kolokolçik

• yakov petroviç polonski şiiri.
  
  ezilenlerde dostoyevski'nin satır aralarındaki yorumlarıyla daha da güzelleşen şiir ama ben saf haliyle kopyalıyorum buraya:
  
  tipi yatıştı, yol aydınlandı.
  gece binlerce donuk gözle bakıyor...
  ansızın ihtiras dolu bir sesin
  çıngırağa uyarak konuştuğunu duyar gibiyim
  göğsüme yaslanıp dinlenmek için
  sevgilim ne zaman, ne zaman gelecek!
  tatlı hayat bu! sabahın ilk güneşi
  penceremin buzlu camında titreşirken
  meşeden masada semaverim kaynıyor,
  sobam çıtırdayarak, köşede renkli perdenin ardındaki
  yatağımı aydınlatıyor.
  
  birdenbire aynı sesin
  çıngırağa uyarak hazin mırıltısını duyarım:
  ‘eski dostum nerede?’ korkarım,
  geri dönüp de bana sokulup sarılmasın!
  bu hayat da ne ki!.. dar, karanlık odam
  sıkıntı dolu; pencereden rüzgâr giriyor...
  dışarıdaki tek vişne ağacı bile
  donmuş camdan görünmez oldu.
  belki çoktan ölmüştür.
  hayat mı bu! perde soluklaştı;
  odamda hasta dolaşıyor, aileme gidemiyorum.
  ne azarlayanım, ne sevgilim var...
  yalnız kocakarının dırdırı...
  
  (nihal yalaza taluy çevirisi)