soul station

• istasyonların şahı. hard bop'ın adeta baştacı.
  
  hank mobley'nin en sağlam albümlerinden biridir soul station. bir workout, bir roll call ya da bir dippin' tadından biraz uzakça, apayrı melodi düzenine sahiptir. belki arka planda ^*çılgın bir deha, wynton kelly olduğundan ya da isyanın bateriye yayılan sesi art blakey'yi duymaktan aldığım hazdan, paul chambers'ın tonlarının keskinliğinden; cazı özlediğimden olsa gerek. her notada bir başka tat var, adeta 1960 - blue note compilationı odama girmiş yayılırken beni büyülü dokunuşuyla havaya kaldırıyor.
  
  irving berlin'in rememberıyla başlıyor albüm. mr. hank 'the middleweight champion of the tenor saxophone' mobley ansızın soloyu yüzümüze vurarak bizleri yıkıyor. ne de olsa remember, caz standardının kraliçesi; soğuk-donuk mavi toprakların gözbebeği. this i dig of you ve split feelin's ise geri planda kalmakla birlikte günümüze dek ulaşan hard bop klasikleri. öyle ki, "gerçek caz" kavramını rafine etmek gerektiğinde ilk başvurulacak klasikler. bir başka deyişle 'ben hard bopçıyım, ben tenor çalarım.' diyen bir genç-adamın kesin kez çalması gereken güzide eserler.
  
  gel gelelim kapanışa.
  rose of the rancho^*nun bilindik soundtracki, if i should lose you ile şapkasını çıkarıp selamlıyor bizi büyük usta mobley. quartetıyla birlikte. ansızın başlayıp ansızın biten hepi topu beş dakikalık bu parça duygularımı saklamam gerektiğini anımsatıyor. ne de olsa, caz aşkın ruhunda var. ya da aşk cazın. her neyse, siz şunu bilin: soul station bu cazseverin sizlere tavsiye edebileceği en sağlam albümlerden biridir. kartonetindeki fotoğraflar için bile satın alabilirsiniz. sadece hank mobley'nin o güzel gülüşü ve sigara dumanındaki kayboluşunu hissetmek için bir kez dinleyebilirsiniz.
  
  üstelik rudy van gelder ismini görmek sizleri mest edecektir, biliyorum.
  
  güzel akşamlar.