some great reward

• master and servant sarkısı ile ingilizleri kızdırmıs, somebody ile cok begenilmish bir 1984 dm yapıtı.
• 80 yillarin tum ozelliklerini yansitan, unutulmaya mahkum bir depeche mode albumu.
  sarkilar kotu deildir lakin o zamanin teknolojisiyle kasilan dibibidibibi sekilli muzik hic cekilecek gibi deildir.
• içerdiği şarkılar sırasıyla:
  
  something to do
  lie to me
  people are people
  it doesnt matter
  stories of old
  somebody
  master and servant
  if you want
  blasphemous rumours
• 1984 tarihli depeche mode albümü:
  
  1. something to do
  2. lie to me
  3. people are people
  4. it doesn't matter
  5. stories of old
  6. somebody
  7. master and servant
  8. if you want
  9. blasphemous rumours
• aslında 80'li yılların müziğinden daha farklı özellikler yansıtan, hele 84 yılının cıvıl cıvıl atmosferini düşünürsek grup adına da büyük ticari risk taşıyan bir albümdür. içerdiği 9 parçadan 6-7'sinin günümüzde "klasik" kategorisinde görüldüğü söylenebilir; hatta blasphemous rumours ya da somebody için 80'lerin tınısını taşıyor demek biraz insafsızlık olabilir. 84 tarihli ghostbusters, 99 luftballons, self control, i just called to say i love you, material girl veya lucky star gibi şarkılarla karşılaştırınca some great reward uzay müziği kıvamındadır (bu bir iyi kötü karşılaştırması değil elbette). diğer saydıklarım ve benzeri iyili kötülü yüzlerce şarkı süzme seksenlerse some great reward 80'lerin zamansız müziğidir diye düşünüyorum.
  
  başkaları da öyle düşünürmüş:
  
  the peak of the band's industrial-gone-mainstream fusion, and still one of the best electronic music albums yet recorded, some great reward still sounds great, with the band's ever-evolving musical and production skills matching even more ambitious songwriting from martin gore. "people are people" appears here, but finds itself outclassed by some of depeche mode's undisputed classics, most especially the moody, beautiful "somebody," a gore-sung piano ballad that mixes its wit and emotion skillfully; "master and servant," an amped-up, slamming dance track that conflates sexual and economic politics to sharp effect; and the closing "blasphemous rumors," a slow-building anthemic number supporting one of gore's most cynical lyrics, addressing a suicidal teen who finds god only to die soon afterward. even lesser-known tracks like the low-key pulse of "lie to me" and the weirdly dreamy "it doesn't matter" showcase an increasingly confident band. alan wilder's arrangements veer from the big to the stripped down, but always with just the right touch, such as the crowd samples bubbling beneath "somebody" or the call/response a cappella start to "master and servant." with reward, david gahan's singing style found the métier it was going to stick with for the next ten years, and while it's never gone down well with some ears, it still has a compelling edge to it that suits the material well.
  
  ned raggett, all music guide
  http://en.wikipedia.org/wiki/all_music_guide
  http://www.allmusic.com/
• albüm ismiyle, kapağıyla, sunumuyla silik gibi görünse de içerisindeki parçaların beste ve sözler dönemine göre efsanedir, zamanının çok ötesinde bir albümdür.
  
  depeche mode repertuarında silik bir noktada değildir içerisindeki şarkılar ama albüm olarak diskografisinde siliktir (umarım anlatabildim ^*).
  
  ne eksik? eksik anton corbijn ve alan wilder'dır bu albümde.
  
  not : alan wilder var gibi görünüyor olsa da etkisi klavye çalmakla sınırlıdır.