afganistan çağıltısı

• cahit zarifoğlu'nun en güzel şiiridir. içi titretir, omurilikten yukarıya soğukluklar çıkartır.
  
  bütün azalarını harbe çağır
  sofran açılsın elin şehit ballarından alsın
  
  saraylar damlar yeniden kurulsun
  ağaçlar içinden akan nehre
  dalçık günde bin kere ve gecelerde
  omuzbaşlarını denetleyen defterlerden yalnız sağdaki kalsın
  
  kalem yazsın yazsın
  küheylan bir aşık ol
  öyle yalvar ki ellerim zahmet balyalasın
  kaslar şehit dalgaları ve haykıran kan
  başlasın vuslat gününü toprağa
  başlasın hatırlatmaya denize kumsalını
  
  şimdi üzgünüz arkadaş
  yolumuza çıkmayın üzgünüz...
  
  hava çok hoş denizin tuttuğu yerler derin
  -konuş şimdi zaman hiç geriledi mi
  hava çok hoş kuşların tuttuğu yerler berrak
  -konuş şimdi daveti duydun mu
  bir gece uyandın ki ellerin başaklarda
  -konuş şimdi açık ağzına o gül yaprağı konan şehidi gördün mü
  çoktan hayretle dondu kaldı bağlar ovalar
  -konuş şimdi bekliyor mu yalınayak çocukları ağacında buğday
  
  hava çok hoş insanın tuttuğu yerler azar azar
  kalbin zengin davetleriyle oynar
  çocuklar o anda çok yakında bakarsın bir aşk sayhasında
  
  yaslanırlar güzel anaların kollarına
  hava çok hoş başın tuttuğu idrak yanımızda
  
  adamlarımız yiğit
  kadınlarımız hamarat
  çocuklarımız dolu bilinç harmanı
  köpeklerse sayılı
  
  elimizde cahiliye dönemi sonrası bir pala
  (kavmiyetçilik etme dedik ucu kırılır)
  
  kırıldı da
  şimdi severiz türkmeni peştunu
  onarılmış gerilmiş bileylenmiş ve doğramakta
  
  ısın gökyüzü ısın
  çocukları kavrulmuş kadınlar yeniden hamarat yeniden gebe
  
  bunlar gübre insan değil
  gömlekler çelik zırh
  öyle bir çalgı çaldılar ki
  seslerin çağırıp koyunlara bile
  koyduğu zehirli gaz rüyaları
  
  analara şaşkın çocukların
  üç beş yaştakilerin
  yüzleri harp yarası
  harp yanığı
  ama öpülmekte okşanmakta yanakları
  
  hangisi hangisine mübadil
  (dünya bu olamazdı)
  hangisi özne hangisi edilmiş gelinmiş bilinmemiş
  yağmur peyderpey kar tane
  gamzem oyuyor düşüncemi
  kime eşitim nasıl nerdeyim
  gamlanmaktayım
  
  hayır bir tereddüttü geçti
  füsun bu karadağmağdeni
  isyan muannit
  mösyö sevinçli mister memnun ağa yarı tok köylü sarı yaprak
  millet üzgün
  
  hani dengeler kuracaktık
  batının kızıl ulusları bindokuzyüz seksen kölelik yapmak istemiyorum
  
  bu kahveniz
  yıldızlarınız şapkanız
  buyrun unutmuş olmalısınız dehanız şerefiniz
  buyrun cep feneriniz
  buyrun boynumuzdaki halkayı tutunun
  ve semirin
  
  hani dengeler kuracaktık
  hani çağdaş uygarlıklardan tutunacaktık
  hayır batının ulusları kızıllarla karışık
  bin dokuz yüz seksen bay batıya buna şuna
  cennetlik yapmak istemiyorum
  çevir tarihi çevir
  bindörtyüzbir
  
  bu kafa ne zaman köreldi
  çalınanlar siren besteleri
  imdatlarla düşün
  bu anne asla merhamet dışında
  gözleri nemli olmamıştı
  
  hayır batının ulusları yıl bindokuzyüz seksen değil
  bindörtyüz bir
  fakat beşyüz yetmiş dokuz yıl geçmiş değil
  ne bir karışıklık var
  ne bir dev rüya görmüş
  değil
  
  kıraç bir yamacı bir ekspres kıymıklıyor gibi
  tünellere ses basılmış değil
  elbette bunlar değil
  yazmaktan çektiğim yalnızlık da değil
  bahsi kapatalım ve yatalım için de değil
  hiçbir şey değil hiç biri değil
  
  anlatabildik mi arkadaş. acaba
  körebe bitti duvarı kaldır at
  
  haydi zemini düzledik alt yapısını kurduk savaşın
  dikil yanıma
  ellerimizde birer çakıl taşı
  onlarla dikilelim karşı karşıya
  yüzlerimizin kefen örtülerini yırtalım baştan başa
  görürsün berrak içi
  derisi yüzülmüş kan gibi yüzlerimizin
  bu harp başka
  
  kim diyorsa ki batılılarla başımız bir taşta
  cellatlarla aynı kaptan yiyoruz
  aynı kirli hava
  aynı kafa ayağımızın bodrumunda
  hayır arkadaş bu hesap bambaşka
  ne son aylardayız ne bu son gün
  sanki dünya bir tek kaldırıp vuracağım gürze gebe
  
  gözleri yumuşak yüzü yorgun bileği sert toprak
  sanma ki harp derdinden geçtim
  düşünme ki dökeceğin kanlar hunhar
  derimin altında ne belalar baygın
  bir devlet taşıyorum başımda
  bu ev bana dayanmaz
  çöker kızıllar kuduran inleri dünyanın
  
  arkadaş
  şimdi yalnız savaş
• bir cahit zarifoğlu şiiri.
  
  "bütün azalarını harbe çağır
  sofran açılsın elin şehit ballarından alsın
  
  saraylar damlar yeniden kurulsun
  ağaçlar içinden akan nehre
  dalçık günde bin kere ve gecelerde
  omuzbaşlarını denetleyen defterlerden yalnız sağdaki kalsın
  
  kalem yazsın yazsın
  küheylan bir aşık ol
  öyle yalvar ki ellerim zahmet balyalasın
  kaslar şehit dalgaları ve haykıran kan
  başlasın vuslat gününü toprağa
  başlasın hatırlatmaya denize kumsalını
  
  şimdi üzgünüz arkadaş
  yolumuza çıkmayın üzgünüz...
  
  hava çok hoş denizin tuttuğu yerler derin
  -konuş şimdi zaman hiç geriledi mi
  hava çok hoş kuşların tuttuğu yerler berrak
  -konuş şimdi daveti duydun mu
  bir gece uyandın ki ellerin başaklarda
  -konuş şimdi açık ağzına o gül yaprağı konan şehidi gördün mü
  çoktan hayretle dondu kaldı bağlar ovalar
  -konuş şimdi bekliyor mu yalınayak çocukları ağacında buğday
  
  hava çok hoş insanın tuttuğu yerler azar azar
  kalbin zengin davetleriyle oynar
  çocuklar o anda çok yakında bakarsın bir aşk sayhasında
  
  yaslanırlar güzel anaların kollarına
  hava çok hoş başın tuttuğu idrak yanımızda
  
  adamlarımız yiğit
  kadınlarımız hamarat
  çocuklarımız dolu bilinç harmanı
  köpeklerse sayılı
  
  elimizde cahiliye dönemi sonrası bir pala
  (kavmiyetçilik etme dedik ucu kırılır)
  
  kırıldı da
  şimdi severiz türkmeni peştunu
  onarılmış gerilmiş bileylenmiş ve doğramakta
  
  ısın gökyüzü ısın
  çocukları kavrulmuş kadınlar yeniden hamarat yeniden gebe
  
  bunlar gübre insan değil
  gömlekler çelik zırh
  öyle bir çalgı çaldılar ki
  seslerin çağırıp koyunlara bile
  koyduğu zehirli gaz rüyaları
  
  analara şaşkın çocukların
  üç beş yaştakilerin
  yüzleri harp yarası
  harp yanığı
  ama öpülmekte okşanmakta yanakları
  
  hangisi hangisine mübadil
  (dünya bu olamazdı)
  hangisi özne hangisi edilmiş gelinmiş bilinmemiş
  yağmur peyderpey kar tane
  gamzem oyuyor düşüncemi
  kime eşitim nasıl nerdeyim
  gamlanmaktayım
  
  hayır bir tereddüttü geçti
  füsun bu karadağmağdeni
  isyan muannit
  mösyö sevinçli mister memnun ağa yarı tok köylü sarı yaprak
  millet üzgün
  
  hani dengeler kuracaktık
  batının kızıl ulusları bindokuzyüz seksen kölelik yapmak istemiyorum
  
  bu kahveniz
  yıldızlarınız şapkanız
  buyrun unutmuş olmalısınız dehanız şerefiniz
  buyrun cep feneriniz
  buyrun boynumuzdaki halkayı tutunun
  ve semirin
  
  hani dengeler kuracaktık
  hani çağdaş uygarlıklardan tutunacaktık
  hayır batının ulusları kızıllarla karışık
  bin dokuz yüz seksen bay batıya buna şuna
  cennetlik yapmak istemiyorum
  çevir tarihi çevir
  bindörtyüzbir
  
  bu kafa ne zaman köreldi
  çalınanlar siren besteleri
  imdatlarla düşün
  bu anne asla merhamet dışında
  gözleri nemli olmamıştı
  
  hayır batının ulusları yıl bindokuzyüz seksen değil
  bindörtyüz bir
  fakat beşyüz yetmiş dokuz yıl geçmiş değil
  ne bir karışıklık var
  ne bir dev rüya görmüş
  değil
  
  kıraç bir yamacı bir ekspres kıymıklıyor gibi
  tünellere ses basılmış değil
  elbette bunlar değil
  yazmaktan çektiğim yalnızlık da değil
  bahsi kapatalım ve yatalım için de değil
  hiçbir şey değil hiç biri değil
  
  anlatabildik mi arkadaş. acaba
  körebe bitti duvarı kaldır at
  
  haydi zemini düzledik alt yapısını kurduk savaşın
  dikil yanıma
  ellerimizde birer çakıl taşı
  onlarla dikilelim karşı karşıya
  yüzlerimizin kefen örtülerini yırtalım baştan başa
  görürsün berrak içi
  derisi yüzülmüş kan gibi yüzlerimizin
  bu harp başka
  
  kim diyorsa ki batılılarla başımız bir taşta
  cellatlarla aynı kaptan yiyoruz
  aynı kirli hava
  aynı kafa ayağımızın bodrumunda
  hayır arkadaş bu hesap bambaşka
  ne son aylardayız ne bu son gün
  sanki dünya bir tek kaldırıp vuracağım gürze gebe
  
  gözleri yumuşak yüzü yorgun bileği sert toprak
  sanma ki harp derdinden geçtim
  düşünme ki dökeceğin kanlar hunhar
  derimin altında ne belalar baygın
  bir devlet taşıyorum başımda
  bu ev bana dayanmaz
  çöker kızıllar kuduran inleri dünyanın
  
  arkadaş
  şimdi yalnız savaş"