yemek

• kişinin yemek yapma veya yeme şekli benim gözümde kişinin karakterine dair önemli ipuçları verir. o yüzdendir ki, bir insanı yemek yaparken veya yerken izlediğimde daha iyi tanıdığımı düşünürüm. bu konularda daha iyi olmak kimi zaman öğrenilen şeylerden olsa da çoğunlukla içindedir insanın. asıl mesele özen göstermektir.
  
  kimi insan yemek yaparken tarif ne diyorsa onu yapar. dışına çıkamaz. kendi çapında kurallara uyuyor, bilirkişiyi takip ediyor ve asli sorumluluğu tarif sahibine yüklüyordur. "ben her şeyi tarifteki gibi yaptım, bu oldu ne yapalım?" veya "benim değil. tarifin marifeti." gibi bir sözlerin sahibidir.
  
  diğeri, doğaçlama insanıdır. onun için ortada tarif veya belirli bir yemeğin adı yoktur. canının istediğini katar, istemediğini katmaz yemeğe. onun yaptığı yemeklerin adı yoktur. tadı varsa da yoksa da "ben yaptım. böyle oldu" der. bu yemeği yapan kişi bana güven verir.
  
  gelelim yeme şekillerine;
  
  kimi insan, yemek son halini alıp masaya konana kadar sabreder. yemek, masada en güzel halini almıştır. muhteşem görünür ve o sahne yeri gelir beyne kazınır. kişinin en iştahlı olduğu an bu andır. ardından tüm iştahıyla yemeği afiyetle yer. yemek yapılırken ertelediği tüm hazzı yemeğinden almaya bakar.
  
  bazısı ise tırtıkçıdır. yemek yapılırken sağına soluna el atar, parmak atar. sabretmeyi, tadını çıkarmayı bilmez. ufak ufak tırtıklayıp yemeğin hem şeklini bozar hem de kendi iştahını azaltır. yemek bir şekilde yamalak masaya konur. iştahını körelttiği için tadını da alamaz, yemeğin hakkını da veremez.
  
  bir de iştahsız görünen insan vardır. onun yemekle arası pek iyi değildir. çünkü yemeğin tadını da hazzını da tatmamış insandır. doğru yemeği henüz görmemiş olabileceği gibi hasta da olabilir. doktora görünmelidir.
  
  dediğim gibi yemek önemlidir. sadece yapma ve yeme şekliniz değil, kiminle yediğiniz de.