hesabın var mı? giriş yap

  • ulan aynı şey istanbul'da benim başıma geldi.

    hava yağmurlu. trafikten kaçmak için ara sokaklara girdim. millet de bu biliyordur peşime takıldı, abi resmen millet arkamda kuyruk oldu. sokaklar git gide daralıyor, arkamdakilerin sorumluluğu var üzerimde ve ben kesinlikle nereye gittiğimi falan bilmiyorum. balat'ın arka tarafları.

    en sonunda yol bitti. evet, yol bitti, çıkmaz sokak. ben ne yaptım?

    arabayı park ettim. oradaki apartman benim evimmiş gibi giriş yaptım, arabalara da "la burası benim evim yanlış yaptınız siz dayı" şeklinde el işareti yaptım. isterseniz yukarı gelin çay içelim mk?

    hepsi geri geri gittiler. ben de apartmanın içinde saklandım bir 10 dakika. sonra da gerçek evime gittim.

    bu da böyle bir anımdır.

  • süper bir olay lan. o kadar yol gitmişim, farkında bile değilim. düşünsene abi, mecidiyeköy'den mecidiyeköy 40 dakika diyorum. annem duysa terlikle kovalardı yemin ederim, bu kadar hız mı yapılır diye. şimdi çağlayan'dan çağlayan rekorumu kırmayı düşünüyorum, bi dünya yolum var önümde, neyse kazasız belasız ulaşırım umarım.

  • ölümüne sadakat ve çat isimli kitaplarını büyük bir keyifle okuduğum, ölümüne sadakat' i herkese şiddetle tavsiye ettiğim ve tam bir erkek kitabı ama kadınlar da büyük bir keyifle okur diye tanımladığım muzip bir yazar. kitapları kolay okunur, eğlencelidir ve ilşkiler üzerine yazılan sabun köpüğü romanlara, kişisel gelişim zırvalarına falan kıyasla çok daha öğreticidir bence.

    ben samimiyeti çok severim edebiyatta ne var ki günümüzde bazı türk yazarları, yeraltı edebiyatı adı altında samimiyeti en büyük samimiyetsizlik haline getirmiş durumdalar. ben nick horby' i gerçekten samimi bulurum.

    slam (çat)
    high fidelity (ölümüne sadakat)

  • zannediyorum oluşabilecek en talihsiz olay. üstelik dünya nüfusunda 6000000000/1 bir ihtimal klaas-jan huntelaar olmak. çok acayip. dünyada başka klaas-jan huntelaar yok. çok şanslısın klaas-jan huntelaar . keşke kankam olsan da zırt pırt klaas-jan huntelaar desem. gerçi kankam olsan hunti derdim. olsun.

  • köpeğimiz asla tut getir oyununu öğrenemedi. attığımız şeyi yakalıyor ama bize getirmiyor. tam tersine alıp kaçıyor bizim onu kovalamamızı istiyor. "getir!" diyorsun getirmiyor. "gel!" diyorsun attığın topu bırakıp geliyor. biz de "herhalde aptal biraz ondan" diye düşünüyorduk.

    aptal olduğunu düşünmemizin bir diğer sebebi de topunu sürekli tv sehpasının altına kaçırması. sürekli salonda tv sehpasının orada oynuyor ve illa ki bir noktada top sehpanın altına kaçıyor. sonra başlıyor ağlamaya. biz de mecburen her seferinde işimizi bırakıp gidip topu çıkarıp ona geri veriyoruz. ama üzülüyoruz tabi bir yandan "ne kadar aptal köpeğimiz var şunun sehpa altına kaçacağını öğrenemedi" diye.

    bugün fark ettim ki köpek bizle tut getir oynuyo lan. o topu atıyo biz getiriyoruz. bunu da bir tek top sehpa altına kaçtığında yaptığımızdan bilerek hep orada oynuyor. biraz oynar gibi yapıp topu ittiriveriyo sehpa altına. sonra iki üç ağlama sonrası biz getiriyoruz. resmen bizim ona öğretemediğimiz şeyi o bize öğretti. sadece tut getir de öğretmedi bir şey nasıl öğretilir konusunda iyi de bir ders verdi şerefsiz köpek.

    şimdi kendimi baya aptal hissediyorum. adi köpek.