hesabın var mı? giriş yap

  • italya şehir devletleri modena ve bologna arasında gerçekleşen komik çatışma: kova savaşı.

    kova savaşı (bkz: the war of the bucket), 1325 yılında imparatorluk yanlısı ghibelline ailesi tarafından yönetilen modena ve papa yanlısı guelph ailesi tarafından yönetilen bologna arasında yaşandı. bu iki şehir devleti zaten başlangıcı 1249 yılındaki fossalta muharebesine dayanan, birtakım süregelen çatışmalar yaşamaktaydı. ülkenin bir kısmı yegâne gücün papada olması gerektiğini iddia ederken, diğer grup ise gücün imparatorda olması gerektiğini düşünmekteydi.

    bu iki şehir devleti tabiri caizse yıllardır süregelen bir kan davası içerisindeydi. iki devlet öncesinde birbirlerinin topraklarına saldırıp, tarım ürünlerini yakmakta, yağmalar yapmaktaydı ve olay aslında anlatılanın aksine bir kovanın çalınmasından kaynaklanmamıştı. modena'nın bologna’daki monteveglio kalesini ele geçirerek zappolino kasabasına baskın düzenlemesi nedeniyle başlayan savaş, modena askerlerinin geri dönerken bologna kentinin yüzyıllardır sembolü olduğu rivayet edilen bir meşe kovasını çalması sebebiyle yıllar içinde çeşitli erozyonlara ve yanlış anlatımlara uğradı. bu da diğer insanlara savaşın sanki bir kova yüzünden çıktığını düşündürdü. gerçekten ortada çalınan bir kova vardı, fakat 2 şehir devleti ‘’kovamızı verin’’ diyerek savaşmadı.

    rivayete göre, hikâyenin erozyona uğramış şekli şöyle devam etti: bu kovanın çalınması bologna için bir aşağılama ve alay sembolü haline geldi ve hemen kovanın geri verilmesini talep ettiler, ancak modena bunu reddedince yaklaşık 2000 kadar şövalyenin öldüğü kova savaşı başladı. neticesinde, modena kazanan taraf oldu ve kova onlarda kaldı. şu an modena kentinde bir müzede sergilenmekte olan kova ve ondan kaynaklanan savaş absürtlüğü nedeniyle tarihte yerini almıştır.

    daha detaylı okuma yapmak isteyenler için kaynak

    not: bir cümle içerisinde ufak bir hata olmuş, o nedenle düzeltme yapıldı.

  • -istanbul ankara arası bir yolculukta ya$anan bir olaydır

    adam otobusle giderken, bolu dagi'nda verilen molada korkunc siki$tığı için tuvalete ko$turmuş. bo$ kabin bulup kendini oraya atmı$. tam oturmu$ ki yan kabinden bir ses gelmi$.

    -merhaba
    -adam $askin bir şekilde cevap vermi$ "merhaba"
    -ses devam etmi$ : nasilsin?
    -ilk defa ba$ina boyle bir $ey geldiğinden, yine $a$kin $a$kin yanitlamı$ : sagol iyiyim. sen nasilsin?
    - ne yapiyorsun?
    -bir an tereddut gecirmi$ zira adam onun tuvalette oldugunu bildigi icin mutlaka ne yaptigini da biliyormu$ baska bir$ey anlatmak isteyip konuyu deği$tirerek, ben istanbul'dan ankara'ya gidiyorum. sen nereye gidiyorsun?

    adamin sonraki cumlesi bu muhabbeti sona erdirmi$:

    -hayatim, telefonu kapatiyorum. yandaki tuvalette bir gerizekali var. sana sordugum sorulara yanit verip duruyor. ben seni sonra ararim. *

  • görsel

    son 6 ayda 150kw altinda kalmayı başarmış ve 2 çocuklu biri olarak bizim kullanımımız şöyle;

    tüm ampuller led ve genelde holdeki iki ampul sürekli yanar
    kombi hava 10 derece ve altında iken çalışır.
    evdeki beyaz eşya genelde en az a sınıfı ve kullanımına pek dikkat edilmez
    klima yok
    masaüstü oyun bilgisayarı yok (bu cihazlar ciddi elektrik harcıyor)
    ütü haftada bir o da 3-5 gömlek
    çamaşır makinesi kurutmalı ve haftada en az iki kere çalışır.
    elektrik süpürgesi kullanmıyoruz, robot ve şarjlı dyson ile idare ediyoruz
    led tv 1 adet ve genelde günde 4 saat açık olur

    son ay 147kw ile sınırda kalmışız bakalım bu ay ne çıkacak bahtımıza.

  • bir yörük ailesi olarak 200 yıldır hiçbir yere yürümediğimizi öğrendiğim uygulama. 1822'den bu yana en fazla yan mahalleye göçmüşüz. buradan başta oğuz kağan olmak üzere tüm atalarımdan özür dilerim.

  • 2005 yilinda okumak icin almanya'ya geldigimde ilk 12 ay icinde yaklasik 15 kilo almistim. türkiye'ye döndügümde 1 hafta bu konusulmustu. ondan sonraki yillar hep o ayarda seyretti. artik sisman bir insandim. bu gercegi kabullenmis ve pek de takmaz hale gelmistim. gerci ara ara "la azcik zayiflasam ne güzel olur" filan diyip bi iki günlük diyetlere tabii ki ben de basvurdum.

    en fazla 106 kilo oldugumu hatirliyorum. o dönem yaptigim ve yedigim seylere bakiyorum da sanki kendime kilo alma programi yapmisim ve onu itinayla uyguluyorum.

    aslinda kilo vermek istiyordum ama bir neden bulamiyordum. beni gören herkesin "olm biraz dikkat et, damarlarin yagla dolmustur senin simdi, allah muhafaza" nevinden ikazlarina alismistim.

    artik cevremde, kilolu, sevimli, tombul ismilo olarak kabul görmüstüm. cogu arkadasimin kilo verirsem bu sevimliligin gidecegini iddia ederek motivasyonumu kirdiklari da vakidir.

    neyse efendim, günlerden bir gün, bir bayanla tanistim. konustuk, anlastik. sevgili olduk yani. aradan aylar gecti kilolarimla ilgili tek bir sey söylemedi. acayip uyuz oldum. kendisi zayif bir insan. hatta anneme göre acilen biraz kilo almasi lazim gelen bir kisiydi. buna ragmen bana bir kere bile "biraz kilo versen iyi olur" cinsinden tek bir kelam etmedi.

    2011 yilinin eylül ayinda nisanlanmaya karar verdik. 2011'in nisan ayinda istanbul'da arkadaslarla otururken "olm nisan da var, artik ben kilo vereyim" dedigimde atilan kahkahayi su anda bile duyabiliyorum. "görürsünüz olm, türkiye'ye döndügümde dal gibi olucam" diyerek iclerinden bir tanesiyle takim elbisesine iddia'ya girdik. eylül'e kadar 80'e inmeliydim.

    ben nisan ayinda almanya'ya döndüm. o ay hic bir sey yapmadim ancak mayis ayindan itibaren yedigime, ictigime dikkat etmeye basladim. asitli icecekler, sekerli meyve sulari, cikolatalar, sekerlemeler, pizzalar, dönerler...

    bunlari neredeyse sifira indirmistim.

    ilk iki ay varsa yoksa salata, corba, tavuk.. bol bol su, bitki caylari..

    veee tabii ki hareket. isemeye gitmeye bile üsenen ben artik her gün 50 ila 80 dakika arasinda yürüyüs yapiyordum. yürüdükce aciliyor, acildikca kendimi cok daha iyi hissediyordum.

    zayiflamanin ilk emarelerini kilik kiyafetimde gördüm. pantolonlarim artik emanet gibi duruyordu üzerimde. t-shirtler, atletler vs..

    artik cok daha rahat hareket ediyordum. özellikle namaz kilarken rükularda, secdelerde hic zorlanmiyordum.

    suratim kücülmüstü. bileklerim, baldirlarim incelmis, göbegimin büyük kismi yok olup gitmisti.

    ramazan boyunca neredeyse her gün corba, salata, az miktar tatli ve bol bol su bu hale gelmemde kilit rolü oynamisti. pek tabii ki yürüyüslerim.

    hafif tempolu, 1 saati askin yürüyüsler..mümkün mertebe yokuslara vuruyordum kendimi. eve geldigimde kan ter icindeyim. harika bir duygu.

    29 agustos'ta istanbul'a indigimde beni gören herkes resmen soka girdi. 4 ayda 99 kilodan 77 kiloya inmistim. tam 22 kilo.

    annem haric herkes sevindi.. sismanken basimin etini yiyen, her telefon görüsmesinde nasilsin demeden kac kilosun diye soran annem resmen üzüldü ya.. derhal 85 kiloya cikmam gerektigini söyledi. babam da hemfikirdi ama umrumda degildi acikcasi. zira bu keyfi tatmistim artik. hafif olmak! ne müthis bir seymis. kalbim o gün bugündür bir kere bile hizli hizli atmadi (kiloluyken ara ara bir ritim bozuklugu oluyordu)

    beni gören herkes bu "mucize"yi konusuyordu. mahalle'de olay olmustu nerdeyse. esnaf'tan, akraba'ya herkesin diyecek bir seyi vardi. cok mutluydum. arkadaslarimdan bazilari önceleri biraz garipsedilerse de zamanla alistilar.

    iddia'ya girdigim arkadasim takim elbiseyi aldi. 1 ay bunun geyigini yaptik. o da hostu.

    eylül'ün 3'ünde nisanim oldu. pek tabii ki kiz tarafi da epeyce sasirmisti.

    nisan'dan sonra mersin'e gittim, kerebic, tantuni, künefe derken 81-82 kilo oldum. o kadar kiloyla tekrar almanya'ya döndüm su anda hala öyleyim.

    önümüzdeki eylül'de ise dügünüm var; bu kez hedef 73 kilo.. ama kimse iddia'ya girmeye cesaret edemedi.