hesabın var mı? giriş yap

  • 2005 yilinda okumak icin almanya'ya geldigimde ilk 12 ay icinde yaklasik 15 kilo almistim. türkiye'ye döndügümde 1 hafta bu konusulmustu. ondan sonraki yillar hep o ayarda seyretti. artik sisman bir insandim. bu gercegi kabullenmis ve pek de takmaz hale gelmistim. gerci ara ara "la azcik zayiflasam ne güzel olur" filan diyip bi iki günlük diyetlere tabii ki ben de basvurdum.

    en fazla 106 kilo oldugumu hatirliyorum. o dönem yaptigim ve yedigim seylere bakiyorum da sanki kendime kilo alma programi yapmisim ve onu itinayla uyguluyorum.

    aslinda kilo vermek istiyordum ama bir neden bulamiyordum. beni gören herkesin "olm biraz dikkat et, damarlarin yagla dolmustur senin simdi, allah muhafaza" nevinden ikazlarina alismistim.

    artik cevremde, kilolu, sevimli, tombul ismilo olarak kabul görmüstüm. cogu arkadasimin kilo verirsem bu sevimliligin gidecegini iddia ederek motivasyonumu kirdiklari da vakidir.

    neyse efendim, günlerden bir gün, bir bayanla tanistim. konustuk, anlastik. sevgili olduk yani. aradan aylar gecti kilolarimla ilgili tek bir sey söylemedi. acayip uyuz oldum. kendisi zayif bir insan. hatta anneme göre acilen biraz kilo almasi lazim gelen bir kisiydi. buna ragmen bana bir kere bile "biraz kilo versen iyi olur" cinsinden tek bir kelam etmedi.

    2011 yilinin eylül ayinda nisanlanmaya karar verdik. 2011'in nisan ayinda istanbul'da arkadaslarla otururken "olm nisan da var, artik ben kilo vereyim" dedigimde atilan kahkahayi su anda bile duyabiliyorum. "görürsünüz olm, türkiye'ye döndügümde dal gibi olucam" diyerek iclerinden bir tanesiyle takim elbisesine iddia'ya girdik. eylül'e kadar 80'e inmeliydim.

    ben nisan ayinda almanya'ya döndüm. o ay hic bir sey yapmadim ancak mayis ayindan itibaren yedigime, ictigime dikkat etmeye basladim. asitli icecekler, sekerli meyve sulari, cikolatalar, sekerlemeler, pizzalar, dönerler...

    bunlari neredeyse sifira indirmistim.

    ilk iki ay varsa yoksa salata, corba, tavuk.. bol bol su, bitki caylari..

    veee tabii ki hareket. isemeye gitmeye bile üsenen ben artik her gün 50 ila 80 dakika arasinda yürüyüs yapiyordum. yürüdükce aciliyor, acildikca kendimi cok daha iyi hissediyordum.

    zayiflamanin ilk emarelerini kilik kiyafetimde gördüm. pantolonlarim artik emanet gibi duruyordu üzerimde. t-shirtler, atletler vs..

    artik cok daha rahat hareket ediyordum. özellikle namaz kilarken rükularda, secdelerde hic zorlanmiyordum.

    suratim kücülmüstü. bileklerim, baldirlarim incelmis, göbegimin büyük kismi yok olup gitmisti.

    ramazan boyunca neredeyse her gün corba, salata, az miktar tatli ve bol bol su bu hale gelmemde kilit rolü oynamisti. pek tabii ki yürüyüslerim.

    hafif tempolu, 1 saati askin yürüyüsler..mümkün mertebe yokuslara vuruyordum kendimi. eve geldigimde kan ter icindeyim. harika bir duygu.

    29 agustos'ta istanbul'a indigimde beni gören herkes resmen soka girdi. 4 ayda 99 kilodan 77 kiloya inmistim. tam 22 kilo.

    annem haric herkes sevindi.. sismanken basimin etini yiyen, her telefon görüsmesinde nasilsin demeden kac kilosun diye soran annem resmen üzüldü ya.. derhal 85 kiloya cikmam gerektigini söyledi. babam da hemfikirdi ama umrumda degildi acikcasi. zira bu keyfi tatmistim artik. hafif olmak! ne müthis bir seymis. kalbim o gün bugündür bir kere bile hizli hizli atmadi (kiloluyken ara ara bir ritim bozuklugu oluyordu)

    beni gören herkes bu "mucize"yi konusuyordu. mahalle'de olay olmustu nerdeyse. esnaf'tan, akraba'ya herkesin diyecek bir seyi vardi. cok mutluydum. arkadaslarimdan bazilari önceleri biraz garipsedilerse de zamanla alistilar.

    iddia'ya girdigim arkadasim takim elbiseyi aldi. 1 ay bunun geyigini yaptik. o da hostu.

    eylül'ün 3'ünde nisanim oldu. pek tabii ki kiz tarafi da epeyce sasirmisti.

    nisan'dan sonra mersin'e gittim, kerebic, tantuni, künefe derken 81-82 kilo oldum. o kadar kiloyla tekrar almanya'ya döndüm su anda hala öyleyim.

    önümüzdeki eylül'de ise dügünüm var; bu kez hedef 73 kilo.. ama kimse iddia'ya girmeye cesaret edemedi.

  • açlık oyunları serisinin son kitabının yayımlanmasından 10 yıl sonra gelen ve yakında beyaz perdeye uyarlanacak olan suzanne collins kitabı.

    kitap incelemesine geçmeden önce filme değinmek gerekirse, çekileceği onaylandı ancak henüz oyuncu seçimleri başlamadı. serinin son üç filminin yönetmeni francis lawrence bu filmin de yönetmeni olacak. senarist olarak ise karşımıza ateşi yakalamak filminden tanıdığımız michael arndt çıkıyor. ilk üç kitabın haklarını satın alan lionsgate bu kitabın haklarını da aldı.

    the ballad of songbirds and snakes ya da türkçeye çevrilen adıyla kuşların ve yılanların şarkısı, açlık oyunları evreninin 65 yıl öncesini ve başkan coriolanus snow'un gençliğini anlatıyor. ilk üç kitaptaki birinci tekil şahıs bakış açısının aksine üçüncü tekil şahıs bakış açısıyla kaleme alınan kitapta bu kez başkent capitol ve onların dünyası merkezde.

    açlık oyunları'nda aşina olduğumuz kahramanlık hikayesinin aksine bu kitap bir anti-kahramanın hikayesi. dahası, ilk üç kitaptan aşina olduğumuz haklı ve mücadeleci mıntıkalar yerine zenginliği ve acımasızlığıyla tanıdığımız capitol'e odaklanıyor. bu bakımdan ele alındığında bazı okuyucular kitabı sevmeyebilir. kötü kahramanın başrolde olduğu eserleri okumak kolay değildir. okuyucular "katarsis" dediğimiz o rahatlama hissine aşinadır. kahramanın başına ne gelirse gelsin, sonunda adaletin sağlandığı hikayeleri severler. oysa bu romanda siz kötü kahramanın nasıl kötülükler yaparak kötü emellerini gerçekleştirip kötülüğü yücelttiğini okuyacaksınız. o yüzden fanların en sevdiği kitap olmayacak. ancak bu demek değil ki bu kitap gereksiz. kuşların ve yılanların şarkısı size capitol ve açlık oyunları'nın zihniyetini, buz dağının görünmeyen kısmını, madalyonun öteki yüzünü gösteriyor. ilk üç kitabın aksine maceradan ziyade küçük ayrıntı ve felsefi konuşmalarla dolu olmasının nedeni de bu.

    seriye filmlerden aşina olanların pek ilgisini çekmese de kitapları okuyanların bazı parçaları birleştirmesine yardım edecektir bu kitap.

    bundan sonrası spoiler.

    --- spoiler ---

    bilirsiniz, kötülerin bir özellikleri vardır. kendilerine kötü demezler. bunu genellikle "büyük balığın küçük balığı yutması" ya da doğada "güçlü olanın hayatta kalması" olarak tanımlarlar. bu kitapta da bu var. capitol'ün önde gelenleri ve coriolanus snow kendilerini "kötü olarak tanımlamıyorlar. tam tersine açlık oyunları başta olmak üzere uyguladıkları baskıcı yönetimi kaos, kontrol ve kontrat adı altında üç kavramla açıklıyorlar ve düzenin sağlanması için (kaosun önlenmesi için) kontrolün şart olduğunu, bunu da ancak kontrat imzalanırsa sağlanabileceğini öne sürüyorlar. onlara göre savaş asla bitmez, bu insanın doğasında vardır. ancak kontrol altına alınabilir. bu sebeple savaş (yani kaos ortamı) sonsuza kadar kontrol altına alınmalıdır. bu bağlamda, açlık oyunları kontratı temsil ediyor. oyunlar, capitol'ün mıntıkaları kontrol ettiğinin bir göstergesi, onlarla imzalanan anlaşmasının en somut kanıtı. dahası, açlık oyunları neden herkesin kontrol altına alınması gerektiğinin en net örneği çünkü dünyanın "en masum" varlıkları olarak tanımlanan çocuklar arenaya bırakılınca vahşi hayvanlara dönüşüp birbirlerini öldürmeye başlıyorlar. dr. gaul, bunu insanların "özlerinin kötü olmasına" bağlıyor. insan özünde kötü bir varlıktır, bu sebeple medeniyete ve kontrole ihtiyaç duyar. bunu da capitol sağlar.

    dr. gaul ve coriolanus arasındaki konuşmalarla ilerleyen romanın genel olarak üzerinde durduğu felsefe bu. savaş anılarının asla unutulmaması ve sürekli hatırlatılması gerektiğini savunan ikilinin en önemli ortak noktası açlık oyunlarının gerekliliğine olan inançları. coriolanus, dr. gaul'den en nefret ettiği dönemlerde bile bu fikri sorgulamıyor.

    açlık oyunları'nın felsefenin yanı sıra bir savaşın sonucunu ve capiton'ün mıntıkalara bakış açısını da gösteriyor. çok meşhur bir laf vardır: savaşın kazananı yoktur. her iki taraf da yıkım yaşadığı için esasen bir kazanan olmaz. kimin haklı olduğundan bağımsız olarak iki taraf da birbirinden nefret ediyor çünkü karşı taraf yüzünden sevdiklerini, ailelerini kaybetmişler. savaş yüzünden ailesini kaybeden coriolanus doğal olarak mıntıkalardan nefret ediyor. üstelik böyle bir kayıp yaşamalarına bile gerek yok, capitol halkı genel olarak mıntıkaları vahşi ve insan dışı olarak görüyor, onlara hayvan muamelesi yapıyor. haraçların yük gibi capitol'e getirilmeleri, hayvanat bahçesinde tutulmaları ve yemek vermeye dahi değer bulunmamaları bunun bir örneği.

    bir başka nokta ise bu kitap bize adını sıklıkla duyduğumuz ama derinine hiç inmediğimiz bir kesimi tanıtıyor: barış muhfızları. coriolanus'un cezalandırılmasıyla birlikte onların hayatına girip aslında nasıl yaşadıklarını öğrenmiş oluyoruz. açlık oyunlarında acımasız olarak yansıtılan barış muhafızlarının kimlerden oluştuğunu, bu işi neden yaptıklarını görüyoruz. özünde aç mıntıka çocuklarından oluşuyor ve barış muhafızlığı onlar işin ailelerine para gönderebilmelerinin yanı sıra üç öğün bedava yemek, kıyafet ve güvenlik demek.

    en beklenmedik kısımlardan biri the hanging tree şarkısının hikayesi oldu. bu şarkının hikayesinin snow'la bağlantılı olduğunu muhtemelen hiçbirimiz tahmin edemezdik. dahası, bu şarkı lucy gray’in mıntıkadaki etkisinin o gittikten sonra bile yıllarca devam ettiğini gösterir. ortadan kaybolmasından 65 yıl sonra bile insanlar onun şarkısını söylüyor ve farkında olmadan onun hikayesini anlatıyordu.

    lucy gray'in adı karda kaybolan ve hayalet olarak dolaşan birinden geliyordu ki onun hikayesi de bu şekilde bitti. snow yüzünden ortadan kayboldu ama adı şarkıları ve hikayesi aracılığıyla yaşamaya devam etti. bağlantı burada da bitmiyor. lucy gray, katniss (souko) bitkisi bahanesiyle coriolanus'u terk etti ve sonrasında (65 yıl sonra) katniss isyanın sembolü olarak lucy gray’in hesabını sordu.

    bunların haricinde çok önemli benzerlikler var. mesela haymitch gibi lighbottom da sürekli sarhoş. açlık oyunlarının vicdani boyutlarına maruz kalanların bunu kolay atlatamadığını yazar iki farklı dönemde iki benzer örnekle göstermiş.

    bir başka benzerlik lucy’nin coriolanus'u arkasında bıraktığı gibi katniss’in de gale'i aynı şekilde arkasında bırakması. her ikisinin ortak noktası da bu kişilerin masum insanları öldürmesi. snow kendi çıkarları için sejanus başta olmak üzere üç kişiyi öldürmüştü, gale ise prim dahil birçok çocuğun ölümüne neden olan silahtan sorumluydu. bu aynı zamanda katniss ile lucy’nin benzerliğini de gösteriyor. ikisi de hiçbir zaman tamamen masum olmadılar (ki arenada bunu gösterirler), ikisi de bağışlayıcı insanlar değiller.

    bunlardan bağımsız olarak kitabın cevapladığı bir soru vardı: mıntıka halkı capitol’e taşınabilir mi, böyle bir izni varsa bile orada nasıl yaşar? sejanus plinth ve ailesi bu soruların cevabıydı. evet, capitol’e taşınabilirler ama asla onlardan biri olarak kabul edilmezler. sürekli dışlanırlar. bu bile mıntıka ve capitol arasında tekrar savaş olacağının en sağlam kanıtıydı. kast sistemine varan bir sınıf ayrımı önünde sonunda savaşla sonuçlanacaktı.

    kitabın adına baktığımızda ilginç bir çelişki var. kuşlarla sürekli etkileşim halinde olan kişi coriolanus iken yılanlarla etkileşimde olan kişi lucy gray’di. hatta kitaptaki ilk sahnesi bile yılanla başlıyordu ama sonunda yılan unvanı sejanus’tan clemensia’ya kadar etrafındakilere zarar veren coriolanus’a kalırken kuşlar lucy’ye kaldı. gerek şarkı söylemesi gerekse onların savaş esnasında yardım ettiği gibi lucy’nin şarkılarının da 65 yıl sonra mıntıkaya yardım etmesi onu aslında katniss gibi bir alaycı kuş sembolü yapıyor.

    en kan dondurucu kısımlardan biri coriolanus’un açlık oyunlarına olan düşkünlüğü ve onu daha iyi hale getirmek için harcadığı çabaydı. 65 yıl sonraki açlık oyunlarının nasıl o günlere geldiğini okumuş olduk aslında. onuncu yılındayken çok ilkel olan oyunlar, snow’un çabalarıyla halkın en büyük milli eğlencesi haline gelmiş.

    snow’un kötülüğünün bir başka örneği ailesi dışında onu sevme mucizesi göstermiş iki kişiye yaptığı şeyler. hem sejanus’un hem lucy gray’in hayatını mahvetti.

    her ne kadar bize arka planın hikayesini anlatsa da eksik olan bir nokta var. koskoca capitol'de hiç kimse ikinci bir fikirle gelmiyor. "intikam" ve "açlık oyunları" kavramları dışında isyanın sebebini tartışan ya da mıntıkalarla uzlaşılması gerektiğini söyleyen hiç kimse yok. esas barışın ancak bu şekilde sağlanabileceğini, baskı ve kontrolün sonsuza kadar sürmesinin mümkün olmayacağını, illa ki bir noktada patlak vereceğini söyleyen tek bir kişi bile çıkmadı. kitap boyunca isyancıların capitol'e zarar verip halkı nasıl sefalete sürüklediğini dinleyip durduk. biri de çıkıp "isyan bu nedenle çıkmıştı" dedi mi? demedi. hiç kimse isyanın sebebini sorgulayıp esas meseleye inmedi. kitap boyunca süregelen birçok felsefe var ama hepsi esas konunun yanından dolandı, esas konuyu hedef almadı. bence kitabın en büyük eksisi buydu. bunu görmezden gelmek kolaydır. esas zor olan buna karşı teori üretebilmektir.

    iki hikaye paralel olsa da sonu bakımından son derece farklı. kuşların ve yılanların şarkısı'nda capitol sorunun ne olduğunu çözemiyor. bir tarafın üstünlüğü devam ediyor. oysa alaycı kuş'ta katniss sorunun tam olarak ne olduğunu anlıyor. eğer sadece snow'u öldürseydi eski sistem devam edecekti. gerçek bir barış sağlanamayacak, sadece iktidarı elinde tutan taraf değişecekti. panem halkının bir geleceğinin olması için snow'la birlikte başkan coin'in de öldürülmesi gerekiyordu. katniss de bunu yaptı.

    --- spoiler ---

    son olarak, fanlar katniss’in anne tarafından lucy gray’in torunu olduğunu iddia ediyor ama suzanne collins bunu doğrulayan bir açıklama yapmadı. filme bakmak gerekir. yapımcılar fanların böyle bir beklentisi olduğunu fark ederlerse hemen kullanmak isteyeceklerdir.

  • benzer bir durum benimde başıma geldi. tesisatçı 200 tl dedi. dedim kendim yaparım.

    10 tl ye silikon aldım ,
    20 tl ye su geçirmez bant aldım

    sonuç;

    yapamadım. hala akıtıyor.

  • bu hafta boomcu onur'un yardırdığı dizidir.

    --- spoiler ---

    "evlencem ben para lazım. kızı istemeye gittik verdiler.biz verirler diye düşünmüyorduk, bütün planlar altüst oldu. biz oraya ayağımız alışsın diye gittik, ailecek şaşkınız."

    --- spoiler ---

    açıp açıp izliyorum sahneyi.

  • babası kılıklı
    her şey sizin için
    kıs şunun sesini
    ben malımı bilmez miyim
    getirme beni oraya
    gelirken ekmek de al
    girme eve ayakkabılarınla
    yalınayak dolaşma
    eve geç gelme
    uyu artık
    senin arpan fazla geldi
    sarı bezi getir
    misafirlere hoşgeldin de
    bitir tabağındakileri
    hizmetçiniz var zaten
    elalemin çocuğu nasıl yapıyor
    evlenmeden önce 48 kiloydum
    dik otur kamburun çıkacak
    kapıyı ört cereyan yapıyor
    sofrayı yiyen kaldırsın
    çıkarttığın yerdedir
    seni alanın vay haline
    benim söylememle yapacaksan hiç yapma
    kalk yerine yat
    ben demiştim

  • agatha christie'nin kurgu karakteri meshur dedektif hercule poirot'nun tespiti. insanlik tarihi ve dunya tarihinin tek cumlelik mukemmel bir ozeti.

    dunyanin tarihi boyunca bitmek bilmeyen, ve insanlar varoldukca asla bitmeyecek acilarin, kiyimlarin, savaslarin, cinayetlerin, tecavuzlerin, goz yasi ve caresizliklerin sebebini bundan daha mukemmel sekilde aciklanabilir miydi bilmiyorum.

    cunku herkes kendine gore iyi, yaptiklarinin kendilerine gore hakli sebepleri var. en azili katiller de, en yuzsuz hirsizlar da, en acimasiz diktatorler de kendinin iyi bir insan oldugunu dusundu tarih boyunca. bir sey yapiyorlarsa "hakli bir sebebi" vardi elbette.

    dunya tarihinde "seytana uyup" nice canlar alindi, nice kadinlar katledildi kanlariyla "namus temizlemek" icin, nice ilac ve tedavi paralari dolandirildi "zor durumdaki" insanlar tarafindan, kim bilir kac kez gasp edildi kucucuk cocuklarina ekmek goturenlerin son kurusu "sadece karni ac olan gariban kader kurbanlari" tarafindan. kimi zaman engizisyon mahkemelerinde "kotulukle mucadele etmek icin" akla hayale gelmeyecek yeni iskence turleri icat etti "tertemiz ruhlu iyi insanlar" , kimi zaman isgal ettikleri ulkelerdeki kadin ve cocuklara sistematik olarak tecavuz etti "savasin stresi yuzunden ne yaptigini bilmeyen" buyuk buyuk ulkelerin parlak uniformali askerleri, kimi zaman onmilyonlarca genc dunya savasi siperlerinde cansiz yere dustu "kotuluge karsi mucadele eden" politikacilarin korunakli konutlarindan verdikleri kararlarla. "kutsal dava"lari icin nice hayatlar yoketti "yuce ruhlu dava adamlari". "bir anlik ofke" ile nice canlara kiydi "aslinda iyi biri olup asla oyle bir sey yapamayacak" tipler. kac firma "insanlara daha iyi urunler sunabilmek icin" katletti dogayi, kac delik acildi dunyanin kalbine "degerli madenlere ihtiyac oldugundan". laboratuarlarda kac hayvan akil almaz acilara maruz birakilarak dilsiz isyanlarini haykiramadan olduruldu "kadinlarin ciltlerinin hic olmadigi kadar parlak" olmasi icin "fedakarca calisan bilim insanlari" tarafindan.

    hep bir "hakli sebep" vardir. birbiriyle savasan iki ulkeye sorsaniz ikisi de kendilerinin iyi dusmanlarinin kotu oldugunu soyler, "hakli sebep"lerini siraladikca siralar. iki kisi kavga ediyorsa ikisi de kendini hakli ve iyi karsisindaki haksiz ve kotu gorur.

    kimse de demez ki "hepimiz iyiysek dunya neden bu kadar kotu?". karsisindaki "kotu"yu ortadan kaldirinca dunyanin cennet olacagini dusunur. kendisinin de birilerine kotulugu dokunmus olabilecegini, birilerine gore "kotu" olabilecegini aklina getiremez.

    halbuki bir "kotulugu" ortadan kaldirmak icin insani sinirlari astiginda, basarili olunsa bile ortada hala bir kotuluk ve kotu kaldigini, bu kotulugun de kendisi oldugunu idrak edemez "iyi" insanlar.

    kisacasi bir gezegen dolusu maho (bkz: banker bilo) aklina esen her seyi yapar da yine kendini hakli gorur. "yaptim, yaptim ama hele bi sor niye yaptim" diye sebeplerini siralar. ustelik bu sebeplere o kadar sorgulanamaz sekilde kendini inandirmistir ki gozlerinde "tereddutsuz hakli" bakislari gorebilirsiniz.

    yani yarin bir gun uzaylilar dunyaya gelip "oglum hem gezegeninize hem de birbirinize niye bunlari yaptiniz kavat bacanaklar?" dese "yaptik, yaptik ama hele bir sor niye yaptik?" diyerek ne kadar hakli sebeplerle yaptiklarini, aslinda ne kadar iyi bir insan olduklarini anlatacak bir gezegen dolusu insan var. hatta bu inanmislikla uzaylilari bile "bu kuskusuz hakli sebebe" ikna edebilirler.

    kisacasi insanoglu varoldukca kotuluk hic bitmeyecek.

    tabii ki sizi haric tutuyorum. ben sizin yureginizin guzelligini biliyorum caniiiiim, neler neler yasadiniz da bir gik bile demediniz, kimseye bir kotulugunuz dokunmadi, ne kadar iyi bir insan oldugunuzu bilen biliyor.

    ben mi? ben zaten melek gibi adamim, hic kimseye bir kotuluk yapmamisimdir. ha yapmissam da, "yaptim, yaptim ama hele bir sor niye yaptim".