı bilirdim şiirler yazan oğluna
sevgilim terkedince benden fazla ağlardı
istiridyeydi annem, içinden inci çıkardı
hergün daha da büyüyor yüreğimdeki yırtık
annemi anılarda bile bulamıyorum artık
babamın hemen ardından gitmesi gerekmezdi
evinin badanasını yarım bırakıp erkenden
o gün bugündür bana gülden önce gelir diken
dedim ya anahtarını yitirmiş bir kilidim
hayatta ben en çok annemi sevdim
ekşi sözlük kullanıcılarıyla mesajlaşmak ve yazdıkları entry'leri
takip etmek için giriş yapmalısın.
hesabın var mı? giriş yap