karşılıksız hayat

• didem madak şiiri. pulbiber mahallesi adlı kitabında bulunur.
  
  efendimize
  
  sahte rakımdan düştüm efendimiz, galiba kör oldum
  acaip bir atmosfer yarattım
  tuzluk, kapatılmış kahve falı, ütü suyu, ceza kanunu...
  hiçbir şey kalmamış gibi olduğu için oldu bu
  hiç acımıyormuş gibi...
  acım uzakta kendini çekiyor efendimiz
  ben burda balkabağından bir pranga ile dolaşıyorum
  
  bir cadının içli geçmiş zamanındayım
  elektrikli süpürgemden zalim toz yumakları boşaltıyorum.
  bu tozlar her şey efendimiz, sözler ise hiçbir şey
  kuşlar sözlerin arasındaki boşluktan sıcak ülkelere göçerler
  sözlerin arasındaki boşluğa
  bahçedeki kuru yaprakları süpürür insanlar
  sözler ağır alışveriş torbaları gibi
  gitgide taşınmaz olur efendimiz
  
  sözleri tekrarlayarak yok eden çocuk gibiyim
  acı çekmeyi öğrendiğimde ismimi de öğrendim
  
  "sus-dinle-sus-sus-dinle-sus
  sesikilitsesikapısesikilitsesi..."
  sesleri dinleyerek büyüdüm
  efendimiz beyaz etli çuprayı deşeleyerek
  yeşil elmayı dişleyerek
  sokağa atılmış bir çin aslanı kadar şaşkın,
  rüyamda bilmediğim bir yazıyı okuyup anlayarak
  ne anladıysam sonra ağlayarak
  gübre yığınlarından tüten dumanı koklayarak
  sonra vesikalık fotoğraflar çektirerek
  kimini beğenip kimini beğenmeyerek
  yüzüm kilitlendiğinde anahtar sözler yoktu efendimiz
  sözlerin arasındaki boşlukta
  acı çekmemeyi öğrendim.
  
  "gül ağacı değilem" çalarken hafiften metroda
  istanbul'un yanık kablo kokan damarlarında
  ayağımda balkabağından bir prangayla dolaştım.
  tüm yüzlerde sizi görüyordum efendimiz
  gidiyordunuz, devam ediyordunuz, aşık oluyordunuz
  ayağınız tiksintiler ayağıydı
  ucuyla ölü bir fareyi mazgala iteliyordunuz
  küçük kızların saçlarını bahçıvan makasıyla kesiyordunuz
  romatizmanız hafiften sızlıyordu, ayakkabınız da vuruyordu
  bebekler gibi süt kokuyordunuz bir yandan da
  siz herkesin gül ağacı, herkesin ısrarıydınız
  eliniz tiksintiler eliydi, şeytanı çatlayanlar elinize doğardı
  ve siz portakalı uzun uzun soyar, başucuma koyardınız
  
  ortam şiire acaip müsait efendimiz,
  acaip bir atmosfer yarattınız
  kar yağdı, yüzümün yolları kapandı.
  hayır, tuzlama çalışması yapmıyorum efendimiz.
  ne bir kimseyi göresim var, ne konuşasım bir kimseyle
  hayır, insanları sevmiyorum efendimiz
  çok soru soran bakkalı, işgüzar sekreteri
  pantolon ağlarından dakikalar fırlayan kart zamanparaları...
  hayır, hiç kimseye acımıyorum efendimiz.
  kendimi de ağlak suratımı görmemek için
  çokonat reklamına gönderdim.
  arınmadan gelmesin.
  
  zavallı kendim!
  tasfiye edilmiş bir merkez komite üyesi gibisin.
  
  şimdi hiç kimse yok efendimiz
  şu tuzluğu elinin tersi ile itip devirecek biri
  fal kapatıp bakacak biri
  babazula çalacak, janis joplin dinleyecek biri
  fiillerime uygun cezayı şu kanundan bulacak biri,
  cezalandıracak ve beraat ettirecek biri,
  sanığı son sözünü söylemeye teşvik edecek biri
  pulbiber mahallesi vakanüvisi işbaşında şimdi
  hayaletler için masumiyet karineleri icat etmektir işim
  ilkem hayaletleri aklamak, görünmez olmaktır
  karnımdaki 37 ekran televizyondan
  kılıç şakırtıları ve at sesleri geliyor
  bir iç savaş hikayesi
  bir marduk efsanesi
  renk ayarlarımı yapıyorum,·acaip bilim kurguyum
  didem madak kangurular gibi şiirlerini karnında taşır
  bir ideolojiden diğerine zıplardı
  stigmata problemlerini beş dakkada çözer
  ağır bir şey taşırmışçasına hafif kambur dururdu
  benden iyi belgesel olur kız zeyna, ha? deyip kulağını çekiyorum
  gölgelerin gücü adına!
  şimdi bir hayalet uzun çivileri elime zaplar.
  göbek deliğime basarak kapatıyorum şiiri.
  
  pulbiber mahallesinin tarihi kaçarken vurulmuştu.
  sen bir yampirisin dedim,
  sen kendini bilmez bir yengeçsin sen... sen... aşağılık ay budalası...
  işte yine küfrün sokaklarında lambalar yanmıştı.
  şimdi olacaktı
  belki biraz daha uğraşmak lazımdı
  tanrı hilali bumerang gibi kullanıyor
  beni bol kesik kafalı bir korku filmine fırlatıyordu
  pulbiber, mahallenin ismi olmuştu.
  biber pul olup gitmişti işte,
  ne güzeldi yani, hafiflemişti.
  ağla ağla açılırsın bir kelimeydi pulbiber.
  hz. isa karşıdaki lambacının alın çizgilerine gelip oturdu.
  yan kahveden bir türk kahvesi söyledi kendine
  yürüklerin ibram "ayıpsın bi garar" diyerek
  kokusu güzel, kendisi güzel kahvelerden getirdi ona
  böylece avizeler ve lambalarla dolu dükkan
  şıkır şıkır oldu sesler ve ışıklarla
  
  lambamı dünyamın tavanına asmıştım işte
  en bi tavanına.
  mor ötesi ışıklı bir lamba.
  kendimdeki işaretleri görebildim böylece.
  böylece evde deli beslemeyin uyarılarına aldırmadan
  ve hiç korkmadan bir deli beslemekten
  çamaşırların kurumasını bekledim, yemeğin pişmesini
  bebeğin doğmasını
  küfrün sokaklarında lambaların yanmasını
  çimentonun donmasını
  mafya babanın başımda kahkahalar atmasını
  cesaretin varsa gel demelerini bekledim.
  kelimelerin meczup dilenciler gibi evimde gecelemesini.
  dili kesik bir korku filmine atmıştı tanrı beni
  bana reddedemeyeceğim bir teklif sunmayacak mıydı?
  
  tanrı'nın büyük tarlaları andıran ayakları vardı
  yürüdüğünde buğday başakları hışırdardı
  üzüntüsünden kan tüküren tanrı'dan işaretlerdi gelincikler
  hain bir raptiye gibi saplanırdım ayaklarına
  çıkarıp atardı beni.
  yüzüm sürülmüştü, kökleri dışarıdaydı, humus kokardı.
  hapishaneden kaçan kehaneti teklif etmişti tanrı bana
  herkese yasaklanan ayeti,
  bu kırmızı, bu top top, bu yılbaşı çiçeklerini...
  içinde ne var merak edeceksin
  koyun koyuna uyuyan iki kara tohum?
  koyun koyuna, biri uyuyan diğeri uyumayan iki kara tohum?
  çiçek satan kadınlardan tarih satın alacaksın.
  içinde her şey çiçek pıhtılarına dönüşecek
  bir gün gelecek hiç ağlamayacaksın
  yüzün çatlayacak susuzluktan, şeytanın çatlamayacak
  bilecek ve söylemeyeceksin!
  
  mahallemizde bütün talih kuşları kuş gribi olmuştu.
  isli evler kara tabancalar gibi havaya ateş ediyorlardı.
  kaçışıp kaçışıp dağılıyordunuz efendimiz
  gidip bir alışveriş zincirine bağlıyordunuz kendinizi
  günler süren bir ölüm orucundan çıkmış gibi...
  kredi kartları iade edilmiş bir manikdepressif gibi...
  siz efendimiz, siz, siz, siz,,,,,,,,,,,sızsızzzzzzzzzzz
  kanatları itlaf edilmiş garip bir kuştunuz
  
  istanbul'un yanık kablo kokan damarlarından akarak
  oyun arkadaşımın yanına gidiyorum
  siz buna kaçmak diyebilirsiniz
  siz buna göçmek diyebilirsiniz.
  çocukken elektriklerin kesilmesini isterdim
  annem masal anlatırdı o zaman.
  çünkü sahibini görmediği sesleri şiir sanır insan.
  siz bunu da böyle bir karanlık sayın efendimiz.
  şimdi kelimeleri tekrarlamak yok etmiyor onları
  şimdi kendim altımı çizme kırmızıyla diye
  bas bas bağırıyor.
  siz buna yanlış da diyebilirsiniz ya.
  belki de biraz iyi olmaktır ama.
  
  "tanrının olmadığı bir dünya'da fazladan bir yığın aşk vardır"
  sözün aslını araştıracak takatim yok.
  buna benzer bir şey diyebilirim,
  demek isterim takatim olsa.
  kar yüzümü kapatmadan önce derdim belki
  belki cama küçük taşlar atar ve uyandırırdı beni sevgilim.
  belki buluşurduk, telli duvaklı bir şiirde buluşurduk
  siyah bir gelinliğe benzemeden önce bu şiir
  uzun kuyruklusundan.
  karanlıkların ihalesi bana kalmadan önce
  biraz arpa için şaha kalkmadan önce atlar
  kelimelerle beş-taş oynayan bir çocukken belki
  annemin adını tekrarlardım
  kardeşimin adını
  kendi adımı
  belki babamın bile adını
  ve eski sesler bilirdim
  oeski sesler bilir derlerdi, efsaneydi
  şeytan tırnaklarının sesini bilir
  lslık çalamayan çocuk üzülür
  bahçeye kaçmıştopun kesilen sesi gibi
  rüyanda ölmüşsün demek ömrün uzamış
  diyebilecek biri gibi.
  pulbiber mahallesinin tarihi ne zaman başlayacak?
  kapatıyorum şiiri hep göbek deliğime basarak.
  tanrı sadece iyi bir oyun arkadaşıdır.
  
  biz şimdi miss marple ve zeyna ile beraber acılarımızın
  kaynağını araştırıyoruz.
  pulbiber mahallesinin vakanüvisi olmak
  gözleri fotoğraflarda kırmızı çıkan albino bir şiir kedisine
  bir kız kurusu ve bir şair eskisine kaldı
  kardan kapanmış bu yollar bizim!
  hayali bir arkadaşı olmuştu kardeşimin.
  aytaç geldi dün gece diye uyanırdı sabahları.
  saçmalama derdi babam kızarak
  bunu şimdi hatırlayıp yazmamın bir manası var mı?
  çok saygıdeğer zeyna ve sayın miss marple?
  sizlere soruyorum bir manası var mı?
  tarifeler içinde bir tarif bulmak lazım
  bu ölen kelimelerden biri mi savaşta?
  hayal öldü mü?
  bak çabuk, bak şuna diyorum zeyna'ya
  saf saf bakıyor ve klişe yumaklarıyla oynuyor
  tarifelerden başını zorlukla kaldıran miss marple
  hayal güçleri tezkerelerini almış diyor.
  çağırın çabuk diyorum seferberlik var
  mahalleye bir tarih yazmamız lazım.
  pulbiber tarihsiz kalmayacak!
  aytaç'a dönüyorum, kimse ama hiç kimse
  varolmadığınızı söylemeyecek bundan sonra.
  
  miss marple fahişeleri koklamaktan yorgun geliyor akşamları
  öldürülmüş kadınlar gülümsüyor
  piyano tuşları gibi arası kararmış dişleri ile
  çözülmemiş cinayetler oratoryosu yazıyoruz
  kadınlar öldürülmesin senfonisi
  şeker de yiyebilsinler notalarla!
  cinayetler saçlarını çözüyor, beyaz kadınların omuzlarına
  ben yüzü kalpten kadınlar çizerek rahatlıyorum pastel boyayla
  nedense hepsinin yüzüne
  beyaz bir kedinin kara gölgesi düşüyor
  buna gözyaşı demek mümkün belki
  neme lazım güzel kadın sanatı yapıyoruz burada.
  aydınlanan vakaları miss marpple yazıyor
  karanlıkta kalanları taşeron usulü şaire veriyoruz.
  yetki belgemiz yok, yine de
  duruşmalara müdahil oluyoruz ara sıra
  doğrudan zarar gördük diyoruz
  doğrudan!
  hakim bağırıyor
  atın bu isterik karıları dışarıya!
  geçmiyor zapta nedense hiçbir sözümüz
  
  yetki belgelerimizi yakıyoruz sokaklarda
  mor küllerini savuruyoruz.
  çok mutluyuz.
  eksenimiz yok, kolanlarımız çatlak
  kömürlük penceresi dilinde yazıyoruz.
  ete yapışmış siğil dilinde
  kuyruğu kesik kedi dilinde
  kırmızı tırtıl dilinde
  bulabildiğimiz ve bilebildiğimiz dillerde yazıyoruz.
  bu diller bizim!
  
  efendimiz, ey efendimiz, yüce efendimiz
  şeytanım çatlamıyor
  acaip bir atmosfer yarattım
  tuzluk, kapatılmış kahve falı, ceza kanunu...
  acım uzakta kendini çekiyor
  ben burda balkabağından bir pranga ile dolaşıyorum
  evet efendimiz!
  bahçedeki yaprakları süpürdüm
  kediye sütünü verdim, işe geç gitmedim
  kirayı yatırdım, fazla içmedim balkabağımı parlattım efendimiz
  yılbaşında kabak tatlısı da yaparız.
  hayır, şeytanım çatlamadı, çatlamıyor.
  lslık çalmam ve parmaklarımı da hiç kıtlatmam
  yarın karlar erirse,
  yüzüm geçit verirse gülümserim birilerine
  peki gülümserim efendimiz
  başka emriniz?
  
  -------------
  bonus: didem madak’ı bir kadın şair, bir cinsiyet farklılığı şairi olarak bu şiir üzerinden okuma denemesi için bkz. zeynep direk, "karşılıksız hayat", cogito sayı 81-annelik, ağustos 2015.
• bir didem madak şiiri. buradan dinlenmesi tavsiyedir.