sözlükçülerin ölümden döndükleri anlar

• hayatımın önemli bir sınavına son 1 hafta kala kendimi aşırı bitkin hissediyorum. annem de dedi sana serum yaptıralım hemencecik kendine gelirsin hayat dolarsın, tamam deyip hastaneye gittik. serumu bağladılar, serumun içinde de penisilin varmış, benim de alerjim olduğunu bilmiyoruz tabii serumu aldık yanda müşahede odasına geçtik. sadece annemle ben varız odada. annem 1 dakikaya geleceğim deyip dışarı çıktı, ben odada tek kaldım. uzanmış beklerken birdenbire dudaklarımın büzüştüğünü hissetmeye başladım. ne olduğunu anlayamadan sanki içimden bir şey beni kendine doğru çekmeye başladı, sanki içten içe doğru emiliyor gibiydim. biraz bekleyince geçer diye düşündüm. ama gittikçe daha da kötüleşiyordum. nefesim daralmaya başlamıştı. soluk almam güçleşiyordu. yatakta doğrulmaya çalıştım ama göğsümde bir ağırlık vardı. doğrulunca aldığım o kısıtlı soluğu da almamı engelliyordu. doktor! diye bağırdım ama sesim o kadar cılız çıkmıştı ki ben bile zor duydum. o anda hiçbir şey yapamayacağımın farkına vardım. yavaş yavaş ölümle burun buruna geliyordum. artık dedim ben yolcuyum herhalde. azrail nereden gelecek diye etrafıma bakıyordum. tam umutlarımın tükendiği noktada aniden bir hemşire odaya girdi. beni görünce direk doktorları çağırdı, birden odaya insan seli akın etti. oksijen maskesi taktılar, iğneler yaptılar ^*, bu arada sorular sorup şuurumu açık tutmaya çalıştılar. yoğun bir eforun ardından kendimi iyi hissetmeye başladım. anafilaksi geçirmişim. zamanında müdahale edemeselermiş gerçekten yolcuymuşum sözlük.