oya uysal

• 1952 yılında istanbul'da doğdu. ilk şiiri 1968 yılında yayınlandı. yazko edebiyat, varlık, yaşam için şiir, adam sanat, milliyet sanat, gösteri, düşler, yeni biçem, yaşasın edebiyat dergilerinde şiirleri yayınlandı. 1972-1976 yılları arasında ikili düşünceler, büyük düşlerin türküsü, savaş çocukları adlı şiir kitapları okurla buluştu. 1980'li yılların ikinci yarısında şiire ara veren şair, 1994'te elim sende ayışığı adlı kitabıyla yeniden sesini duyurdu. aynı yıl yıldız kokuyordu gökyüzü adlı kitabı çıktı. uçuruma düşen nehir adlı kitabı 1997'de ceyhun atuf kansu şiir ödülü'nü aldı. mevsimini kaybetmiş rüzgâr ise 1999 yılında cemal süreya şiir ödülü'ne değer bulundu.
• (bkz: mevsimini kaybetmiş rüzgar)
  (bkz: uçuruma düşen nehir)
• 2003, can yayınlarından çıkan diğer bir şiir kitabı: günaydın sevgili gece.
• (bkz: kac sehir var aranizda)
• gece ve anne
  
  anlamını bulmaktan korkup hayra zorlarken rüyayı
  içini çekip sokuldu yine geceye içimdeki çocuk…
  
  çıkıp yürüsem şimdi elinden kurtulup gecenin
  bitecek sanki yeryüzü,
  ansızın uçurum.
  
  ey! durgun saçları karıştıran hayal.
  affetmeye yatkın ruhumun bağışlamadığı gölge,
  terket beni, beni terket ve karış geçmişe.
  
  ve artık istemem saçlarımda gezinse de ellerin
  soruları karışmış kanatlar gibiyiz, yanlış,
  geceden doğmalıydım ben, geceden,
  kendime anne olmuşum meğer
  sokakları kovalarken çocuklar.
  
  durup düşündüm de bende gülümseyen bir resmi yok
  içini çekip sokuldu yine geceye içimdeki çocuk…
  
  oya uysal
• sevdan yastığımın altında
  
  şimdilik buralarda sesini biriktiriyorum
  anılarımızdan kolaj yapıyorum, gözyaşı hokkamı
  dolduruyorum
  yaşanacak günleri ipe diziyorum – saklıyorum
  geçmiş zaman grilerim ayaklanıyor, gelgitim sıklaşıyor
  paranoyama bir çizgi çekiyorum… çekip gidiyorum
  gece mi?…
  “var git işine”… gitmiyor
  kapıyı tıklatana “kim o” diyorum, seni sordular mı
  “şuramda”
  hüznün kozası çatlıyor,
  ay ışığını yatıya çağırıyorum, kirpiklerim birbirine küs
  çalar saatimi ” seni seviyorum’a kuruyorum.
  kâbuslarımı, öfkemi, migrenimi çekmeceye tıkıyorum,
  kilitliyorum
  sıra dışı mutlarımı çerçeveletiyorum
  tanımadığım yüzlere yüz vermiyorum… tanıdığım yüzlere bir gülücük yüzde elli
  acımı elletmiyorum acır diye elleri.
  bazı bazı bir sırça kavanoza kapanıyorum – tozlu
  gemiler geçiyor… kuşlar göçüyor… o gavur ölüsü bina öyle durup bana bakıyor
  bir bulut hüngü hüngür ağlıyor… ansızın gülüyor sonra
  gökkuşağı saçlarımda kurdele.
  dahası mı,
  düşlerimi sıcak tutuyorum, yüreğime tutunuyorum
  kirli beyaz günleri ilaca batırıyorum.
  tanımadığın dişilerden şeker alma
  sevdan yastığımın altında.
• 2013'te necatigil şiir ödülü'nü uzak olan sendin isimli şiir kitabıyla alan şair.
• (bkz: siyah saten bir gecelik)
• "iç çeken bir rüyanın sesine uyandı, incecik sesine,
  omzumda uyuyakalan gece.
  ...
  ...
  ..."
  
  (bkz: perdeleri çekili oda)
• yazdım yeryüzünün kalbine
  
  gece sessiz. sızıyor balkondan odaya usul kalp atışları şehrin
  unutulup gidecek yaşanan bu an´da zamanın bulanık sularında.
  
  ey! dünden bugüne taşınmış
  eşsiz kederiyle kabul gören geçmiş.
  yazdım, harf harf yazdım yeryüzünün kalbine,
  acıdı kalbim.
  
  her veda kaybedilmiş bir topraktı bedenimden ve aşk
  titreyen kandilleriyle sonsuz gökyüzü.
  
  kapısı sert çekilmiş odalarda
  kendine terk edilen aşklardan döndüm,
  sonu aşka varmayan yollardan
  
  tekrar tekrar kendimden döndüm, ardımda yüzleri silik,
  soluk kalabalık… sevdiler beni, sevdiklerim oldu,
  bir yerlerde çarpan bir pencere, dağılan kalabalık.
  
  gece sessiz. sızıyor balkondan odaya usul kalp atışları şehrin
  unutulup gidecek yaşanan bu an´da zamanın bulanık sularında.