sahibi

• sahipten sahibi, ismin -i hali formu. neyin sahibi? neyinse onun.
  
  resim tekniğini hiç bilmeyen bir bireyin resmi ruhsal olarak, yani kendisini ortaya çıkarma hedefiyle yorumlanabilir. bileninki ise yorumlanamaz. resim bilgisi öteki hedefimiz olan ressamın iç ruh bilgisine giden yolakları bozmuş, dönüştürmüş olur. o bakımdan özellikle ustaların resimleri karşısında artık kendi ruhumuzu okuruz, onların iç bilgisi hedef olmaktan çıkmıştır. bizi anlatması zaten yeterli ve büyük hizmettir. en fazlası kendinden yola çıkarak alıcısını, bakıcısını anlatmış olabilir. ustaların iç bilgilerini anılardan, sanat tarihinden, diğer olanak ve olasılıklardan edineceğiz. eser^* sahibini tanıtıcıdır, sahibinin vekilidir, ama ilke olarak sahibinin bilgisi ya da bilgi tekniği (kendini ele vereni) değildir. sanat nesnesi sahibini hem ortaya koyar hem saklar, aynı sözcükler, söz öbeği gibi. nesne sahibi artık bağımsız, kendinden ibaret, masum değildir, bir evrene mal olmuştur. (bkz: resim bilgisi/@ibisile)
  
  sürüp giden ilişkide, dışarıda işi gücü olan kaçandır, sevmeyendir, daha doğrusu sevilen. işsiz güçsüz olan, yeterli oyalantısız bekleyen, aşıktır, yakınmacıdır. kişisel değil durumsal duygular yani rol bütünlemeleri.. ikisinin de oyalantısı bol diyelim, eve erken dönen, ötekini bekleyen, ötekine hazırlanan ilişkinin seveni ve sahibidir.
  
  not: 2011 yılında verilmiş pass uktesiymiş, pass'a almak zorunda kaldığım pası için teşekkürler.
  
  (ilk giri tarihi: 2.5.2021)
  
  (bkz: sahabe), sahabi, sahip/@ibisile, sahib
  (bkz: sahibinin sesi)
  (bkz: kedi sahibi olmak), çocuk sahibi olmak