shakespeare sonnet 107

• bir william shakespeare sonesi:
  
  not mine own fears, nor the prophetic soul
  of the wide world dreaming on things to come,
  can yet the lease of my true love control,
  supposed as forfeit to a confined doom.
  the mortal moon hath her eclipse endured,
  and the sad augurs mock their own presage;
  incertainties now crown themselves assured,
  and peace proclaims olives of endless age.
  now with the drops of this most balmy time,
  my love looks fresh, and death to me subscribes,
  since, spite of him, i'll live in this poor rhyme,
  while he insults o'er dull and speechless tribes:
  and thou in this shalt find thy monument,
  when tyrants' crests and tombs of brass are spent.
  
  çevirisi:
  
  ne kendi korkularım ne dünyanın ilerde
  göreceği günleri düşünen koca kahin
  ölüme mahkum diye umut görmediler de
  hiç kısaltamadılar süresini sevgimin.
  tutulan ölümlü ay katlandı karanlığa
  kendi boş fallarını şom kahinler yeriyor;
  belirsizler taç giyip başlarken hakanlığa
  barış sonsuz çağlara defne dalı veriyor.
  bu en mutlu günleri yudum yudum içer de
  sevgim dipdiri durur ecel kul olur bana:
  ben yaşarım yokluğa karşı bu şiirlerde
  ölüm kıyar beyinsiz sürülerin canına.
  kendine şiirimde anıt bulacaksın sen
  zorba miğferleriyle tunç mezarlar göçerken.