kendinden birinci çoğul şahıs olarak bahsetmek ^*

• yanındaki ve yakınındaki insanların mutluluklarını, acılarını, zevklerini, nefretlerini ve bin türlü özelliğini sahiplenen insanın default özelliğidir.
  
  ilk ba$larda garip kar$ılanabilir:
  - paltomuzu buldun mu?
  - abi senin palton üstünde ya!
  - off yani senin paltonu diyorum.
  
  - di$imiz ağrıyor mu?
  - ikimizin di$i senkronize mi çalı$ıyor?
  - senin dişin tamam mı senin senin senin!
  
  bazen insanı sıkabilir:
  - projeyi bitirdik mi?
  - hıı huu mm..
  - evet mi hayır mı?
  - ıı zıı gıı..
  - nasıl anlamadım?
  - yahu sanane bitti veya bitmedi, proje benim projem, şemsiye benim şemsiyem! ister göle çalarım ister götüme çalarım.^*
  
  bazen sevindirir:
  - uygun segmanı buldun mu?
  - yok be kanka nerdee, gerzek ithalatçı önümüzdeki aydan önce olmaz diyor.
  - hmm evet artık pek üretmiyorlar bizim motordan.
  - saol ya, bakıcaz i$te bir$eyler.
  
  bazen kafa karı$tırır:
  - hocam tez'e horsley narkoterapi'sini de eklesek mi?
  - yardımcı mı aldın yanına?
  - yok onu demek istemedim. yani eklesem.
  - intihal! itiraf et, kaynak neresi?
  - kem küm, olur mu öyle $ey, orijinalite, özgün müzik, cart curt falan.
  - bunu komiteye anlatırsın.
  - hey allahım.
  
  bazen deli olduğunuzu anlarlar:
  (dolmuşta bir tek mü$teri vardır. buna rağmen)
  - müsait bir yerde inecektik.
  - (arkaya doğru garip garip bakar) ıhı
  - hm?
  - (kesin manyak bu) yokbişi.
  
  ve lakin bir süre sonra ben demeyi unutursunuz. "çünkü ben istiyorum" demek, "allah belanı versin ve hatta sana laflar hazırladım" demek kadar zor olur. "ben gideceğim" , "ben geldim" , "ben vazgeçtim". ne zormu$ be söylemek. onu yapan bunu da yaptı (bkz: mutualizm)