uyanınca çocuk olmak

• edip cansever'in 1957'de yayımlanmış olan yerçekimli karanfil adlı kitabından, aşağıdaki şiirdir.
  
  uyanınca çocuk olmak
  
  siz ne iyisiniz. ben sizi bir şeylere benzetiyorum
  bilmem bir testi, bir bakır sahan kolay mı sizinle
  çok rahat bir gökyüzü mü var sizinle
  güneş bir pazartesi olarak mı duruyor burnunuzda
  yoksa bükülmüş bir nehir gibi mi küpelerinizde
  siz küçük adıyla mı çağırırsınız sessizliği
  öyle mi, ya kim uyandırır sizde
  bu sevişme dalgalarını, aşk seslerini
  bak'ları, duyurulmuştur'ları, okşa'ları, evet'leri
  hele bu elleri, ayakları bu
  gözleri gözleri.
  
  gidip bir bardak su içiyorum. ağzım benim!
  su böyle neye benziyor, çok çocuklu bir bahçeye değil mi
  bakmayla içersek gözlerimiz de bir şeye benziyor
  senin gözlerin, benim gözlere, onun gözleri
  her zaman söylüyorum kuyumcular için imzalı yazı gerekmez
  ama hiç gerekmez, öyle mi değil mi.
  
  armut ağacı! iyi sabahlar! sana bakınca yüzüm değişti
  bütün gün çalışıyorum en kötü iş yerlerinde
  yorulup bunalınca hep o sana bakmayı deniyorum
  birden çarşıyı gösteriyor dallarının inceliği
  hem niye saklamalı, çarşıyı gösteriyor işte
  bak! şakır şukur şapka satın alan birisi
  yusyuvarlak bir kişilik ediniyor
  pis adam- ne kötü dünya- öyle mi değil mi.
  
  siz yok mu, sizin her yeriniz şaşırıp kalmaya istekli
  bir bakın, uyanıp kalkınca çocuk olmalarım var benim
  şu da var: bir sokak en açılmış pencerelere dalıyor
  dalıyor da söz mü, yatağa uzatıyor otomobillerini
  aşk duyan bir kadın
  onun kişiliği olan memelerini
  gözlerim! hey sokak geri getiriyor gözlerimi
  kimi zaman da bir cam kırılıyor şangır şungur
  diyorum böylesi gürültüler şiir için gerekli
  öyle mi değil mi.
  
  bizim o duvarlık tabaklar durmadan uzağa götürüyor evimizi
  daha aldığım gün bildim maydonoz olacak üstündekiler
  maydanoz olacak, maydanoz olacak, maydanoz olacak
  iyi ama, niye sevmeli her önüne geleni
  herkesin, herkese, herkesi
  daha dün yepyeni bir son koydumdu şiire
  aldı, yepyeni bir kalabalığı getirdi
  ama iyi yaptım, öyle mi değil mi.
• big filminde işlenmiş tema.
• uyandirildiginda ayilana kadar cocuk gibi davranma hali.
• her yeni sabahın sonunda çocuk olmaktan bir adım daha uzaklaşılmasının verdiği kaygının kurdurduğu imkansız hayal
• uykunun verdigi mahmurlukla her türlü düsünceden uzak,pamuk gibi olmak..
• "mutlu bir çocukluga sahip olmak için asla geç değildir" diye yazan tom robbins' i haklı çıkarmak istercesine, uyumayı beklemek bile gerekmeden belki ve etraftaki herşeyin kocaman kalacağı o küçücük hale dönüşmeden, hayata daha saf bakmaya ve oyun oynar gibi yaşamaya çalışmakla kısmen de olsa yerine getirilebilecek durum.. belki.. demesi kolay..
• mavi perinin pinokyoya vadettiği.
• edip cansever'in büyülü şiirselliğini gösteren muhteşem bir metafor. lakin kimi okur-yazarların anlama kıtlığını da gösteriyor. insanın of of diyesi geliyor, hem de ne of...
• çocuklar hiçbir şeyi garipsemediğinden çocuk olan kişinin pek takmayacağı durum.
• uyku sersemliğinin verdiği bir kaç dakikada kedi gibi gerinip çocuk sesiyle konuşabilirsiniz, boş bulunup uyandırana sarılabilirsiniz, "beş dakika daha nolur" diye yalvarabilirsiniz. sonra ayırdına varırsınız büyümüş bir bedende ve nerede olduğunuzun, yapmanız gerekenlerin, yapamayacaklarınızın... ve normale döner sesiniz. pembe pijamalarınızın ve oyuncak ayınızın yerini hayat alır, giysiler, makyaj, sert adımlarınız, aceleniz, planlarınız...meli malılar...