şiire tanım ^*

• üstünde çok çalışılmış,emek verilmiş bir nihat behram şiiri:
  
  sanki,sakadan saksağana,asmadan akasyaya
  kadar
  cümle cihan,sabahın alacakaranlığında
  feryat figan beni sayıladı da
  sarsılarak,sırılsıklam uyandım,
  uyandım ve ''eyvah,
  bulduğumu sandığım yerde yitirdim
  kendimi yine!'' diye mırıldandım..
  balkona çıkıp,seyrine daldım bahçemdeki
  şölenin..
  karşıdaki tepeleri salkım saçak örten
  bulutlardan
  şahrin göğsüne doğru
  ateşten bir bıçağın ağzında
  gökyüzü yırtıldı birden;
  acılarının uğultusuyla,umulmadık
  bir anda
  ayaklanan bir halkı tanımlar gibi
  ardı ardına üç şimşek çatırdadı;
  hayır hayır kaçışmadık;
  serçe,kumru,iskete,
  leylak,nane,sarmaşık... ve ben
  bakışıp aynı duyguyla
  ufuktaki ışık yağmuruna karıştık;
  evet,evet yağmur yağacak,hem de sağanak;
  gökyüzü ateşten tığıylasıyırıp duvağını
  kana kana emzirecek sevdiğini kevserinden;
  şu daralmış gönlü kainatın başka nasıl
  ferahlasın?
  bahçade ateş almış iki zeytin tanesi,
  kar üstünde bağrış bağrış,uçuşarak sevişen
  iki sığırcık..
  içimde,doğar doğmaz,çalı öırpı bacaklarıyla
  seke seke doğrululup,memesini arayan
  kuzu memeleri;
  çırpındıkça kanatlarıyla tutuşan
  yavru kırlangıçlar;
  sincap,kirpi,üveyik,
  zambak,sümbül,lavanta..
  ıslığımda sabırsız mı sabırsız
  bir filizin çığlığı;
  sazlıkların hışırtısı,ırmakların çığıltısı..
  kar mıdır kara mıdır,nar mıdır çıra mıdır,
  işte yine bu sabah
  soluğumda yanıp duran bir şey var!
  nazı sülünden zarif,yüzü hüzünden derin;
  inlesem göğe siner,çınlasam çığa döner,
  çünkü merakım da telaşım da sonuçta
  ruhumdaki iziyle
  tenim gibi canımda perçinlidir!
  çiğneye çiğneye soğuruyorum işte
  gündüzün dirisini gecenin ölüsünden
  suların durusunu çilenin sürüsünden
  düşlerin irisini ömrümün yarasından..
  ah ki,çiğnerim,çiğnerim de
  çiğnedikçe,ne çare,tadının tapanı olurum
  çiğnediğim zehirin..
  ben yaradan yaraya,oradan oraya
  çala çala kendimi,
  sis içinde,is içinde uyur uyanık
  debelenirken,
  sanarlar ki yonca ile gonca ilr süslenir
  yürek denen bağrımdaki o yanık!
  belki de bundan,yalım yalım yanarım da
  bir yudum suyla gelenim olmaz,
  yüzüme gülenim olur da
  yaşımı silenim olmaz,
  külümün kapışanı,canımın yapışanı olur da
  tenimi ılıtmayı bilenim olmaz..
  yazgı diye,ezgi diye tanımlanmış ne varsa aman
  aman uzak dursun şimdi benden
  neme gerek,tozlanırım;
  kendi ruhumun uğultusunu kendi canımda
  kendi sazımla çınlatabilirsem ancak
  hazlanırım..
  bıraktım işte alaz alaz yalansın diye yaralarımda
  hasetimin kırbacı;
  kim bilir belki de çığlığını kuşandıkça ayılan
  acıyla sevincin eşleşmesidir
  yavrulayan ananın bakışındaki gibi..
  bu güne dek nicesine nice kere gide gele bu
  derdin
  yere göğe ağdım da
  bal mı sunacak bana baldıran mı aldırmadan,
  sesimi canımdan ben böyle sağdım..
  işte yine bu sabah,mazıdan sığırcığa,tazıdan
  kızılcığa
  neye baksam,duruşunda tutam tutam
  aynı merak aynı naz;
  ya ayazı teslim alacak demek ki beni
  şu demlendiğim sabahın
  ya da çırpına çırpına ulaşacağım
  alevine içimdeki değmemiş avazın!