hesabın var mı? giriş yap

  • hakkında en çok geyik yapılan fenomenlerden biri.

    bunca komplo teprisine gebe askeri alan hakkında bilinenler/bilinmeyenler ise şöyle;

    51. bölge, nevada'nın güneyindeki groom gölü'nde bulunan bir abd hava kuvvetleri askeri tesisidir.

    51. bölge aktif bir askeri tesistir. güney kaliforniya'daki edwards hava kuvvetleri üssü tarafından yönetilmektedir.

    51. bölge halka açık değildir ve 24 saat gözetim altındadır.

    tesisin onaylanmış tek kullanımı uçuş test tesisi olmasıdır.

    bölge, atom enerjisi komisyonu tarafından oluşturulan haritalarda bu şekilde tanımlandığı için 51. bölge olarak bilinmektedir.

    ikinci dünya savaşı sırasında (1939-45) abd ordusu hava kuvvetleri bölgeyi hava topçu atış alanı olarak kullanmıştır.

    bölge 1955 yılında merkezi istihbarat teşkilatı (cıa) tarafından yüksek irtifa keşif uçağı lockheed u-2 için bir test alanı olarak seçildi. başkan dwight d. eisenhower (1953-61), aquatone projesi kod adı altında yürütülecek olan testlere izin verdi. testler temmuz 1955'te başladı.

    u-2'nin 1956'da hizmete girmesinin ardından 51. bölge, a-12 (oxcart olarak da bilinir) keşif uçağı ve hayalet avcı uçağı f-117 nighthawk da dahil olmak üzere diğer uçakları geliştirmek için kullanıldı.

    1989 yılında robert ("bob") lazar adında bir adam 51. bölge'de dünya dışı teknoloji üzerinde çalıştığını iddia etti. lazar, las vegas televizyon muhabiri george knapp'a tesiste uzaylıların otopsi fotoğraflarını gördüğünü ve abd hükümetinin tesisi kurtarılan uzaylı uzay araçlarını incelemek için kullandığını söyledi. lazar'ın kendisi itibarsızlaştırılmış olsa da, iddiaları, çoğu dünya dışı yaşamı içeren çok sayıda hükümet komplo teorisinin ortaya çıkmasına neden oldu.

    birçok kişi 51. bölge içinde ya da yakınında tanımlanamayan uçan cisimler (ufo'lar) gördüğünü bildirmiştir (bu terim genellikle dünya dışı spekülasyonlar bağlamında kullanılsa da, ufo'ların mutlaka dünya dışı kaynaklı olması gerekmez).

    25 haziran 2013 tarihinde cıa, u-2 ve oxcart programlarının tarihini anlatan gizliliği kaldırılmış belgelerin yayınlanmasını onayladı. belgeler, george washington üniversitesi ulusal güvenlik arşivi'nden amerikalı istihbarat tarihçisi jeffrey t. richelson tarafından 2005 yılında yapılan bilgi edinme özgürlüğü yasası (foıa) talebine yanıt olarak yayınlandı. belgelerin yayınlanmasıyla abd hükümeti 51. bölge'nin varlığını ilk kez resmen kabul etmiş oldu.

    cıa'e göre, u-2 ve sonraki askeri uçakların test uçuşları bölgedeki ufo gözlemlerini açıklamaktadır.

    51. bölge çalışanları tesise uçakla ulaşmaktadır. mccarran uluslararası havaalanı'ndaki kısıtlı bir terminale, 51. bölge'nin üzerindeki hava sahasında (r-4808n hava sahası) uçmasına izin verilen birkaç işaretsiz uçaktan biriyle girip çıkmaktadırlar.

    yakın zamana kadar tesisin uydu görüntüleri sansürlenmişti. 51. bölge google haritalar'da görülebilir. 37°14'06.0"n 115°48'40.0"w

    abd hükümeti şu anda tesis içinde yürütülen araştırmalar hakkında herhangi bir bilgi vermemiştir.

  • biz muhabbet kuşumuzu almak için uzunca bir süre bekledik. zira, yumurtadan yeni cıkmış olsun istedik. aldığımızda tüyleri bile yeni yeni çıkıyordu. alıp eve getirdik ve resmen bir evlat gibi baktık. uçmayı bilmiyordu, yemleri kıramıyordu velhasıl baya uğraştık.

    uçmayı öğrendi, sabahları kahvaltı soframızı işgal etti hatta. yemek yerken görünce hemen atlayıp dudaklarımızı ısırırdı ağzınızdaki yemeği yemek için. velhasıl çook cana yakındı. pencereye sineklik taktırmıştık kafeste durmak istemiyordu çünkü.

    babannem bir gün çok daralmış, ona defalarca tembih ettiğimiz halde sinekliği açmış, güzelim hayvan çekip gitmişti. nasıl ağladığımızı unutamıyorum. babam akşam eve geldiğince çok üzüldü. babanneme kızdı haliyle. zira bu evde babamın şefkatini o kuştan başka kimse görememişti. hatta sinirden sinekliği söküp kırdı. (abartı gelebilir ama o acı çok başka inanın)

    her boktan işte olduğu gibi anneme söyleme işi de bana devredildi. '' sen bağrımı yaktın kızım benim. onun senden tek farkı, onu doğurmamış olmamdı.'' üzüldü baya ağladı. gece hiç uyuyamadık. erkek kardeşimi kendiyle konuşurken yakaladım. ''uyu uyu, belki rüyana gelir. hemen uyu'' yavrum benim nasılda üzülmüş.

    1 aylık muhabbet kuşu ne adam gibi uçabilir, diğer kuşlardan kaçabilir ne de kediye yem olmaktan kurtulabilirdi. gece hiç uyuyamadım, bir ara dalacak gibi oldum 10 - 15 dakika. rüya gördüm hemencecik. kuşumuz geri dönüyormuş-da ben kafese koyuyormuşum-da yoh yea...

    sabah pencereleri açıp evi havalandıracak gibi oldum.

    kafamın üstünde kanat çırpıyordu. çığlıklar atıp evi ayağa kaldırdım. hepsi başıma üşüştü.

    inanın bana gidişinden çok, gelişine ağladım. inanılmaz duygulandım. hiç bilmediği halde gece dışarda kalmış, sağ salim dönebilmiş. üstelik daha önce balkona hiç çıkarmadığımız için çevreyi de tanımıyordu. evin dışını bilmeden, daha evde konacak yer bulamayıp yere çakılan miniğimiz geri gelmişti. inanılacak şey değildi.

    kafamın tepesinde ötüyor hınzır şimdi :)

    not: yeniden bir sineklik alınıp takıldı.

    ekleme: sonrası için #58067255

  • tek mekanli filmleri cok severim, bu da onlardan biri. bunun yaninda izledigim en iyi savas filmi kesinlikle. yaklasik 3.5 saat surmesine ragmen kesinlikle daralmiyorsunuz. soyle daraliyorsunuz ki kucucuk yataklarin, kucucuk tuvaletin oldugu, yemek yiyecek masanin bile olmadigi (kaptanin masasi haric) bir denizalti. her yatakta 2 kisi yatiyor, 55 adam 1 tuvalete giriyor. izmir'de inciralti'ndaki denizaltinin icine girdigim icin ne kadar klostrofobik bi alan oldugunu da az cok bildigimden arada daralmalar geldi tabi. u-bot yuzeye cikinca ben de oksijen alabilmis kadar rahatladim.

    direkt savasin icinde degil bu film mesela pearl harbor gibi. film esnasinda arada savasi hissettiren olaylar oluyor o kadar, bir de sonu tabi. bunun disinda butun murettebatin psikolojik hallerini izlemeniz, aralarindaki muhabbeti, farkli olaylardaki ironileri gormeniz daha muhtemel.

    ben bu filmi sevdim, hatta cok sevdim. simdiye kadar okudugum en fantastik, en heyecanli ve orijinal konulu romani da gordum biraz bu filmi izlerken. aslinda konular cok farkli ama, o psikolojik degisikleri gordugumde o kitap geldi aklima. romanin adi hayalet gemi (filmi cekilen degil, bu farkli), yazarlari neil r. burger ve george e simpson. turunun bence en iyi orneklerinden biri, tavsiye ederim.

    filme donecek olursam diger savas filmleri gibi, ki bence savasin yaninda dram kismi daha agir basiyor, aglak unsurlar yok. dram ama gereksiz bir dram degil. illa aglatacagiz diye ugrasmadan o duyguyu cok net hissettirebildiler bende acikcasi.

    --spoiler--

    filmde u-bot'umuz batacak diye odumuz patliyor, ama karsi tarafta batan destroyerde ve denizaltlardaki insanlari dusunmemek elde degil. biz gordugumuz murettebati seviyoruz ve tutuyoruz ama karsi tarafi da seven bekleyen bir suru insan var. onlarin denizin dibinde caresizce kaldigini dusunmek ya da destroyerdeki yangindan sonra suda can ceken insanlari gormek insanin icini dagliyor tam anlamiyla. cunku bu olaylar gercekten yasandi zamaninda.

    bir yerde 25000 marklik bir suru torpidonun oldugundan ama 50 feniklik bir tane kablo bulunmamasindan yakiniyordu kaptan. trajikomik bir olay.

    ekmeklerdeki kufleri temizlerken ispanya'ya yanasmalari ve ordaki gemiye binince var olan ziyafet sofrasi da bana oyle geldi.

    u-bot'u denerken 230 metreye kadar indiklerinde her an denizalti ordaki ikinci subayin demesine dayanarak kagit gibi olacak diye baya tirstim. cebelitarik'ta batirildiklarinda ve 270 metreyi gorduklerinde filmin yasattigi heyecani az filmde bulursunuz sanirim.

    filmin sonunun mutlu sonla bitmesini beklemiyordum, hatta sasirdim vatanlarina kavustuklarinda. ta ki ucaklardan ates acilincaya kadar. en cok makine dairesindeki johann'a, ikinci subaya, sevgilisi hamile olan gence ve tabi ki kaptana uzuldum. gazeteci genc de hayatina bi kafayi siyirmis olarak devam eder artik.

    filmde surekli limon yenmesinin sebebi yukardaki entrylerden ogrendim, iskorbut hastaligina yakalanmamak icinmis.

    film bittikten sonra en basindan tekrar actim filmi, murettebattaki degisim inanilmaz. adamlar resmen 10 yil yaslanmislar ve bunu acayip yansitmislar filme, bayildim.

    yalanci kahramanlik gosterileri hic yok, askerler gercekten korkuyor ve bunu belli etmekten de cekinmiyorlar. bu da filmin gercekciligini artıran bir durum.

    filmin artilarindan biri de sacma vatan millet hayranligina girilmemesi. bana en cok koyan seydir, bastaki insanlarin hirslari, kararlari yuzunden dunyanın her gun daha kotuye gitmesi. elinizde olmayan sebeplerden, tamamen insanoglunun hirslari yuzunden bir dunya savasi baslayabiliyor. agizlarindan cikan iki kelimeyle sevenler, aileler birbirinden, evlerinden ayriliyor. sonuc olarak olen bir suru insan, dagilan bir suru aile, bekleyen sevenler, cokmus hayatlar. bunu filmlerde cok gurur verici bir seymis gibi gosterirler genelde. "oo vatan icin savasiyoruz, mukemmel bir is yapiyoruz, harika." bu sacma dusunce bu filmde yok, bunu cok net gosterdi bazi diyaloglar. onlardan ikisi:

    - hep bugunu hayal etmemizi istemislerdi. korkusuz, magrur ve tek basimiza olacagimiz anlari. bunun erkekligimizin sinamasi olacagini, vatan icin her seyi feda ederken kimseye ihtiyacimizin olmadigini soylemislerdi. ben yalniz olmak istemiyorum. tek hissettigim sey korku.

    kaptan eski seyir defterlerine bakar:
    -su hale bakin. ne zaferler ama! "dusman ucagindan kurtulmak icin daldik." "destroyerin sualti bombalarindan kacmak icin daldik."

    bir de ingilizlerin destroyerlerinden, ucaklarindan kurtulup 270 metreden tekrar yuzeye cikip karada olmek cok aci oldu be. halbuki denizin dibinden 260, 250, 240... diye yuzeye cikarken nasil da sevinmistik.

    --spoiler--

    simdi baktim da baya uzun bi yazi olmus. bu film icin yazilacak cok sey var aslinda da yeterli simdilik.

    edit: italya degil, ispanya'ymis.

  • atatürkçüler dinsiz.
    aleviler dinsiz.
    solcular dinsiz.
    ateistler zaten dinsiz.
    ... ama ülkenin % 99'u müslüman yersen. noel baba sevsin sizi tatlı su müslümanları.