anne ve babanın ölümü

• çocuk esirgeme kurumunda büyüyen, cami avlusuna bırakılmış çocuklar için bir şey ifade etmeyen. üvey evlat olarak çocukken başkasına verilenler için daha üzücü olabilir.
  
  size psikolojik, sözlü veya fiziksel şiddet uygulamış anne ve babanın ölümü ayrı, sizi sürekli aşağılamış ruhunuzda derin yaralar açmış anne ve babanın ölümü farklıdır. kumar borcu olan, alkol alıp annenize ve size şiddet uygulayan, büyüyünce maaşınıza ortak olan sırtınızda bir kambur gibi taşıdığınız babanın ölümü de farklıdır ama her şekilde üzülürsün gibi. taciz ve tecavüz gibi uç bir olay olmadıkça. peki ya anne ve babasını öldüren evlatlara ne diyeceksiniz?
  
  ama bir de sizin hayat boyunca yanınızda olmuş, size sevgi göstermiş, sizi anlamaya çalışmış, hatta bazen hayattaki tek dayanağınız olanların ölümü var tabi.
• insanın hem annesi hem babası olmayınca ya da vefat edince kendini bu dünyada kaybolmuş gibi hissediyor ya da hiçbir yere ait değilmiş gibi.
  o yüzden onlar hayattayken kıymetlerini bilmek lazım. öldükten sonra dövünüp durmanın, pişmanlık çekmenin bir manası yok. bahaneler üretmeden ne yapılacaksa onlar hayattayken yapılmalı.
  öldükten sonra mezarını altından da yapsan artık çok geç...
• hayatımda arka arkaya gerçekleşen durum. ömür boyu depresyon hastalığı kazandırmıştır bana. asla bitmeyecek acılarla birlikte...
• eğer onlar yoksa etrafınız istediği kadar kalabalık olsun hep yapayalnız hissedersiniz çünkü dünyada sizi bütün hatalarınıza rağmen affeden,yanlışlarınızı örtbas eden,herşeye rağmen sizden vazgeçemeyecek iki kişi vardır,eğer hala hayattalarsa kıymetini bilin