ay

• jorge luis borges şiiri.
  
  sessiz arkadaşlığı ayın
  (kötü alıntılıyorum vergilius'u) eşlik ediyor sana,
  dalgın gözlerinin bugün toza dönüşmüş
  bir bahçe ya da avluda onu son kez çözümlediği
  -zamanın derinliğinde yitip gitmiş-
  o akşam ya da geceden bu yana.
  son kez mi?
  biliyorum, biri çıkıp şöyle diyebilir günün birinde sana,
  tam da gerçeği söyleyerek:
  parlak ayı görmeyeceksin artık,
  tükettin yazgının sana bağışladığı fırsatların toplamını.
  tüm pencerelerini açsan da dünyanın, boşuna.
  çok geç artık.
  onu bulamayacaksın bir daha.
  yaşamımız boyunca keşfeder ve unuturuz
  o alışılmış güzelliğini gecenin.
  biliriz, göktedir hep ay.
  oysa iyi bakmak gerekir ona.
  kim bilir, belki de sonuncusudur!