• merhaba cuma günü ilk defa metrobüse bindim. beylikdüzünden zincirlikuyuya oradan da metrobüsü değiştirerek uzunçayıra gittim. bu işlem 18-20 de başlayarak son varış noktası olan uzunçayıra 20-10 da varmam la bitti. ne maceraydı be özellikle zincirlikuyu da hat aktarırken müthişti kaç kişi sürttü anlayamadım bile hatta bir ara telefon çaldı elimi cebime atıp bakamadım ayaklarımda yere değmiyordu sanki. değişik bir duygu ve umarım bir daha olmaz. yazarları burada okurken lan abartıyorlar falan diye düşünüyordum özür dilerim sizden abartmıyormuşunuz hatta bazı şeyleri az anlatmışsınız çüüs
  • genelde binememekle sonuçlanacak eylemdir.

    bilmeyenler boş bir tane gelir diye bekler de bekler. nerede duracağını da bilemez. önündeki insan seli saniyeler içinde azalırken aynı hızla tekrar çoğalır. öyle saatleri geçer gözlemle. bekle babam bekle.
  • bağımlılık yapmaz. denemeyen varsa kessinlikle bunu denemeli. birinin kucağına oturmak isteyeceğim tek yerdir metrobüs. ondan sonra oksijenden, atmosfer basıncından mahrum kalıyorsun yaşadığın gezegeni sorguluyorsun. fena bişey aga.
  • insanlar dolu olan metrobüse biniyordu çok ilginç gelmişti :)) bana kalsa akşama beklerdim durakta boş gelecek diye ama arkadaşım beni kolumdan tuttu ve daldık kalabalığa sonrasını hatırlamıyorum.
  • istanbul kartı şöförün yanındaki cihaza tutup, dı dııııt sesi niye gelmiyor diye bakıyorken, şöför dayanamayıp geç geç diyince fark ettim. bir daha kart okutmaya gerek yokmuş.

    edit: yıl 2010 ilk kez metrobüsle tanışmam.
  • götü kollarlen demiri tutamıyordu.
  • henüz yapmadığım eylem.
hesabın var mı? giriş yap