yer değiştiriyor korku

• bir edip cansever şiiri.
  "sonrası kalır" - "şairin seyir defteri 1" - "adam yayınları"
  
  nesini anlatalım
  şurasından burasından bakınca bir yaz bitti
  iyice bitti
  giriyor aralık kapılardan bir iki değil
  çınar yaprakları kurumuş
  sesler çıkararaktan çocuk patikleri gibi.
  
  bakakalmadık baktık
  yeni bağışlanmış bir kızcağızın kiliseden çıkarkenki
  yazıksızlığına özdeş
  geniş caddelerden ara sokaklara
  ara sokaklardan cam kenarlarına
  cam kenarlarından anılara bir dönemeç çizerek
  yıpranmış bir tülbent gibi ıslana kuruya
  açınca gözlerimizi
  kapayınca
  yuvalanmışız da sanki
  terli ve kaygan bir avucun olanaksızlığına
  bir gazete almanın, ütülü bir gömlek giymenin
  ne bileyim işte kararsızlığına
  bir denizle karşılaşmanın, yoğun ve bulanık bir deniz değil
  dalgalı ve engin bir deniz de değil
  tam bize uygun, yani
  acındırmasını bilmeyen, ama
  solgun bir sonsuzun masalarda kalmışına
  sanki.
  
  o kadar bakmışlar ki bir narı yeni koparıp
  o narın sessizliğine ve utancına
  nereden bileceklerdi dirilmek elimizdedir
  her zaman elimizdedir
  taşırılmış biraysak, eğilmişsek
  öyleysek, eğilmişsek şimdilik
  kabımızdan
  ilk defa.
  
  belki de son defa, nasıl söylemeli
  baksak ki bie sabah güneşle göz aynı şeydir
  ağızla koyaklar aynı şeydir
  dünyada yol almak için
  beklemek yoksullaşmaktır biraz da
  ne de olsa.
  
  bir balığın ölçüsü değl bizimkisi
  bir kelebeğin kanat çırpıntısı değil
  demirin asite tepkisi gibi
  sorular geliyor artık kahvelerden
  şarkılar yerine
  gazinolardan, yaldızlı porselen tabaklardan
  yansıyan
  kapıların içerdiği kahkahalar buruk
  caddelerden, tarlalardan, fabrikalardan
  yükseliyor homurtular
  yolu kesilmiş bir kamyonun motoru gibi
  ey içinde halk olduğum halk
  bir eriyik gibi olduğumuz birlikte
  bil ki yer değiştiriyor korku, önemlisi bu
  korku
  benim yüz verilmemiş kayısılardan anladığım
  etin, ekmeğin, şekerin dokunulmazlığından anladığım
  bakkaldefterlerindeki toplamlardan anladığım
  bir park kanapesinin dibinde
  bir karpuzun başına çökmüş dört delikanlıdan anladığım
  kıpkırmızı anladığım
  kapkara anladığım
  hiddetle anladığım
  hiddetin kine bulanmasından anladığım
  kin nedir, kinden ne anladığım
  yazık ki anladığım
  beyaz donlarını çeke çeke
  kum kömür iskelelerinden mavnalara yürürkenki onların
  zaten onların olan suya
  onların olan her şeye baka baka
  yakasından ayrılmış bir papatya gibi
  balkonundan düşmüş küçük bir düzlük gibi
  demetinden çözülmüş buğday sapları gibi
  ve hayatın hayat olmadığını tanıtlar gibi
  ayrılığın yalnızca bir türlüsünü bilen onlardan
  anlarsam anladığım
  yer değiştiriyor korku.
  
  nesini anlatalım
  denebilir ki bir birikimdir duygulanmak
  akıl almaz bir yüceliştir
  hayır
  duygulanmak, bize göre
  mutlaka bir harcayıştır
  nasıl ki denize düşmüyorsa artık karpuz kabuğu
  belli ki harcanmıştır.
  
  şurasından burasından bakınca yaz bitti artık
  acıydı
  daha büyük acılara hazırlık.