hesabın var mı? giriş yap

  • vallahi beter olsunlar zerre üzülüyorsam insan evladı değilim.
    kısaca örnek vereyim.
    adam 10 yıllık personel adam kalifiye eleman , adam demir çelik sektöründe çalışıyor aldığı maaş 14.500 tl -eline geçen net- müdürün yanına çıktı abi dedi 10 yıllık elemanım bu işi bu fabrikada öğrendim 14.500 tl maaşım var insan gibi mesai yapmıyoruz- adamin ek mesai dediği 8 saat yani günde 16 saat çalışıyor- tek istediğim zam dedi olmazsa ben gitmek istiyorum dedi. peki müdürün verdiği cevap ne ? işini ayarladıysan gidebilirsin ama tazminat isteme.

    ben o gün o odanın içindeydim adam bildiğin boynunu büktü çocuk gibi çıktı.arkadaş kalktı 3 gün sonra müdürün yanına gidip işten 7 gün sonra çıkacağını söyledi peki sonra ne oldu ?
    arkadaş 7 gün sonra kapıdan çıktı karşı fabrikaya 36 bin tl karşılığında anlaştı. adamın çalıştığı vardiya o gün çalışmadı 14.500 tl karşılığında o adamın yerine personel bulamadık. o adamı mumla arıyoruz.
    o adamın vardiyasini tamamlamak için diğer arkadaşları hayvan gibi mesai yaptı -ekstra 8 saat- işin sonunda iş kazası oldu dunya kadar da tazminat ödediler. beter olsunlar hiç üzülmüyorum. emekçinin yanındayım.

    edit: mumla ariyoruz
    edit2: sendika mevcut lakin öyle birşey ki az hakkını arayanı kapı önüne koymakta patrondan daha patroncu.

  • sarıyer beşiktaş minibüsü, bundan 1-2 sene öncesi. ben en arkanın bir önünde yanımda bir teyze ile oturuyorum, en arka koltukta ise olayın kahramanı yaşlı bir amca var. (öğretmen emeklisi olduğunu sanıyorum)

    neyse, bir olay olmadan minibüs gidiyor, birisi parasını uzatıyor sonrasında:

    - 1. levent ne kadar?
    - 1400 abla

    o anda arka koltuktaki amca birden kabarıyor:

    - 1.levent ne kadar dediniz şoför bey?
    - 1400
    - e ben demin maslak için 1400 verdim?
    - ikisi de 1400 beyefendi
    - e olur mu canım öyle! onun yolu daha uzun!!!
    - öyle işte...

    1-2 dakika amca söylenir. sonra yine sesini yükseltir:

    - ne saçma şey! benim gideceğim yoldan çok daha uzun. o niye 1400 veriyor? niye benle aynı? daha fazla vermesi lazım?
    - amca tarifeler öyle
    - ne demek canım! öyle saçmalık mı olur? neden fiyatlar böyle?
    - fiyatları ben koymuyorum beyefendi.
    - sen koydun demiyorum. neden böyle diyorum. neden?

    1-2 dakika durur, tekrar başlar

    - böyle saçma şey mi olur... ikisi de aynı. ne acayip.
    - ...
    - o uzuuuuuuun gitsin, 1400... benimki daha yakın. az vermem lazımdı. fazla para aldınız.
    - ...

    1-2 dakika sonra tekrar başlar ama bu sefer ben dayanamam arkama dönüp cevap veririm:

    - benden fazla para aldınız bence. ikisi de aynı para olm....
    - amca, tarifeler böyleymiş. tutup şimdi otobüse binsen benim yolum daha kısa diye yarım bilet mi vereceksin? illa ki gittiğin yol kadar ödemek istiyosan taksiye bin, onda haksızlık yok bak
    - senlen konuşmuyorum delikanlı!!!!

    bir anda yanımdaki teyze gaza gelip arkasını döner ve:

    - onlan konuşmuyorsun ama hepimizin kafasını belliyorsun! bir sus be adam! bir sus!
    (akabinde bana doğru dönüp sessizce "bunamış..." der)

    amca susar...

  • insanı hem çok geriyor, hem de çok rahatlatıyor. aylardır günde altı saate sabitlemiştim, sınavlar yaklaştığı için sekize çıkardım. her kahve-sigara molasında da sözlüğe bakınıyorum. tek eğlencem bu. özellikle iki haftadır, hafta sonları keyifli bile gelmeye başladı. sabah kalkıyorsun, balkona masayı atıyorsun, bir demlik de çay getiriyorsun yanına. kuş sesleri eşliğinde, yüzüne hafif rüzgar vururken pek sıkılmıyorsun da. bu saatlerce ders çalışma olayı ilk başta çok zor ama sonra mutlu ediyor insanı notlar açıklandıkça. tabii kafanı duvarlara vurasın geliyor, niye yıllardır yapmadım ben bunu diye o ayrı.

  • alenen aptallık yapan kadındır. kocamın ayaklarını gerekiyorsa yıkarım, sağlıktır hastalıktır.

    ancak beni böyle çekip sosyal medyada yayınlarsa dalga geçer gibi, ağzına sçarm.

  • ulan burayı bile savunan çıktı ya aga hayret birşey. ne yapılacakmış üstüne peyzaj yapılacakmış. ulan gider yapmayı unutmuş adam ne peyzajından bahsediyon sen. yağmurlu günlerde meydandan yürüyen merdiven ile hiç aşağı inmeye çalıştın mı? inemezsin... neden biliyon mu? su bi yerden gitmek istiyor ya, hani gidecek yer yok. hah işte o yürüyen merdivenden gidiyor su. o yüzden çalıştırmıyorlar yürüyen merdivenleri. böylede eşsiz bir proje. akıllara durgunluk veriyor. oraya çok güzel palmiye olur. ama dalsız. böyle ortada sik gibi durur da millet anlar ne yapıldığını...

  • sevmediğim kişiliktir. gözlemlerime dayanarak söyleyebilirim ki, gücü olanın yanında, gücü ve karizması olmayanın karşısında bile olma tenezzülünde bulunmayacak kişidir. bir programını izlemiştim, bedenen özürlü fakat zihnen çok pratik bir insanı konuk etmişti. ismini hatırlamıyorum ama adam bir buluş yapmıştı. icat sahibiydi. adamı küçümser bakışlarını, aman bitse de gitsek hallerini, senle ne diye muhattap oluyorsam tavırlarını ismini duydukça hatırlıyorum.

    ama bu aynı insanı acun ılıcalı'nın karşısında, yahut karizması olan kadın veya erkek kişilerin karşısında ezilip büzülürken, onları gereksiz övgülere boğarken görüyoruz. sevmiyorum kendisi gibi burnu yüksek, içten pazarlıklı kişileri. para ve güç herşey demek değildir.

  • miles dewey davis ııı

    26 mayıs 1926 tarihinde alton, ıllinois, amerika'da doğmuş dahi.

    ölüm yıldönümü ise bugün.. 28 eylül 1991

    ''muhtemelen o zamanlar kastamonu’da trompete kendini bu kadar adayan, bu kadar aşık olan başka kimse yoktu. babamı bu enstrümana delice bağlayan, bir tesadüf sonucunda miles davis olmuş. nereden nereye? amerikalı efsane cazcı davis, kastamonulu muzaffer’e ilham kaynağı oluyor,
    dünya saçma bir yer.'' tarık tufan - kaybolan

    davis, babasının başarılı bir diş cerrahı olduğu east st. louis, ıllinois'de büyüdü.

    daha sonraki yıllarda, bazen yoksulluk ve acı geçmişinin tüm büyük caz sanatçıları için ortak olduğunu varsayan eleştirmenleri azarlamak için sık sık rahat yetiştirilme tarzından bahsetmiştir.

    trompet eğitimi almaya ergenlik çağında başladı; daha sonraki üslup gelişimini sağlamasının ardından ilk öğretmeni ona vibrato olmadan çalmasını tavsiye etti.

    davis, 1944'te müzik sanatı enstitüsü'nde* okumak için new york'a taşınmadan önce st. louis bölgesinde caz gruplarıyla çaldı, ancak birçok dersi atladı ve bunun yerine dizzy gillespie ve charlie parker gibi ustalarla doğaçlama seansları yoluyla eğitim gördü.

    * şimdiki adıyla (bkz: juilliard school of arts)

    davis ve parker, 1945-48 yılları arasında sık sık birlikte kayıt yaptılar.

    davis'in ilk çalımları bazen baştan savmaydı ve her zaman tam olarak akortlu değildi, ancak benzersiz, samimi tonu ve verimli müzikal hayal gücü, teknik eksikliklerine ağır basıyordu.

    1950'lerin başlarında davis, tekniğindeki sınırlamalarını tarzı için önemli varlıklara dönüştürmüştü.

    davis, gillespie gibi bebop öncülerinin meşgul, feryat eden tarzını taklit etmek yerine trompetin orta perdesine yoğunlaştı, armoniler ve ritimler üzerinde deneyler yaptı ve doğaçlamalarının türlerini çeşitlendirdi.

    ara sıra çok notalı ritimler dışında, onun melodik tarzı doğrudan ve süssüzdü, çeyrek notalara/vuruşlara dayalıydı ve etkileri çok zengindi.

    doğaçlamalarındaki düşüncelilik, tempo ve lirizm dikkat çekicidir.

    "caz, direkt olarak avrupa geleneğinden gelmeyip tamamen amerikan kökenli az sayıda sanat biçiminden biridir. caz, gospel müziğine ve abd'nin güneydoğu eyaletlerinin blues müziğine dayanan
    köklerinden yavaş yavaş şekillenmiştir. louis armstrong, miles davis, charlie parker ve john coltrane gibi daha birçok yenilikçi caz müzisyenin vasıtasıyla çabucak gelişim göstermiştir." marc schonbrun - müzik teorisi 101

    1948 yazında davis, ünlü caz sanatçıları gerry mulligan, jj johnson, kenny clarke ve lee konitz'in yanı sıra caz bağlamında nadiren duyulan enstrümanlar olan fransız kornosu ve tuba çalanları da içeren bir nonet kurdu.

    mulligan, gil evans ve piyanist john lewis, bebop'un esnek, doğaçlama doğasını kalın dokulu bir orkestra sesiyle yan yana getiren grubun aranjmanlarının çoğunu yaptılar.

    grup kısa ömürlü oldu, ancak kısa tarihi boyunca başlangıçta single olarak yayınlanan bir düzine parça kaydetti (1949–50).

    bu kayıtlar modern cazın gidişatını değiştirdi ve 1950'lerin batı yakası tarzlarının yolunu açtı. parçalar daha sonra birth of the cool (1957) albümünde toplandı.

    spotify

    1950'lerin başında davis, çalımını etkileyen bir uyuşturucu bağımlılığıyla mücadele etti, ancak yine de sonny rollins, milt jackson ve thelonious monk gibi cazın önemli isimlerinin de aralarında bulunduğu, en iyileri arasında yer alan albümler kaydetmeyi başardı.

    1954'te bağımlılığı yenen davis, cazın en yenilikçi müzisyen olarak kabul edildiği yirmi yıllık bir döneme girdi.

    1950'lerde saksafon efsaneleri john coltrane ve cannonball adderley, piyanistler red garland ve bill evans, basçı paul chambers ve davulcular "philly" joe jones ve jimmy cobb'un yer aldığı klasik küçük gruplar kurdu.

    davis'in bu dönemde kaydettiği 'round about midnight (1956), workin' (1956), steamin' (1956), relaxin' (1956) ve milestones (1958) albümleri birçok başka sanatçının çalışmalarını da etkiledi.

    round about midnight
    workin
    steamin
    relaxin

    kariyerinin bu dönemini caz tarihinin belki de en ünlü albümü olan kind of blue (1959) ile tamamladı.

    kind of blue

    soft ve relax bir koleksiyon olan albüm, doğaçlamaların karmaşık, sık sık değişen akorlardan ziyade seyrek akorlara ve standart olmayan gamlara dayandığı bir tarz olan modal cazın en iyi kaydedilmiş örneklerini içeriyor.

    modal tarz, melodiye odaklanan sololara uygundur; bu erişilebilir kalite, kind of blue'nun caz hayranları arasında popülerliğini sağladı.

    (bkz: modal müzik)

    küçük grup kayıtlarıyla eş zamanlı olarak yayımlanan davis'in, gil evans tarafından aranjmanı ve orkestra şefliği yapılan albümleri miles ahead (1957), porgy and bess (1958) ve sketches of spain (1960)) da türün mihenk taşlarıydı.

    davis-evans işbirliklerine karmaşık düzenlemeler, orkestra ve solistin neredeyse eşit derecede vurgulanması ve davis'in en duygusal ve duygusal açıdan güçlü çalışlarından bazılarının damgasını vurdu.

    davis ve evans daha sonraki yıllarda ara sıra birlikte çalıştılar, ancak bir daha asla bu üç ustaca albümdeki kadar akılda kalıcı olmadılar.

    ''sessizlik de soloya dâhildir…''
    -miles davis

    1960'ların başları davis için geçiş dönemiydi, daha az yenilikçi yıllardı, ancak müziği ve çalımı en üst seviyede kaldı.

    1962'nin sonlarında basçı ron carter, piyanist herbie hancock ve genç davulcu tony williams ile yakında klasik olacak başka bir küçük grup kurmaya başladı; tenor saksafoncu wayne shorter kadroya 1964'te katıldı.

    davis'in yeni beşlisi, hafif, özgür bir ses ve blues'dan avangard ve serbest caza kadar uzanan bir repertuvarla karakterize ediliyordu.

    1960'ların diğer modern caz gruplarının yenilikleriyle karşılaştırıldığında davis beşlisinin çok ritim ve çok tonluluk konusundaki deneyleri daha incelikli ama aynı derecede cüretkardı.

    live at the plugged nickel (1965), esp(1965), miles smiles (1966) ve nefertiti (1967), beşlinin eskimeyen, etkileyici kayıtları arasındaydı.

    miles in the sky ve filles de kilimanjaro (her ikisi de 1968) zamanında davis elektronik aletlerle deneyler yapmaya başladı.

    klavyeciler chick corea ve joe zawinul ve gitarist john mclaughlin'in de aralarında bulunduğu diğer müzisyenlerle birlikte davis, caz füzyon hareketinin ufuk açıcı albümü olarak kabul edilen ın a silent way'i (1969) yaptı.

    çalışma, püristler tarafından davis'in son gerçek caz albümü olarak değerlendirildi.

    davis, rock müziğin ritimlerini, elektronik enstrümantasyonunu ve stüdyo efektlerini tamamen benimsediği bitches brew (1969) albümünün piyasaya sürülmesiyle yeni hayranlar kazandı ama eski hayranlarını kendisine yabancılaştırdı.

    katmanlı sesler, ritimler ve dokulardan oluşan kakofonik bir kaleydoskop olan albümün etkisi, 1970'lerin weather report ve chick corea'nın return to forever gibi füzyon gruplarında duyuldu.

    davis birkaç yıl bu tarzı sürdürdü; live-evil albümü (1970) ve film müziği a tribute to jack johnson (1970) özellikle öne çıkanlar arasındaydı.

    davis, 1972'de bir trafik kazasında yaralandı ve faaliyetlerini kısıtladı, ardından 1975'ten 1980'e kadar emekli oldu.

    the man with the horn (1981) ile piayalara geri döndüğünde, eleştirmenler davis'in beden ve akıl sağlığındaki dengesizliğin beş yıllık arada etkilerini gösterdiğini hissettiler, ancak önümüzdeki birkaç yıl içinde güçlerini istikrarlı bir şekilde yeniden kazandı.

    1980'ler boyunca çeşitli müzik tarzlarıyla uğraştı, çoğunlukla caz-rock dans müziğine yoğunlaştı, ancak blues köklerine dönüş (star people) ve gil evans'ın etkilediği orkestral denemeler (music from siesta) gibi diğer tarzlarda da dikkate değer deneyler yaptı.

    davis bu dönemde we want miles (1982), tutu (1986) ve aura (1989) gibi albümlerle birçok grammy ödülü kazandı.

    davis'in sonraki yıllarının en unutulmaz olaylarından biri, 1991'de montreux caz festivali'nde gerçekleşti; quincy jones yönetimindeki bir orkestraya katılarak 1950'lerin sonundaki klasik gil evans aranjmanlarından bazılarını seslendirdi.

    davis üç aydan kısa bir süre sonra öldü. son albümü doo-bop (1992), ölümünden sonra yayınlandı.

    her ne kadar eleştirmenler davis'in bitches brew'dan sonra yayınladığı çalışmaların çoğunu göz ardı etse de, onun etkileri cazın ana akım izleyiciler arasında popüler kalmasına yardımcı oldu.

    daha sonraki yıllarda eleştirmenleri görmezden geldi ve sahnede dolaşarak, çoğu zaman sırtı seyirciye dönük çalarak geleneğe meydan okudu.

    çok övülen ve aydınlatıcı otobiyografisi miles'ta (1989; quincy troupe ile birlikte), tatminsiz geçmişini ve müzik endüstrisinde gördüğü ırkçılığı açıkça yazdı. (bu entynin kaynağı)

    davis, louis armstrong, duke ellington ve charlie parker ile birlikte caz tarihinin en önemli ve etkili dört müzisyeninden biri ve aynı zamanda müziğin en eklektik uygulayıcısı olarak kabul ediliyor.

    kaynak ; görsel
    (bkz: miles davis birth of the cool) netflix
    (bkz: miles ahead) don cheadle

  • konuşamayan, yürüyemeyen fakat yattığı yatakta gözlerinin yaşını silebilecek kadar gücü olan bir annenin evladı tarafından söylenen söz. bu insanlar ankara'da yaşıyor. türkiye cumhuriyeti'nin başkentinde. ve devletin bu insanlara verdiği aylık para 130 lira. aslında bunun üzerine söylenecek bir söz yok. birileri insanların vergileriyle kendi evine jakuzi yaparken böyle insanlar çöpten bayat ekmekleri toplayıp karnını doyuruyor. sizin yöneteceğiniz devleti, sosyal devlet anlayışınızı, demokrasinizi, gelmişinizi, geçmişinizi...

    edit: sabah evden çıkmadan önce bunları yazmıştım, meğerse adam sahtekarın tekiymiş. vay be. bütün gün senin için üzülmüştüm be adam. o sümüklü gözyaşların, çocuklar gibi zırlaman. belli ki annen kendi durumuna değil, senin gibi bir evlat yetiştirdiğine ağlıyormuş. şu an senin için daha çok üzülüyorum adam. yalancı olmana, aç kalmandan daha çok üzülüyorum adam. sümüklü adam. terbiyesiz adam. benim duygularımla oynadın lan. hıyar olsan cacığa doğranmazsın bundan kelli. al işte edit'i entry'sinden uzun bir entry daha. bunlar hep senin bok yemen sümüklü adam.

  • gariban dediğin adam eli sikinde bekleyen sapığın teki, hiç adalar vapuruna binmediyseniz bir kere binin de bunlardan yüzlercesinin iğrenç bakışlarına mağruz kalın da sonra yorum yapın.

  • tahminimce 1990'lı yılların sonuyla 2000'lerin başı arasında olan karanlık dönemdir.

    misal yıl 1998, babam diyor ki teybi arabada bırakmayalım, teybi arabadan inerken eve taşıyoruz.
    misal yıl 1999, mahallemizdeki osman amca teybini arabada bırakıyor, sabahleyin bir bakıyor ki teybin yerinde yeller esiyor.

    şimdi çok nostaljik geliyor kulağa.