hesabın var mı? giriş yap

  • sizi sizden çok düşünen erkeklerden uzak durun kızlar. uzak durun ki kurusun soyumuz. ne gereğimiz var bu dünyada.

    gece uykunuzda öksürünce kalkıp koşa koşa su getiren erkeklerden uzak durun. avucunuzun içini özleyip öpen erkeklerden aman ha koşarak kaçın. gözlerinizde eriyen erkekleri savuşturun bir an önce. ya da yok yok. severmiş gibi yapın ilgi kotanızı doldurun. bir öyle eyleyin bir böyle eyleyin. ne de olsa siz genlerinizi bir sonraki nesle evi, arabası yüksek maaşı olan bir erkekle aktarmalısınız. ya size bok gibi davranan ya da köleniz olacak bir erkek seçin ki dengesizliğinizin doruklarına ulaşın. olur mu? lütfen ama.

    sizin bu aptal eğilimleriniz yüzünden soy kırılması yaşadı lan dünya. iyi erkekleri birer birer yok ettiniz. sonra gelip buralarda başlıklar bilmem neler "iyi erkekler nerede". öldü kızım öldü. siz öldürdünüz. o kadar az kaldı ki, hemen hemen hepsi uzak durulacak tip oldu artık sizin için.

    post modern öğretiler aklınızı buharlaştırdı lan. hayatınızı dizi film tadında yaşayacaksınız diye bok ettiniz dünyayı. çok garip varlıklar oldunuz vallaha benden demesi.

  • akira toriyama, 5 nisan 1955'te japonya'nın nagoya kentinde doğdu. çocukluğundan beri çizime ilgisi vardı ve genç yaştan itibaren çoğunlukla sevdiği hayvanların ve araçların resimlerini çizdi. hatta çocukken yüz bir dalmaçyalı'yı izlediğinde ve ilkokuldayken bir sınıf arkadaşının ağabeyinin manga koleksiyonunu gördüğünde bunlardan çok etkilenmişti. bu etkinin ardından bu kadar güzel resimler çizmeyi umarak illüstrasyon dünyasının içerisine girdi. liseden sonra bir reklam ajansında grafik tasarımcı olarak çalışmaya başladı.

    yıl 1978'e geldiğinde toriyama, shonen jump dergisinin düzenlediği bir manga yarışmasına katıldı ve burada wonder ısland adlı hikayesiyle birinci oldu. bu başarının ardından toriyama, dr. slump adında bir manga serisi çizmeye başladı.

    dr. slump, bir bilim adamının yarattığı robot kız arale norimaki'nin komik maceralarını anlatan bir hikayeydi. manga büyük bir başarı kazandı ve animeye de uyarlandı. dr. slump sayesinde arkasına rüzgarı alan toriyama japonya'da tanınan bir mangaka oldu.

    toriyama, 1980'lere geldiğinde bruce lee ve kung fu filmlerinden hoşlandığı için bir kung fu shonen mangası yarat fikri aklına düştü. bunun için çalışmalara başladı ve dövüş sanatlarında usta bir çocuğun, bir prensese memleketine dönüş yolculuğunda eşlik etmesini konu alan dragon boy adlı mangayı yarattı. bu hikaye çok sevildi ve dragon ball adında yeni bir manga serisi yaratmaya başladı. hikaye, goku adında bir saiyan savaşçısının dragon ball'ları toplama arayışını anlatıyordu. dragon ball, dr. slump'tan daha da büyük bir başarı kazandı ve animeye de uyarlandı. dragon ball, toriyama'yı dünya çapında tanınan bir mangaka yaptı.

    toriyama, dragon ball'ın ardından chrono trigger, cowa!, sand land ve jaco the galactic patrolman gibi başka manga serileri de çizdi. ayrıca dragon quest video oyunu serisinin karakter tasarımlarını da yaptı.

    toriyama, 2014 yılında ise dragon ball'ın devamı niteliğindeki dragon ball super serisini yazmaya başladı.kendisini en tepeye çıkaran dragon ball ilk başta macera ve şaka mangası olarak başladı fakat hikaye ilerledikçe bir dövüş sanatları temaşasına döndü ve en etkili shonen mangasına dönüştü.

    akira toriyama, hayal gücü, çizim stili ve titiz çalışmasıyla her yaştan okuyucuyu ve izleyiciyi büyüleyen eserler yaratan bir mangaka ustasidir. eserleri, manga ve anime dünyasında unutulmaz izler bırakmıştır.

    ....son.....

  • -napıyosun?
    +çalışıyorum sen?
    -ben de yazlıktayım, balık tutuyorum.

    (yazlığım var.)

    -napıyosun?
    +çalışıyorum sen?
    -spordan geldim, çok yoruldum. :s

    (spor yapıyorum.)

    -napıyosun?
    +çalışıyorum sen?
    -çok sıcak, evde oturuyorum serin serin.

    (evim klimalı.)

    -napıyosun?
    +çalışıyorum sen?

    bu arada ben niye hep çalışıyom lan???

  • yanılmıyorsam bir ara sabri sarıoğlu * ile adı anılmıştır. bir maç sonrası sabri'ye mikrofonu uzatan muhabir, mikrofonu uzatmadan önce " sinem kobal ile birlikteliğiniz varmış ne diyorsunuz?" tarzında bir soru sormuş ve de karşılığında sabri'den şu cevabı almıştır;

    - ben o bacıyı tanımıyorum.

    tanıma zaten allah'ın sabri'si...

  • ırkçı değil gerçekçi yaklaşım.

    ırak'a, suriye'ye ve afganistan'a bakıp da aynı tehlikenin türkiye'ye sıçramasından endişe ettiği ve buna bir önlem alınması gerektiği için ümit özdağ böyle konuşmaktadır.

  • petrol denediyse o zaman "nasıl"ını da açıklayalım.

    efendim şimdi stavanger açıklarında ilk petrol fışkırdığında amerikalılar başta olmak üzere herkes salça olur. tabi bu "siz şimdi balıkçı iskandinav köylüleri olarak bilmezsiniz, biz size amerikan know-how'ını verelim gelirlerinize de ortak olalım" gibisinden yapıldı.

    ancak norveç bu tekliflere karşı geldi ve şaşırtıcı bir kararla devlet olarak petrolü çıkaracağını açıkladı. ve bunun için de statoil / devlet petrolü şirketini kurarak kuzey denizindeki petrol sahalarına yalnızca bu şirket üzerinden lisans dağıtmaya başladı.

    gel zaman git zaman statoil yeniden yapılandırmaya gitti, hem norveç'te hem abd'de borsaya açıldı ve yeni isim olarak kendisine equinor ismini seçti.

    bugün de hala her iki borsada eqnr ticker'ı ile işlem görmektedir.

    norveç devleti de petrol ve doğalgazdan elde ettiği geliri norveç varlık fonu aracılığıyla bütün dünyadaki önde gelen şirketlere yatırım yaparak değerlendirdi. halen daha norveç'te hükümetlerin, söz konusu gelirlerin yıllık olarak sadece çok küçük bir yüzdesini harcama yetkisi vardır.

  • kısa süre sonra gerçekleştireceğimdir.

    dokuz yıl önce dünyanın en güzel gözlerini gördüğümde, çocuk aklımla, ilk düşündüğüm şuydu: camından güneşin girdiği güzel bir yatak odasında -hiç tanımadığım bir kız ile ikimize ait olacak olan yatak odasında- bu gözler sabah mahmurluğuyla yine güzel görünür mü bana?

    akşam eve döndüğümde, bir kızı ilk görüşümde onunla evlenmek istememin ne kadar çılgınca olduğunu düşündüm. ertesi gün biyoloji sınavım vardı ve bana sınavların ne kadar saçma olduğunu düşündüren şey de aşktı sanırım. yalan olmasın, ilk gün anlamamıştım aşık olduğumu.

    hiç çalışmadığım halde biyoloji sınavımın çok iyi geçmesi hayatıma yeni bir felsefenin hakim olmaya başlamasının ilk adımıydı. heyecanlı, umutlu ve neşeli isem işler hep yolunda gidiyordu. sonradan anladım, aşk alana bedavaydı bu duygular.

    teklif etmek diye bir şey vardı o aralar. hala vardır belki bilemiyorum, ilk teklifim kabul edilince ilgilenmedim sonra bununla. benim dalga geçtiğim bir sözdü bu; "tamam oğlum teklif edecen de, ne teklif edecen? onu da söyle!" diye dalga geçerdim arkadaşlarımla. kızlardan çok bilgisayarlarla ilgilendiğim için arkadaşlarımın heyecanını çözemezdim. fifa 98'de rakipsiz oluşumu açıklayan da buydu sanırım o günlerde.

    fifa 98'den kesildiğim hafta aklımdan çıkmayan tek şey, ne kadar saçma olduğu hiç umrumda olmayan, 'teklif etmek'ti. bir an önce gidip teklif etmeliydim. ne teklif edeceğimi ben biliyordum aslında ama ilk günden söyleyip de ürkütmek istemedim; arkadaşlık teklif ettim. aklımdaki 'hayatlarımızı birleştirmek' olsa da.

    arkadaşlık teklifimi kabul eden güzel bir kızla yürürken ne konuşulacağını bilmediğim için o meşhur salaklığın kurbanı oldum ben de; saklayacak değilim, teşekkür ettim. sonradan salakça gelse de o an nazikçe bir davranıştı bana göre.

    kızın cep telefonu olsa süper olacaktı çünkü yazılı anlatımıma daha çok güveniyordum. teklifimi kabul etmiş olabilirdi ama bu yetmezdi. bana aşık olmalıydı. onda cep telefonu olmamasına rağmen ben kendi numaramı verdim. işte kimilerince mucizelere inanmak olarak tanımlanan 'aşık olunan ilk kişi ile evlenmek' bizim için de mucizelerle mümkün olmuştu galiba. akşam bir mesaj geldi: "nasılsın? ya inanılmaz ama babam cep telefonu almış. ben de ilk mesajımı sana atayım dedim." (bkz: #2746780)

    aradan bol mesajlı, bol faturalı güzel günler geçti. artık şu lanet olası süreç hızlanmalıydı. hergün gördüğüm şu eli artık tutmalıydım ama doğal da olmalıydı bu; öyle zorlama bir romantizm istemiyordum. zaten çocuktuk daha, en büyük romantizmimiz okul çıkışı birlikte yürüyüp dondurma yemekti. bir ilişkide şans olacak, ilk el ele tutuşmamız tam istediğim gibi olmuştu. (bkz: yapılmış en güzel sürpriz/@terk edemeyen oglan)

    artık daha güzeldi her şey, daha yakındık. el ele tutuşmak gerçekten önemliymiş bir ilişki için. sokaklarda el ele tutuşarak yürüyebilmek için tenha yerler bulmalıydık. el ele tutuşmayı çok sevdiğimiz, yaşadığımız şehrin postacılarının bile bilmediği dar sokakları bizim ezbere bilmemizden belliydi.

    yaklaşık üç sene öpüşmek gibi bir düşüncemiz olmadı. benim vardı aslında ama, korkuyordum. kaybetmekten korkuyordum. ne kadar yanlış düşündüğümü şehrimize geç de olsa gelen pearl harborı izlemeye gittiğimizde anladım. saçma sapan bir köşeden seçtiğim koltuk için hiç mırın kırın etmemiş, kuzu kuzu gelmiş oturmuştu. o gün anladım ki, doğru filmi seçmiştik ilk öpücük için. tüm iştahıma rağmen "film de hemen bitti!" gibi bir şikayetim olmadı. yalnızca bir ara gözlerimi açıp perdeye baktığımda kocaman bir bombanın bir geminin tam ortasına doğru düşmekte olduğunu görünce "bu ne lan?" dediğimi hatırlıyorum. tabii ki içimden dedim bunu, yoksa ilk öpücük son öpücük olurdu.

    o günden sonra biz artık birbirinin bağımlısı iki insan olmuştuk. hayatımıza hep ilişkimize uygun yönler belirledik. üniversitelerimiz, bölümlerimiz, birlikte yaşadığımız şehir, birlikte yaptığımız yolculuklar, birlikte çalıştığımız tiyatrolar, birlikte üzüldüğümüz trafik kazaları, birlikte korktuğumuz ameliyatlar, birlikte hastaneye yatırdığımız anne babalarımız, birbirine karışan göz yaşlarımız, birlikte uyandığımız sabahlar, birlikte uçurduğumuz uçurtmalar... koskoca şehrin tüm elektriklerini kestiğimiz bile oldu birlikte. (bkz: yükseldikçe küçülen uçurtma olmak/@terk edemeyen oglan)

    ailelerimizi tanıştırdığımızda neler olacak diye korkuyorduk hep. gördük ki birbirimizi ne kadar çok sevdiğimiz dışardan da çok belli oluyormuş. bizden istekli çıktı onlar da. piknik oraganizasyonları, sarma partileri, kısır günleri, çeyiz sohbetleri gibi alaturka olsa da konular, onlar da kaynaştı birbirleriyle.

    aradan dokuz sene geçti ve o gözler gittikçe daha da güzel oldu. hep bana baktı ve kendisine hayranlıkla bakan bir çift göz gördü; o kadar güzel olmasa da bir ışık vardı benim gözlerimde de.

    evlenme teklif etmemiş olmama kırılmıyordur umarım. hep olduğu gibi doğal oldu bu karar da ama yine de içimde doldurulmamış bir ukte kalmasın diye güzel bir evlilik teklifi bulmam lazım. (hayır, sözlükten olmaz.)

    şimdi de geldi ve "ne yazıyorsun?" dedi. öptüm, "bitince oku" dedim. "tamam" dedi.

    (bkz: hatice/@terk edemeyen oglan)

    edit: ha bir de; (bkz: sevgilinin adını vücuda dövme yaptırmak/@terk edemeyen oglan)

    evlilik sonrası edit: 18.07.09'da yazmışım bunu, 06.03.10'da evlendik. 'kısa süre'ye bak! (bir de evlilik teklif edemeden öylece evlendik sap gibi ya!)

  • 20 araçlık ücretsiz otoparkı, bakımsızlığı, pislik içindeki tuvaletleri, mafyavari berbat çalışanları, çukurları, tabelasız kavşakları ve kötü yollarıyla tam bir izmir klasiği olarak ülkenin 3. büyük şehrinin otogarıdır.

    işletmesini otobüs girişi-çıkışı ve kiracıları nedeniyle para basan izotaş yapar. bilmem kaç yıllığına aldıkları için kimse dokunmaz yolcu umurlarında değildir.