anneler ve çocuklar

• üstad'ın 58 yılının yaz'ında yazdığı şiiri;
  
  anne ölünce çocuk
  bahçenin en yalnız köşesinde
  elinde bir siyah çubuk
  ağzında küçük bir leke
  
  çocuk öldü mü güneş
  simsiyah görünür gözüne
  elinde bir ip nereye
  bilmez bağlayacağını anne
  
  kaçar herkesten
  durmaz bir yerde
  anne ölünce çocuk
  çocuk ölünce anne
  
  sezai karakoç
• anne olunca dua ettim çokca;
  
  allahım lütfen çocuklarımı ben büyütebileyim,
  çocuklarım kendilerini idare edebilene kadar ben yanlarında olabileyim diye...
  
  olur da erken gidersem bu dünyadan,
  bahçenin en yalnız köşesinde...
  
  evlat acısından ötesi yok,
  bunu tahayyül etmek bile feci,,,
  
  kimse erken yaşamasın bu acıyı, hiçbir çocuk annesiz büyümek zorunda kalmasın. üstelik birde küçükse çok,
  
  uf.
• mısralar bu kadar naif bu kadar saf olabilirdi dedirten şiirdir.
  
  her okuyuşta başka bir fotoğraf canlanıyor gözümde.
  
  gece gece göz doldurandır.
  
  sağol karakoç,sağ ol anne.
• belki de çocuk önce ölmüştür.
  anne ölünce çocuk bir daha ölmüştür...
• çok çok çok bir şiirdir. anneler anlar bir de şairler.
  allah rahmet eylesin anne kalbini gören şair.
• bazi insanlar bu dunyada cehennemi yasiyor, bu siir onlari anlatmis.
• sezai karakoç'u gönlümüze yakın bulma nedenlerimizden yalnızca biri.
  
  o kayıp gitmeyelim için kalbimizden tutuyor bizi, mütemadiyen naif ve içten.
  o bir şey söylediğinde, bir mesele hakkında, sanki o mesele başka türlü bir izah gerektirmezmiş gibi oluyor.
  
  en güzel, en ince sözcüklerle örüyor kalbimize giden yolları.
  kaybolmayalım diye kalbimizin yerini gösteriyor bize:
  
  anne ölünce çocuk
  bahçenin en yalnız köşesinde
  elinde bir siyah çubuk
  ağzında küçük bir leke
  
  kimilerimiz hâlâ bahçenin en yalnız köşesinde.
  ve hâla kaçıyor herkesten.
  
  sezai karakoç - anneler ve çocuklar