hesabın var mı? giriş yap

  • sağından solundan yetenek akan, zeki ve -tabii ki- bu yüzden de şu andaki sistemin dışında yer almayı seçen adamları anlatan film. eğer resim yapabilen ellere sahipken müzisyen bir ruha da sahipseniz ve bu özelliklerinizi sadece kendi istediğiniz zamanda veya kendi seçeceğiniz bir yerde "ücretsiz" sergilemekten keyif alıyorsanız, yaşamı herkesin izlediği şekilde görmüyorsa gözleriniz, ileride atılacağınız tüm işlerde olduğu gibi okuduğunuz okul da sizi normal olarak tatmin etmemiş ve onu da ardınızda bırakmışsanız bu filmi izlemeyip içinde yer alırsınız.

    ne bir aşk, ne bir ayrılık hikayesi blue valentine. pek çok şeyi yapabilecek yeteneğe sahipken ufak mutlulukları seçmiş bir adamın yalnızlığı, hepsi o. bir adam filmi. çoğu insanın anlam veremediği, "bunca yeteneğe sahipken neden bunları paraya çevirmez ki insan?" dediği bir dünyada, elbette kocaman sevginizi önüne serdiğiniz kadın da bu kafada olacaktır. sizi anlamayacak, size sadece onun sevgisinin yeteceğini bilemeyecektir. ya da ben sadece tek bir tarafından baktım, ne bileyim.

  • dikkat! cübbeli, sarıklı ya da çember sakallı değildir.
    kot pantolon ve tişört giyerek aramızda dolaşan yüzbinlerce gericiden biridir.

  • - tayyar içimde o kadar strong bir presence var ki anlatamam.
    - sıçarsan geçer hayatım...
    - nasıl yani!?...
    - sıç anlarsın...

  • ağlanabilir..

    anne ve babamın yokluğunda ev telefonumuza dadanan sapık bir abi vardı.. abi diyorum, çünkü bir süre sonra kaynaştık, benimsedik birbirmizi..

    aslında ben normalde de çok konuştuğumdan o gün aradığı ilk zaman da vıdı vıdı konuşup onun geçtiği kadar dalga geçip, beklediği eğlenceyi ona vermiştim.. hani normal insanlara çemkirmek ayıptı, ama bu telefon sapığı olduğu için atış serbestti; tersliyordun ve ayıp olmuyordu falan, bu o zaman çok eğlenceli gelmişti.. bak bu arada sonradan niyeyse yufkalaştım ben, yüreğime kelebek kondu derler di mi; birini bile bile tersleyince, dalga geçince bi utanıyorum kendimden, rahatsız oluyorum.. neyse, başka başka, türlü şaklabanlık yaptım: sapık abimize şarkı söyledim (o dönem bende de bilmediğim bir sürü numarayı arayıp şarkı söyleme sapıklığı vardı), şiir okudum*.. e aptal da bir abi olmadığı için saatlerce telefonda şebeklik yapan bu çocuğun anne babasının evde olmadığını anladı bizimki.. başladı o da eğlenmeye.. onun eğlencesi hiç öyle şarkı söylemek ve şiir okumak gibi değildi ama.. "kapıyı çalıcam az sonra", "şimdi balkondayım" bilmem ne, haliyle korkuttu beni.. tabi ben korktukça eğlendi bizimki, o eğlendikçe de ben korktum.. sonra kendimi telefonda "sen beni korkutuyorsun, ben daha çocuğum, zaten annem babam evde yok, kimse beni sevmiyor böğğğğğğ" diye içli içli ağlarken buldum.. galiba sapık abi de şaşırdı bu tepkime "ağlama ya" falan dedikçe içlendim tabii ben, bir de küstüm sesli sesli.. abi iyice yumuşadı ama, "neden küsüyorsun, bak ne güzel konuşuyoruz, gelmicem ben, sana şaka yaptım" falan, üşenmedi dakikalarca susturmaya çalıştı beni..

    ağlamayayım küsmeyeyim diye, önce dakikada bir sürü kez aramaktan vazgeçti.. sonra da annemler gelene kadar ara ara "iyi misin, korkma bak aramayacağım öyle bir daha, iyi misin diye arıyorum, annenler de biraz sonra gelir" diye telkin verdi..
    en son, onlar yokken telefon sapığının dadandığını, çok korktuğumu, ağladığımı anlatınca çalan telefonu öfke ile açan babamı: "ayıp değil mi minicik kızı evde bırakıp gezmelere gidiyorsunuz, bu kızı evde tek bırakmayın korkuyor yazık.. ilgisiz aile" diye azarlamıştı da babam dumur olmuştu..

    canım benim ya..