umutsuzlar parkı

• (bkz: edip cansever)'den insanın içini gıdıklayan bir şiir....
  
  "...
  biliyorsunuz, size geldim sadece
  kapınızdan aldım, ballı çöreklerinizden
  peki bu sevinmek niye?
  girdim ki içeriye yıllardır soyunuyordunuz
  ve işte giyiniyordunuz yıllarca
  bir mısır, bir roma, belki de yunan elleriyle
  eski bir insandınız merdiven gıcırdıyordu
  her eski daha bir eskiyi uyarıyordu
  otlar ve geyikler duruyordu tanımsız sadelikler içinde
  sesler mi? acı sesler geliyordu erkeksiz, yanık
  bir türlü bakıyor, gene bir türlü soluyordunuz işte
  düşündüm, ama merdiven gıcırdıyordu
  olmazdı sanki gıcırdamasın, ürpermesindi bir yerimiz
  biliyorsunuz olmazdı
  ağzımız koksun, ama koksun, biz iğrençliğe de varız
  yatalım, leş gibi yatalım, öylesine alıştığımız ki bu
  bir kumru bir kumruyu tamamlasın
  bir yılan, bir fare bir deliği kapasın bu
  sadece bu
  
  bak göreceksin nasıl da ayrılmak istiyoruz sonra
  nasıl da kaçmak istiyoruz birbirimizden
  yeniden yeniden yeniden
  yeniden hazırlanıyoruz
  sanki bir güzelliği ödüyoruz
  belki bir güzelliği ödüyoruz
  ..."
• tamamı 14 bölümden oluşan şiirdir, yukarıdaki şiirin 4. bölümüdür.
  
  i
  "...
  biliyorsunuz parkların
  sizi çağıran tarafları
  insanın gizli, karanlık köşeleriyle oranlı
  orada saklanıyor onlar
  çünkü her türlü saklanıyorlar orada
  bir yağmur öncesinin loş sokaklarıyla
  dağınık mavisiyle gözlerinin
  sevgi vermez kadın uçlarıyla
  korkuya, sadece korkuya sığınmış olarak
  eskimiş, kurtlanmış ikonlarıyla kiliselerinin
  yalvaran bakışlarıyla –nasıl da sevimsiz-
  en kötüsü, belki en kötüsü
  bir duygu açlığıyla soluyarak
  parklara yerleşiyorlar, parkların
  onları çağıran köşelerine
  bir karıncayı selamlıyorlar, besili, siyah
  bacak aralarından
  çömelmiş, öyle sakin
  selamlıyorlar
  “günaydın” diyorlar atılmış bir kâğıt parçasına
  kuleler yapıyorlar ayak parmaklarından
  birinci katta bir kibrit çöpü oturuyor
  acılar alıp veriyor dünyadan
  dillerini gösteriyorlar, diz kapaklarını
  bir sıkıntı şiiri gibi
  sıkıntı
  işte
  tam orada duruyorlar
  ..."
• ii
  
  "...
  bu kimin duruşu, bu sizin en gülmediğiniz saatlerde
  her cümlede iki tek göz, bu kimin
  ya da kim korkuttu bu kadar sizi
  bu nasıl sevişmek, üstelik bu kadar hızlı
  ya da tam tersine
  boş vermek öperken, severken boş vermek sevmelere
  sulardan ürpermek gibi dokununca,
  ya da ben kimi sarmışım böyle kollarımla
  kime söz vermişim, biraz da unutmak gibi
  denir mi, ama hiç denir mi, iş edinmişim ben
  iş edinmişim öyle kimsesizliği
  kendimi saymazsam - hem niye sayacakmışım kendimi -
  çünkü herkese bağlı, çünkü bir yığın ölüden gelen kendimi
  konuşmak? konuşuyorum, alışmak? evet alışıyorum da
  süresiz, dıştan ve yaşamsız resimler gibi.
  
  ne çıkar sanki sardıysam sizi kollarımla
  unutmak, belki de unutmak olsun diye mi
  onu da tatmak gibi
  oysa ne bir evim oldu, ne de bir yerim var şimdi gidecek
  ama gitmenin saati geldi
  kirli bir gömleği çıkarıp asmak
  yıkayıp kurutmak ister ellerimi
  su içmek, saati kurmak ve sebepsiz dolaşmak biraz da
  açınca camları - diyelim camları açtık ya sonra? -
  sonrası şu: ben bir camı, bir perdeyi açmış adam değilim
  bilirim ama çok bilirim kapadığımı
  öyle iş olsun diye mi, hayır
  bilirim içerde kendimi bulacağımı
  dışarda görüldüysem inattan başka değil
  evet, çünkü bu karanlık işime en geleni
  kendimi saklıyorum ya, bir yığın ölüden gelen kendimi
  oramı buramı dürtüyorum, bunu sahiden yapıyorum
  ve açıyorum bütün muslukları
  diyorum sular mı böyle, sular mı olmalı
  ne geldiği, ne de gittiği yer belli
  olmuyor, gene kendimi düşünüyorum
  alıştım istemiyorum
  ..."
• iii
  "...
  binlerce, ama binlerce yıldır yaşıyorum
  bunu göklerden anlıyorum, kendimden anlıyorum biraz
  insan, insan, insandan; ne iyi ne de kötü
  kolumu sallıyorum yürürken, kötüysem yüzümü buruşturuyorum
  çok eski bir yerimdeyim, çürüyen bir yerimden geliyorum
  öldüklerimi sayıyorum, yeniden doğduklarımı
  anlıyorum, ama yepyeni anlıyorum bıktığımı
  evlerde, köşebaşlarında değişmek diyorlar buna
  değişmek
  biri mi öldü, bir mi sevindi, değişmek koyuyorlar adını
  bana kızıyorlar sonra, ansızın bana
  kimi ellerini sürüyor, kimi gözlerini kapıyor yaşadıklarıma
  oysa ben düz insan, bazı insan, karanlık insan
  ve geçilmiyor ki benim
  duvarlar, evler, sokaklar gibi yapılmışlığımdan.
  
  bilmezler, kızmıyorum, bunu onlardan anlıyorum biraz
  erimek, bir olmak ve unutulmak içindeki onlardan
  ya da bir başkaca şey: ben kendimi ayırıyorum
  o yapayalnız olmaktaki kendimi
  böyleyken akıp gidiyorum bir nehir gerçeği gibi
  sanki ben upuzun bir hikaye
  en okunmadık yerlerimle
  yok artık sıkılıyorum
  ..."
• v
  
  "...
  biz olmayan insanlarız, ya da çok kuşkuluyuz - böyle
  nereden geldiniz, tam sizi soracaktım - böyle
  biraz da soğuk almışım, biraz da içki, biraz da bahçe
  yukarı çıkalım, hadi çıkalım, annem çay pişirir size
  çünkü o bizim yukarda her zaman bir mavi olur
  güneşler girer çıkar ellerinize
  biriyle konuşuyorsunuz, olmayan biriyle, hadi sevinin
  kim bilir, belki de buluşursunuz
  söz verip sizi bekletenlerle
  sonra da çıkarız - niye olmasın - bahçeye çıkarız birlikte
  otlara basarız, dallara değeriz, bunları hep yaparız
  biraz da susmalıyız. insan bir şeyler aramalı kendinde.
  
  dedim ya, annem de var, ama çay pişirmez size
  durur da durur işte yıllanmış heykeller gibi
  bilmem ki, bilmiyorum da, belki de benim annem yok
  belki de öyle beyaz ki, alışmış görünmezliğe.
  
  nereye gidiyorsunuz ama nereye
  sanki biz olmayan insanlarız biraz da kuşkuluyuz
  ya da çok kuşkuluyuz - böyle
  ..."
• "...
  bizse kısa bir oyun tutturduk, hiç! yetinmek için sadece
  öyle bir sahneki bu: anladık, sevdik, ve unuttuk her şeyi
  ..."
• ..." şişman bir adam kulaklarını tutuyordu dünyada
  dünyaya baktığım yol uzamakta
  ve biraz düşünsek mi alıştık nasıl olsa
  kim bilir neyi istiyorduk neyi anmıştık az önce
  dönsek mi ne dersiniz dönsek mi oraya
  oraya baktığım yol uzamakta
  ya da bir bahçedeyiz - üstelik kadınlar vardı
  ağzınız çatallar , tarçınlı pasta
  ya da bir toplulukta -iyi yaptınız !
  bu çok hoştur!- size söylüyorum - yaramaz çocuk !
  beni ne sandınız- evde mi ?- hayır !- limonlukta
  ve hemen kalktınız, bir yangın yeriydi orası
  ya da aklınız olacak sizi bir yangın yerine bağladı
  kızgın güneşte bir şişe ispirto devirdiniz
  kutsal bir iş yaptınız ve yerleşti size bu kanı
  belki de bir din devirdiniz ; anneniz , annenizin saçları
  gümüş şamdanlar , sabah ışığı , vesaire
  ve sanki her olay her davranış ölümün bitişiğinde
  iste evdesiniz , iyi bir yemek , uyumak istiyorsunuz
  istemek , neyi istemek , daha bilmiyorsunuz
  açtınız radyoyu, ılıyan bir ses kanınızda :
  aıu , iao, ağ, uğ, ağ
  ve kahkahalar arasında kahkahalar
  orada , aşağıda
  tek umut , tek varş, tek kurtuluş gibi
  ve kaskatı kesilmiş , beyaz
  sallanıyorsunuz boşlukta .
  ..."
• kadıköy kayalıkları. bir diğer adı da cansever oteli imiş. kadıköylü şairler oraya bu adı vermişler.
• vi
  "...
  yüzümü size çeviriyorum, siz misiniz?
  elimi suya uzatıyorum, siz misiniz?
  siz misiniz, belki de hiç konuşmuyorum
  belki de kim diye sorsalar beni
  güneşe, çarşıya, kadehe uzatacağım ellerimi
  belki de alıp başımı gideceğim
  biliyorsunuz ya bir ağrısı vardır gitmenin
  nereye ama, nereye olursa gitmenin
  hüzünle karışık bir ağrısı.
  
  işte bir denizdeyim, dalgalar ortasında
  kim olsa denizci der, denizden anlayan der bana
  adımı bilmeden der, adımı bilmeden
  şafaklar kadar güzel adımı
  o zaman bir kıvrılandır, bir kuruyandır dudaklarım
  ve gittikçe sıkılmaktır ülkesi sıkıntının
  sanki bir yokluğa, bir çaresizliğe bakar gibi
  nice yüzler görürüm, nice değişik kıyılar
  insanı, o kayalar gibi sert insanı
  bekledikleri kadar.
  
  bir ağız, bir tütün, bir mızıka gerçeği gibi
  varınca kıyıya birden
  değilsin artık gemici.
  ..."
• (bkz: ask bombos bir park simdi)