akgün akova

• "gittiğim bütün hekimler aynı şeyi söylediler söz birliği etmişcesine
  "aşk hastalığıdır bunun adı ve çok sarsar insanı bu yaştan sonra"
  oysa ne yalan söyliyeyim,
  ben yanlızca
  bir kuyruklu yıldıza
  çarptığımı sanmıştım
  yaşamın çıkmaz sokaklarında yürürken
  yüreğim bir patlamayla aydınlanınca."
• izmir tüyap ta 1995 yılında tanışmıştık şairle. aşağı yukarı şu şekilde bir diyalog geçmiştir aramızda;
  
  -sen ne okuyorsun şimdi
  -inşaat mühendisliği
  -çocuk bahçelerini siz yıkıyorsunuz
  -hayır , biz onaracağız.
  
  yikik bir cocuk bahcesi gibiydi yuzu kitabını almıştım son paramla, şöyle imzalamıştı üstad;
  
  "özgür, hani çocuk bahçelerini sen onaracaksın ya, biz de oynayacağız"
  
  biz dediği sunay akın ve kendisiydi, sunay akın o zaman iftar programları sunmaya başlamamıştı yani henüz.
  
  akgün akova "baba bana bağırma" ile , cem yayınlarından çıkan yarısı turuncu yarısı beyaz sade kapaklı kitapları ile, "pepetye" ile okumalarıma girmiş, bir daha çıkmamıştır, iyiki çıkmamıştır.
• "yol ıslanmasın diye
  şemsiye açanlara...
  
  baba bana bağırma
  bülbülleri kaçırdın ormanlarımdan
  kulaklarımın kapılarını havalara uçurdun
  kapılar baba kapılar pencereleri alıp gittiler
  tenorlar kaçtı ses tellerinden
  çevreye saçıldı yavru diktatörler
  seni ne sopranolar istedi de vermedik baba
  baba bana bağırma
  bayrak direklerine konan kartalları anlat
  uzun uzadıya
  nasıl da göremediler avcıları
  o keskin gözleriyle vah hah ha
  şans yıldızlara özgü bir yalan baba
  yıldızlara tükürüp tükürüp onları gezegen yaptınız
  savaşan halklar taktınız dünyanın boynuna
  
  yalanları yazdım defterime hiç unutmadım
  radyasyonu radyo istasyonu sanan bakanları
  çiğleri, meclis tavanını çiğ köftelerle çiğneyen
  doğum sonrası acılarını cüce ülkeler doğuran kadınların
  
  hiç unutmadım
  sakallarını yüzlerinde
  yüzlerini sakallarında unutan adamları
  ve ısırgan tarlalarındaki parçalarını
  uğur mumcu'yu biz yapan bombanın
  
  hiç unutmadım
  uzak yakın tüm tuzakları baba
  yolun ezdiği oyuncak bir kamyonsun sen
  bir gam ağacısın
  kar yüküne dayanamayıp kırılan
  ilkbaharı gerzeklere ödünç verdin
  geri getirmediler
  güneşin başına gelenleri
  biz ilkbaharsız nasıl anlarız baba
  
  baba bana bağırma
  bir kulağımdan giriyor sözlerin
  öbür kulağımı tıkıyor
  buenos aires'te olsaydım diyorum içimden
  eva'nın peronunda
  karanlıktan kuşlar çalan bir tren
  bir bıçak kaçağı
  tangonun bacaklarını havaya kaldırdığı kentte
  ama iyi ki buradayım, burada hiçbir şeyi unutmadan
  burada
  bilginin bilgisizlikten daha çok acı verdiği yerde
  burada, tam karşında
  hapisanelerde hintyağı gibi bir şeydi zaman
  hastanelerde pıhtılaşmış kan gemisi gibi
  yol alırdı saatler
  karılarının namuslarını dillerinde saklayan
  adamlar vardı bir taraflarda
  televizyon kanallarında yitirilen çocuklar
  gökyüzüne düşmemek için denize yapışan balıklar
  ve depolara indirilen lenin heykelleri vardı
  sovyet rusya'da
  kafandaki duvarları
  niye cebine koymuyorsun sen baba
  
  baba bana bağırma
  farkında değilsin
  arkasını ezilenlerin yaladığı
  bir posta puludur dünya
  bir karadelik yutana kadar uzayda bizi
  asansör boşluğuna itilen bir kedisin sen
  söylemenin tam sırası
  ülkeyi bu duruma senin oy verdiğin
  partiler getirdi baba
  ama ben buradayım, burada hiçbir şeyi unutmadan
  bir yaşamlık kaygı duruşundayım
  yakın tarihimiz için
  
  baba bana bağırma
  bacağından vurulursa bir şiir
  nereye kadar gidebilir
  bana bağırma baba
  kendine bağır
  yoksa her şey bitebilir."
• pencere ve balkon adlı yazısını okurken bir paragrafın ilk cümleleri dikkatimi çekti:
  
  "kim ne derse desin, pencereleri en çok şairler sever. pencere yalnızca evlerin değil, bazı şiirlerin de gözü, hatta gözbebeğidir. yannis ritsos, "barış, açılan bir pencereden, ne zaman olursa olsun gökyüzünün dolmasıdır içeriye" der."
• "anımsıyorum,
  
  çarpışan iki uzunyol otobüsü gibi son anda gördük birbirimizi…"
  
  aşk ve kuyrukluyıldız
• bazıları için kitabına sahip olmak tamamen tesadüfler sonucudur. lise yıllarımda şimdi trt binası olan yerde tüyap kitap fuarı vardı. kesinlikle kitap falan çalmadan! dolaşırken sunay akın'ı görmüştüm. kitaplarını imzalıyordu. sıraya girip, mahalle genci havasıyla "sunay abi herkes çalıyor, burada bir kültür haline gelmiş. ben beceremiyorum" diyerek imzalı kitabını istemiştim. adam bu halimi sevmiş olmalı, bir kaç kitabını ve telefon numarasını vermişti. "istediğin zaman okuyacak olmak şartıyla kitap isteyebilirsin" demişti. tabi o zamanlar benim için cep telefonunu görmek bile mümkün değil. telefon numarasını kaydetmek diye bir kavram hayatıma yerleşmemiş bile. adam not kağıdı yerine akgün akova'nın bir kitabının üzerine yazıp vermişti. hala kitabı ve telefonu saklarım.
• şiirin kendisi için tanımını, tarifini şu sözlerle dile getirmiş^* güzel insandır^*
  
  " bi gün amsterdam dayım ,orda bi köprü vardır` :ne kadar da müphem`, altından kanal geçer, o sırada kar yağıyor, etraf bembeyaz, kanalsa simsiyah , köprünün altından bana doğru gelen bembeyaz bir kuğu farkettim , ve o an dedim ki şiir karlı bir havada köprünün altında bütün güzelliğiyle arzı endam eden kuğudur. az sonra sesler duymaya başladım iki genç köprüde birbirlerine doğru koşuyordu , erkeğin elinde gül demeti , kararımı değiştirdim .şiir, karlı bir havada altından kuğu gecen köprünün ortasında iki sevgilinin kucaklaşmasıdır . rahatlamıştım . ardından o taraftan bağırışlar yükselmeye başladı , gençler köprüde kavga ediyordu , gülleri kanala fırlattı haşarı oğlan , ve şiirin, karlı bir amsterdam gecesinde köprüde kavga eden iki genç olduğunu anladım .( kendisi baya durmuş, izlemiş kanalı ve olan biteni ,bu yüzden 3 5 tane daha şiir tanımı yapmış oracıkta ) en sonunda kanalı temizleyen bir araç geldi , kuğunun üzerindeki gülleri içine çekerken kuğuda araçtan kaçmaya çalıştı . ben de dedim ki asıl şiir budur "
• sunay akın kadar şanslı olmayan, piyasa olmayan şair. beyaz şova çıkamamıştır bir türlü. zaten çıkmasın, şiir damarı bozulmasın , böylesi çok daha iyi.
• çok küskün kelimelerle yazılmış, çok umutlu şiirlerin altından adı olan şairdir.
  ezberimde fersah fersah dizeleriyle yürüyorum ömrümü.
  arada kendi kendime okuyorum, karanlığımdan bir anlığına olsun sıyrılıyorum.
  fikrimce, küçücük yaşlarında hastalıklara karşı kocaman savaşlar veren çocuklara yazılmış en güzel dizelerin sahibi de bizzat kendisidir...
  
  "ameliyat odasına
  alındığında bir çocuk
  kapıda
  ağlaşarak onu beklerler
  yaşamın
  kolay bozulan
  bir oyun olduğunu bilen
  oyuncakları"
• yeniden birini sevmenin ne olduğunu anımsattığın
  yüzümde tahtlar devirdiğin,
  saraylar yıktığın için
  düşlerinin içinden geçecek
  uzun kanatlı kuş sürüleri diliyorum sana
  ve severken seni,
  sevdikçe seni
  hep çocuk kalacağım, biliyorum
  
  demiş bir şair, müstesnadır