hesabın var mı? giriş yap

  • dünyadaki en büyük* penguen kolonisine* ev sahipliği yapan aktif volkanik bir ada. uruguay'dan antartika'ya bir çizgi çeksek tam ortada kalır. ha ben neye mi takıldım? burada yaşayan penguenlere. kayalıkların üzerinden 20 metreye kadar yükselen dalgalara karşı öncelikle okyanusa atlamaları gerekiyor. kayalara çarpmadan sağ kalabilirlerse tabi. sonrasında 50 mil boyunca yüzüp bebelerine yemek bulup midelerinde saklamaları lazım. bu arada bebeleri ya açlıktan ya da anneleri onları bir yırtıcı kuşa karşı savunurken ölmezse tabi. sonra dönüş yolu yine aynı kayalıklar bu sefer çok daha tehlikeli, dalgalar onları alıp kayalara acımadan vuruyorlar, midelerinde taşıdıkları yemeklerinden dolayı daha da ağırlar. karaya çıkabilenler için o kalabalığın içinde anne ve çocuklarına ulaşmak için 2 mil daha yol yürümek zorundalar. bu entryi yazma nedenim ise o ebeveynlerden birinin karaya çıkabilmek için ayağının yaralanması tüm vücudunun kan içinde kalması ama ona rağmen yürümeye devam etmesi ve benim bugün de gözümü dolduracak bir canlı bulmam. neyseki pandalar var. hadi gittim ben.

    (bkz: planet earth ii)

  • onbinlerce yıllık avcı toplayıcı yaşamı gözönüne alırsak cinsiyetlere göre multitasking desteğinden daha makul bir açıklama kotarabiliriz. şöyle ki kadınlar zaten bu dönemde genelde mağara ya da kulübenin etrafında takılıyorlardı ve avlanmak için yerleşim yerinden pek uzaklaşmadıkları için kaybolmak gibi bir durumla karşılaşmadılar, buna uygun bir tepkiyi evrimleştiremediler. tabi bu sebeple bir gittikleri yere bir daha gidememe gibi default bir özellikleri olduğu için leyla gibi araba kullanıp müziği de bu umarsızlıklarına fon yapıyorlar. araba kullanamama sebepleri de avını kovalayan erkeğin geliştirdiği ileri dönük tünel görüşü yerine bir yandan çocuk bakıp bir yandan yemek, temizlik, vs.'yle ilgilenen geniş açılı görüşe sahip olmaları. erkekler ise sürüden ayrılıp av peşinde uzun mesafeler koşmak zorundaydı ve bunun neticesinde sık sık kaybolma riskiyle karşı karşıyaydı. kaybolan insanın yolunu bulmak için ipuçlarına ihtiyacı vardır, o ipuçları da sessizlik ve dikkat sayesinde elde edilir. mağara adamı kaybolduğunda susup rüzgarı dinliyordu, etrafını inceliyordu, ufka, gökyüzüne bakıyordu, bu ipuçlarına kafa yoruyordu. o sırada yanındaki arkadaşı soner sarıkabadayı'dan bitanem söyleseydi onu da sustururdu. evrimin günümüze bıraktığı minik bir miras kısaca.

  • bir yaz günü, arkadaşınızı oyuna çağırmaya gittiğinizde, evin önünde onu beklerken annesinin "aaa sen toz toprak olmuşsun oğlum, ayıp böyle gezilmez" deyip bahçe hortumuyla kafanızı, yüzünüzü köpürte köpürte bir güzel yıkadığı günleri yaşamış olmaktır. seni kendi evladından ayrı görmeyen, senin kirli gezmeni kendi ayıbı sayan o kadının hakkı ödenir mi hiç? bir ömür ödenmez.

  • 13 sayısına uğursuz diyenlere sadece gülerdim. bu yılın 13 ekimine kadar. akşam bir mesaj geldi, atla türkiyeye gel diye. n'oluyoruz diye aradım, kardeşin dediler, trafik kazası yapmış durumu ağır. bütün cesaretimi toplayıp sordum sağ mı diye, yoğun bakımda dediler; söylemediler saatler önce göçtüğünü bu dünyadan. yürek dayanmaz dedikleri buymuş sanırım, kardeşin gitmesi sadece geçmişteki anıları, kahkahaları, kavgaları, gezip tozmaları, içmeleri, ağlamaları getirmiyor gözünüzün önüne..beraber bir hayat planladığınız, 10 yıl sonra şurda şu gün diye kurduğunuz planları kursağınızda bırakan bir olay, hayata karşı çaresizliğinizi mermer soğukluğuyla yüzünüze çarpıyor. sadece 'yapma, gitme beni bırakma' diye bağırıyosunuz.

    en son arabada beraber giderken bülent ersoy'un 'bir ben bir allah biliyor' unu bağırarak söylemiştik. mekanın cennet olsun kardeşim - gerçekten ne çektiğimi bir ben bir allah biliyor artık.