oiktos
-
-
trt 2 aracılığı ile az önce izlemiş olduğum film.
'mazoşizm kişinin kendine acı vermekten zevk duymasıdır' ın ötesinde bir mazoşizmtanımı isteyen herkes bu filmi izlesin. mazoşizmi merak etmeyen de izlesin. çok güzel film, çok güzel yapım.
yunan sinemasının ''tuhaf'' filmlerini yorgos lanthimos ile tanımış olan bendenizi kurgusuyla büyüleyen bir başka yunan yapımı film. yönetmen koltuğunda babis makridis var, ben ilk defa izledim bu yönetmeni ama diğer filmlerine de en kısa sürede bakacağım. sinematografik açıdan lanthimos filmleri ile büyük benzerlik gösteriyordu film muhtemelen o yüzden de ben çok sevdim. izleyiniz efendim.
--- spoiler ---
film genel olarak acıdan haz alan, ve sürekli acı duyuyor ''muş gibi'' ilişkiler yaratabileceği, kendini ve çevresini manipüle eden bir avukatı konu alıyor. film aslında oldukça derinlikli. muhtemeldir ki, çocukluğundan getirdiği duygusal yoksunluğu en üst seviyelerde olan, çocukluk yaşantısının ihmal ve istismar öyküleri ile dolu olduğu bir adamı görüyoruz. bir önceki cümlede yazdığım çocukluğu ile ilgili herhangi bir şey yok filmde, yalnızca benim filmdeki karaktere yönelik oluşturduğum ihtimaller. karakterimiz aslında en iyi bildiği, en rahat ettiği, konforlu alanı olarak tanıdığı şeyi sürdürüyor, acı verici durumlardan haz duymak. çünkü ancak bu şekilde çevresi tarafından görülebiliyor ve duyulabiliyor. filmin ana konusu olan, karısının kaza geçirmesi ve komada kalması durumu ortadan kalkınca, yani karısı iyileşip eve dönünce söz konusu karakterin tüm dünyası allak bullak oluyor ve eski dengesini tutturabilmek için de çevresiyle kurduğu ilişkilerde karısı hala komadaymış gibi davranıyor. filmin ilerleyen kısımlarında gerçeğin ortaya çıkması ve adamın çevresi tarafından 'zavallı' olarak görülme durumu ortadan kalktığında ise oldukça çarpıcı bir şekilde babasını ve karısını (ve muhtemelen çocuğunu) öldürdüğünü görüyoruz ki 'gerçekten' acı duyabilsin, bildiği tanıdığı, aşina olduğu o duruma tekrar girebilsin vs. gibi pek çok insanın acıya ve acıdan duyduğu hazza olan ihtiyacını gösteren pek çok kurgusal güzellikler mevcut.
--- spoiler --- -
oiktos *, tuhaf dalga akımına ait kayda değer bir yunan filmi. sinemada ana akımın dışında yer alan şeyleri seviyorsanız izlemenizde fayda var .
film yavaş tempoda ilerliyor ve depresif bir atmosfer hakim . oyunculuklar sade, gösterişsiz ama doğallığı yakalamışlar. bu açıdan da başarılı buldum.
film , kendine acınmasından mutluluk duyan ve bunu yakalayabilmek için gerçekten acınası şeyler yapan bir adamın hikayesini hiç abartıya kaçmadan seyirciye aktarıyor. -
durağan bir film ama sıkıcı asla değil. farklı bir karakteri anlatıyor sonuçta. beni anlatan bir film olsaydı, sıkıcı olurdu muhtemelen. çünkü benim gibi milyonlarca insan var. ama bu adamın bir ikincisini zor bulursunuz.
"acıyı, acımayı en iyi yüzler/mimikler anlatır. hiçbir kelime veya cümle bu duyguyu samimi bir şekilde hissettiremez." filmdeki baş karakterin, tutkunu olduğu şey de tam bu. kuru temizlemecide, sekreterinde, arkadaşlarında, babasında görmek istediği bu acıyan bakışlar. karısı komadan çıktıktan sonra tabi ki bunlar elinden uçup gidiyor. işte tam buradan sonra filmimizde, karakterimizde renklenmeye başlıyor.
"senaristin kutsal geyiğin ölümü, köpek dişi ve lobster filmlerini beğendiyseniz, bu filmi de beğenirsiniz" diyerekten izlemenizi tavsiye ediyorum. -
bu tip yavaş akan filmlerin sevdiğim yanı insana düşünecek zaman tanımasıdır. başarılı kurgulanmış görüntülere bakarken kimi zaman hayat üzerine kimi zaman filmde önemsiz görünen bir detay üzerine ağırdan düşüncelere dalabiliyorsunuz. günümüzde yaygın olan koştur koştur giden filmlere inat durağan ve huzur var konusu tam aksi yönde olsada.
--- spoiler ---
biraz absürt gelebilir adamın yaptıkları. lakin insan doğasının sınırlarında gezinme değil midir sanat?
--- spoiler --- -
efthymis filippou yine yapmış, yine olmuş. lacrimosa bu filme çok fazla uymuş.
--- spoiler ---
"senaristin kutsal geyiğin ölümü, köpek dişi ve lobster filmlerini beğendiyseniz, bu filmi de beğenirsiniz"
sonunda acı kazanıyor.
--- spoiler --- -
neredeyse hicbir karakterin suratinda bir duygu hissedemedigim icin azicik sinirimi bozan, yavas ilerleyen fakat sikmayan, guzel bir filmdir. sizi eglendirme odakli oldugunu dusunmuyorum, yine de izlemesi keyifliydi. karakterlerde en cok sinirimi bozan kuru temizlemeciydi, o ne gicik bir tip, konusma seklidir arkadas! bas karakteri oynayan oyuncu ise role cok yakismis, onu cok begendim. bunun disinda en cok -ve sanirim tek- uzuldugum karakter zavalli kopekti, son sahneden onu da gorunce cok rahatladim acikcasi.
-
--- spoiler ---
bu filmle ilgili olarak -tanıtım bülteni dahil haha yani tabi açık açık yazılacak hali yok da tüm eleştiriler tanıtım bülteni üzerinden. niye?- gözden kaçan bi olgu var. çok başarılı bi seçim var. filmi yaratacak kudrette başarılı desem çok da hata etmiş sayılmam: kahramanımızın avukat olması.
acıdan haz alan adamın hikayesi deniyor fakat mesleki deformasyon hikayesi olarak cuk oturan bir yanı da var. özellikle sekreterine ilgilendiği dava ile ilgili nüansları kavrayabilme adına yaptırdığı sesli canlandırmalar. o canlandırmaları hem vakayı test etmekte hem de duyularını açmakta kullanıyor. meslekte karşılaştığı vakalarla insana dair olumsuzlukları görüp normalleştirmiş, ruhsuzlaşmış bir avukat belki de. eşinin ölümle dans ettiği aralıkta ölüm yakın markajda ilgisini çekiyor belki de çünkü sürgit ruhsuzluğun içinde ona ağlamayı hatırlatan duygularını açan bi yönü var ölümün. belki de özgürleşiyor. bu fikri çok benimsiyor. yüce anlamlar yüklemeye başlıyor. ölüm güzellemeleri yapıyor ilahi besteliyor (oğlunun hayat dolu yanını cezalandırma pahasına) ve hayatın anlamsızlığı karşısında ölümle ilgili her şeyi yüce ve ulaşılmaz ve anlamlı görmeye başlıyor. hayatla ilgili her konu önemini yitirmiş bi vaziyette iken ölümün eşiğinden dönen eşi belki de ölümle gelecek olan anlamı baltalıyor. tüm bunların sonucunda yaşayamadığı, beklediği o trajedisi elinden alınınca elinin altındaki bir davadaki trajediye öykünüp kendi trajedisini kendi yaratma yolunu seçiyor.
bu adam ömrü boyunca böyle bi adam değil. (nasıl da eminim ahaha) bu bir komanın getirdiği açılım. acı çekmeden yaşadığını anlamayan türden bi insan olarak çok da yabancı bi tipoloji değil. (bkz: müslümcüler) bu yönden çok başarılı işlenmiş insan doğasının karanlık yönlerini iyi analiz etmiş (tıpkı the lobster ve kynodontas'ta olduğu gibi) bi film.
--- spoiler --- -
ilk yarım saat sık sık "ne izliyorum lan ben ?" diye sorduran, sonraki dakikalarda "oha lan" moduna döndüren, finalde ise "vay be" dedirten 2018 yapımı babis makridis in yönettiği yunanistan filmi... benim puanım 7/10
sıkıcı geçen 30 dakikadan sonra anlatması gerekeni çok doğru şekilde anlatmış. saçma gelse bile kendinizi "zavallı" nın yerine koyup adamın acısını çekiyorsunuz...
--- spoiler ---
insanların onun acısını anlamasını ve kendisine acıması için yaptığı tüm hareketlere empati duydum;
* babasına saçlarının ağardığını söyleyip, kontrol etmesi için kafasını göstermesi,
* yine babasına hiç görmediğimiz halde filmde adını bildiğimiz tek varlık olan "kuki" isimli köpeğin her gece ağladığını, karısının .çarşafını çekiştirdiğini söylemesi,
* komşusunun getirdiği kek için kapıda hazır beklemesi ve zil çaldıktan sonra bir süre bekleyip kapıya gitmesi,
* kuru temizleyicinin ona acımasından memnun olması ve karısı iyileştikten sonra bile hala hasta olduğunu, doktorların fazla ümit vermediğini söylemesi,
* bir gün önce yanında hasta çocukla gördüğü kadının, sonraki gün tek başına hönkürerek ağladığını gördüğünde; kendi acısından büyük acıyı hissetmemek için ne oldu diye bile sormaması,
* baktığı davadaki cinayete kurban giden yaşlı adamın kızının başka bir adam tarafından sarılarak teselli edilmesinden memnuniyetsizliği,
* yine ölen adamın kızı ve oğlunun acısından rahatsız olup, olayı sürekli kurcalaması,
* sekreterinin verdiği haçı karısına vermemesi ama kadının kendine sarılmasını sağlaması,
* denize gittiği kankasına kendini acındırtması,
* kağıt oynarken hiç alakasız yerde bir filmden bahsederek kendisi ile empati kurulmasını sağlaması...
belki daha kaçırdığım sahneler vardır. ama kendimi adamın yerine koymaktan alamadım kendimi... hatta bacağından ameliyat olan annemin tüm süreçlerin fotoğraflarını facebook 'dan paylaşmasına benzettim :)
son olarak "kuki"nin denizin ortada bırakıldığı sahnede ettiğim küfürler yaratıcılıktan uzaktılar ama çok işlevseldiler...
--- spoiler --- -
yönetmenliğini babis makridis’in yaptığı, fıprescı ödüllü oiktos / pity / zavallı, acıyı ve acındırmayı kendi varlığı üzerinden tanımlayan, bunu varoluşsal amaç edinen bir adamın hikâyesini odağına alıyor. yunan yeni dalgası’nın tuhaf karakterlere, tuhaf davranışlara odaklanan filmleri arasına eklenen ‘zavallı’, adını bile bilmediğimiz, gelir düzeyi iyi, belirli bir sosyal sınıfa ait olan bir avukatın bencilliğini ve ilgiye muhtaç olma halini uç bir noktaya taşıyor ve acınmaya bağımlı hale gelmiş bir adamla tanıştırıyor bizi.
montaigne denemeler’de şunu söyler: “eğer bir acıdan kaçınamıyorsak, o acıyı çekmeyi öğrenmeliyiz." bu cümleyi aslında kişinin iç dünyasını kontrol altında tutma, bulunduğu koşullar altında acıya karşı direnç geliştirme, ruhsal koşullanma olarak okuyabiliriz. fakat filmde yönetmen makridis bunu tam tersini yapıyor. karakterin acıya bağımlı olma, kendi varlığını sadece zavallı görünme üzerine temellendirmesi, bundan mutluluk duyması ve belli bir yerden sonra bu halin kontrolden çıkıp abartılı bir istismara dönüşmesini çok iyi anlatıyor. aslında karakterin acındırma duygusunu bu kadar arzulaması çocukluğundan beri babasından göremediği sevginin eksikliği, eşiyle yaşadığı yüzeysel ilişki, sosyal çevresiyle olan samimiyetsizlik durumları üzerinden gören karakter değer görmek, önemsenmek istiyor aslında. örneğin bazı sahnelerde babasıyla olan tek boyutlu ve mesafeli ilişkisini kendi çocuğuyla olan ilişkisine de yansıtıyor. ruhsuz, sevgisiz ve samimiyetsiz!
ekşi sözlük kullanıcılarıyla mesajlaşmak ve yazdıkları entry'leri
takip etmek için giriş yapmalısın.
hesabın var mı? giriş yap