onun çölünde ^*

• bejan maturun a$klara adadigi $iir kitabi.
• onun çölüne gittim.
  konuğum,
  duvardaki kan pıhtısında.
  onun bulduğu damar beni çağırdı.
  ve ruhum eski bir kanla yıkandı.
  
  onun çölüne düştüm, oturdum çadırında.
  eski bir kavmin buluşması ve töreni.
  bir yaban kuş gibi tüneyip kıyıya
  dedi ki bana "ölümsün sen"
  mutlak
  mutlak olan.
  
  onun çölünde gece kımıldar.
  yılan ve akrep karanlığıyla.
  hayat bir zehre gizlenir
  çoğalır sabırla.
  
  o bıraktı beni.
  çöldeki kızıl sularda
  balıklara bakacak
  nefesimi tutarak
  uyuyacağım.
  
  onun çölünde her gece
  fısıldadım kumlara.
  sordum nasıl yaptıklarını çölü,
  boğmadan koyun koyuna.
  
  onun çölünde ölüyüm ben.
  gelin ve kaldırın beni.
  gittiği yolda bulutlara değen bir gölge bırakılmış sanki.
  
  bir sesle uyandıracak beni
  kahra kan olan bir aldanışla yakaracak
  
  tanrıya söylendim.
  nasıl da zalim gövdede varlığı onun.
  güzellik acıya kavuştuğunda yorulur ve
  hep yaşlı kalacak bir gözün ışığıyla bakar;
  her yüz bir işarettir tanrıdan.
  bunu yaşlı bir adam söylediğinde
  gözleri yoktu.
  annem öyle inanmış olmalı ki ona,
  yüzümü kederli çizdi.
  ve uzayıp tanrıya
  "işte" dedi
  "benim annem yeniden doğdu
  annem varlığıma döndü"
  
  gece paslı bir kafesle durdu önümde
  dua için zaman istedim tanrıdan.
  onun varlığına adanacak hiçlik
  düş için,
  o büyüde kalbime saplanan acıyla
  bağırdım;
  başka adamlar, başka dillerde dua etsinler. bizim için.
  ölümü tanıdığımız ve sessiz olduğumuz için
  kutsasınlar.
  
  ölü bir yaprağın sürüklenişi gibi rüzgârda
  gövdem yitirdi yerini.
  ağır bir uykuyla gizlendi tohuma varlık.
  ağır bir istekle.
  kızıl kan pıhtısı. tül sabah. ört üstümü.
  koyu gücünü yüzünün nasıl çizdiyse tanrı
  ve ne gizlediyse kıvrımına gülüşünün.
  gördüm ben.
  
  tüllere sarılmış çölde ölümümü bekliyorum. sakinim.
  yok bir gece bu.
  sabah uyanacak aşkı konuşacağız.
  ne çok sürdü diyecek bana.
  ne uzun sürdü hayat.
  
  o uzun günün sabahında
  sesini duydum gün ve gecenin çakışmasının.
  bir tül işleniyormuş gibi aralarında
  kavuştular usulca.
  
  uyu ağır uykunu
  taşların altında ve su isteğinle kal.
  geniş bir avluda gece kapanan kapıların ağırlığı.
  sürecek olan dilsizlik.
  rüzgâr tırmalıyor kapını
  aşk uzakta.
  
  ne tuhaf inanmaman.
  sırtıma dokundun ve orada ayla ışıyan çizgilerin
  bir acıdan artan masumiyet olduğuna şaşırdın.
  gideceğini söyledin
  inanmadım sana.
  oysa ben daha doğmadan biliyordum.
  acılı bir ruhta oyalanan bir gövde bu.
  saf ve çocukça bir düşün yatağında.
  
  kan ve susuşla dinlenen ten kabullenir.
  beyaz tül yatağında başucuma
  camdan bir göz bırakıp gittin.
  
  ona fısıldanan sözlerin
  aşk olan varlığı
  o gidince karardı.
  yüzeyinde göğün
  beyaz ve kıpırtısızım.
  
  acıdan bir okla çıktım
  bekleyiş yatağından.
  içimde siyah bir taş.
  atları gördüm.
  kapı önlerinde oturan insanı, sözü.
  çok yaşanmış bir çığlıkla hayat.
  
  bir sırrın bana verilmediği yerden
  sordum ona
  bana ne söyleyeceksin?
  çölün söylemediği ne?
  
  ruhumu orada tutan ağırlıkla
  geceye ilendi tenim.
  ve çağırmadı çölü varlığım
  ondan sonra.
  
  aynaya dönüyorum
  değişmiş gözlerim.
  çölde kumlara bakan kadın
  kedere bakan
  artık benim.
  
  gördüm çizgilerini avuçlarının
  çöl her şeyi söyledi bana.
  
  anladım nerede bitti aşk
  kan pıhtılı odanda uyanan gövdem
  neden sığmadı varlığa.
  
  seni yaprakların gölgeli yalnızlığına bırakıyorum.
  gün doğumunda uyanan nefese ve sana dönen gözlerin
  yakaran çizgisine.
  çölden aldığını çöle ver
  hayattan aldığını hayata.
  artık beklemiyorum
  kal orada.
  geride, tepelerin art arda dizilmekle
  var ettikleri dünya bir hiçlik ahtı gibi.
  bir hiç ve gölge.
  gece ay
  gece tül ve yokluk.
  yok gece.
  
  çölden aldığını çöle ver
  hayattan aldığını hayata.
  bejan matur