• konuştuğum herkesle ortak noktaları tespit ettikten sonra var olduğuna kesin kanaat getirdiğim merak.
    babalar genelde aşırı miktarda meyve alma obsesyonu içindelerdir. getirilen meyvelerin evdeki çocuk(lar) tarafından bir an önce tüketileceği zannını taşırlar.
    çocuk meyvenin tadına bakar, bir nebze de tüketir. lakin bu tüketim, öngörülen seviyenin çok altında seyreder.
    hafif bozulmaya başlayan meyveler, baba canlısında hoşnutsuzluğa mahal verir. "meyve alıyoruz, yenmiyor. cık cık cık" homurdanmaları gözlemlenir.
  • bir zamanlar benim de babam böyleydi, meyve tabağı hazırlar önümüze koyardı, ne zamanki canan karataya sardı, o gün bugündür meyvenin şekerden farklı olmadığını, fazla yemememiz gerektigini dinleyip duruyoruz, bitti canım meyve seanslarımız.
  • cocukluklarinda seker, cukulata yemeyen babalarimiz seker ihtiyacini meyvelerden karsiladigi icin olusan durum.
    babannem derdiki evdeki meyveleri babandan saklardik ki kardesleri de yiyebilsin.
hesabın var mı? giriş yap