the opened field

• ingiliz ulusal şiir yarışmasının 2017 senesinin en iyi şiiri seçmiş olduğu yapıt. dom burry isimli genç bir şairin kalemindendir.
  
  six boys, a calf’s tongue each, one task —
  to gulp each slick muscle down in turn,
  to swallow each vein whole and not give
  back a word, a sign, our mothers’ names.
  the scab stripped off, the ritual learned —
  five boys step out across an empty field.
  
  five boys step out across an empty field
  to find a fire already made, the task
  to dock then brand a single lamb. we learnt
  fast how to hold, then cut, then turn
  each tail away, to print in them our names —
  our ownership. we dock, we brand, give
  
  iron to the skin until at last their legs give.
  four boys step out across an empty field,
  each small child waiting for a name,
  our own name to be called, the next task
  ours to own, ours to slice into, to turn
  each blade, to shear off skin until we learnt
  
  the weight of it. one by one we learnt
  the force our bodies hold, the subtle give
  our own hands have, how not to turn
  our gaze. three boys stand in a frozen field —
  each child stripped and hosed, the next task
  not to read the wind but learn the names
  
  we have for snow, each name
  we have given to the world. to then unlearn
  ourselves, the self, this is — the hardest task.
  to have nothing left. no thing but heat to give.
  two boys step out across an empty field.
  still waiting for the call, waiting for our turn,
  
  waiting to become, to dig, to turn
  at last our hands into the soil then name
  the weakest as an offering — the field
  opened to a grave, my last chore not to learn
  the ground but taste it closed. ı don’t give
  back a word, surprise ı am the task —
  
  that what the land gives it must then learn
  to turn back into soil. one child, a name its task
  to steal. five boys turn from an empty field.
• yıllardır okurum ve yıllardır çoğu zaman bir amaç uğruna yoğun bir çaba göstersem anımsarım. bu akşam şu şekilde çevirdiğim sestina:
  
  açılmış olan tarla
  
  altı oğlan, birer buzağı dili, tek bir görev -
  sıra sıra gırtlakta zaptetmek,
  her damarı tek lokmada ağza atıp
  ne bir söz söylemek ne de anamızın adını imlemek.
  yaranın kabuğu kaldırıldı, ritüel öğrenildi -
  beş oğlan boş bir tarlada yürüyecekti.
  
  beş oğlan boş bir tarlada yürüyecekti
  baktılar ki ateş çoktan yakılmış, neydi görev
  bir kuzuyu işaretleyip kesmek. öğrenildi
  çevirmek, ama önce kesmek, en önce hızlıca zaptetmek
  zayıf düştü her biri - güttükleri amaç imlemek -
  adlarımızı ve mülkümüzü. kestik, işaretledik atıp
  
  cildi dağla hiç değilse bacaklarına ütü atıp
  dört oğlan boş bir tarlada yürüyecekti.
  her bir ufaklık bekledi ismi onları hep imleyecekti
  bize seslenilecek olan kendi isimlerimiz - sıradaki görev
  bizim ki ona sahibiz, bizim ki onu zaptettik
  bıçakla yardık her birimiz ve artık öğrendik
  
  amma da ağırmış. teker teker öğrendik
  vücutlarımızı tutan gücü, ustalıkla atıp
  kendi ellerimizi üstüne, devirip zaptettiğimiz
  bakışlarımızı. üç oğlan donuk tarlada yürüyemedi-
  her biri soyulup hortumla yıkandı - sıradaki görev
  okumak değil rüzgarı ancak isimlerini imlemekti
  
  her yağan karı başka isimle imleyeceğiz
  dünya artık böyle bir yerdir. sonrasındaysa öğrendiğimiz
  kendimize dair ne varsa sileceğiz - işte bu en zor görev
  hiçbir şey kalmayacak. hiçbir şey, vücut ısıları dışındakileri atıp
  iki oğlan boş bir tarlada yürüdü. .
  halen beklerler ki biri seslensin, beklerler ki burada bir yer zaptetsin.
  
  beklerler ki olsunlar, kazsınlar, zaptetsinler
  hiç değilse toprağa gömülü ellerimizi, ve imlesinler
  en güçsüzü bir teklif olarak - yürüdükleri
  tarla bir mezarlığa açıldı, son görevimse öğrenmemek
  gömdüğümüz yeri ama deneyimlemek diri gömülmeyi. onu atıp
  üstüne bir kelime etmeksizin. sürpriz meğerse ben görevmişim -
  
  işte karadan ne atıldıysa üstümüze, mecburuz ki öğrenelim
  toprakla zihnimize kazınsın. bir çocuk, imlensin ki onun görevi
  çalmaktır. beş oğlan boş bir tarladan geri yürüyecekti.