philon

• philon (veya iskenderiyeli philon) iö. 25 -is. 45 yılları arasında yaşamış , eski ahit'le yunan felsefesini birleştirmeye çalışmış olan filozof.
  
  philon’a göre; yahudilik ve yunan felsefesi aynı kaynaktan çıkmıştır. hatta işi abartır ve platon ve diğer birçok yunanlı filozofun, kendisi de bir çeşit filozof olan musa peygamberden etkilendiklerini savunur. bunu yaparken eski yunan metinlerini, özellikle platon‘un yazdıklarını, eski ahit’e uydurmaya çalışır. uydurmaya çalışır’ı bilerek yazıyorum çünkü philon zorlandığı yerde simgesel yorumlamalara başvurur. sonunda da: tanrı'nın musa'nın ağzından veya onun aracılığıyla insanlara söylediği şeyle (yani vahiyle); insanın tanrısal akıldan pay alan bir varlık olarak kendi gücüyle keşfettiği şey (yani felsefe ) arasında bir benzerlik, ortaklık olduğu sonucuna varır.
  
  philon’a göre tanrı hem eski ahit’te anlatılan gibi aşkın ve kişiseldir hem de platon’un, pisagorcular‘ın dediği gibi saf, madde dışı, hareketsiz... her şeyin kaynağı olan “bir”dir.
  
  philon'da evrenin ikili bir varlığı söz konusudur: evren önce tanrı'da bir idealar dünyası, akıl veya logos olarak varlığa sahiptir; daha sonra bu düşünceler fiziksel evren olarak gerçekleştiğinde ayrı fiziksel-duyusal bir varlık kazanmıştır. philon bu görüşüyle platon'un idealarını yahudi ve hıristiyanların tanrısının düşüncelerine özdeş kılan ilk filozof olacaktır. ve bu görüşleri ile hem dünyamızı idealar dünyasının kopyası gibi akılsal görecektir hem de eski ahit’e uygun olarak zamanla yaratıldığını kabul edecektir. ayrıca philon evrenin sonsuza kadar var olacağını savunur.
  
  philon, her bakımdan aşkın olan yaratıcı tanrı ile yaratılmış duyusal, maddi varlıklar arasındaki derin uçurumu kapatmak üzere bazı aracı varlıkları kabul etme ihtiyacı duyar. ona göre bu aracı varlıklar, yahudilerin 'melekler', yunanlıların daimonlar diye adlandırdıkları varlıklardır. var olan “kötü”nün sebebi de işte bu varlıklardır. çünkü tanrı yaratım sürecinde bu varlıkları kullanmıştır ve bu varlıklar kusursuz değildir.
  
  philon, insanlar için en büyük amaç ve mutluluğun tanrı'yı görmek olduğunu savunur. tanrı'yı görmek, aynı zamanda o'nun tarafından görülmek. tanrı'yla yakınlaşmak, aynı zamanda tanrı tarafından o'nun kendisine doğru çekilmek demektir. bu görme olayında insan zihni tam bir sessizlik, sükunet ve huzur içinde bulunur; tanrı'nın değişmez varlığını temaşa edip görmekten entelektüel bir sevinç duyar.
  (bkz: ahmet arslan)
  (bkz: ilkçağ felsefe tarihi)^*