hesabın var mı? giriş yap

  • kanımca sosyal medyadan cok hepimizin cok uzun saatler kopek gibi calismamizdan ve kalan zamanin da onemli bir kismini trafikte kaybetmemizden dolayidir.

    kopek gibi çalışmadığınız lise ve üniversite yillarinizi hatirlayin. birsuru etkinlige gider, arkadaslariniz ve onların arkadaslariyla sıkça sosyallesir ve birileriyle tanışırdınız. benim de boyleydi o yillarim.

    sonra mezun olduk is hayatina girdik. artik uyanik gecirdigimiz zamanin yarisinda ofisteyiz. kalan zamanda da trafik, eve gel dinlen yemek ye dus al. boyle bir ortamda sadece is hayatinda biri ile tanışabilirsin. ben de is hayatinda tanistim. dusunuyorum da muhtemelen baska sekilde kimseyle tanışamazdım.

    zaten evlenenlere bakın ya okulda tanışmış o zamandan beri beraberdir ya da işte tanismislardir. bunlar değilse de aileler veya ortak arkadaslar çiftimizi tanistirmistir. baska tanışma hikayesi ne gördüm ne isittim simdiye kadar bu ulkede.

    avrupadaki amerikadaki gibi yok bilmem ne kursunda tanıştık yok seyahatte tanıştık olamiyor bu ulkede. cunku bu ulkede cok uzun saatler çalışılıyor. sosyal hayat denen sey bir yerlere gidip yemek yemekten ibaret kalıyor eger vaktiniz yoksa iste. nitelikli sosyallesilemiyor. haliyle kimseyle de tanisilmiyor. cunku kimseyle ortak bir zevk, hobi, konu etrafinda biraraya gelemiyorsunuz beraber yaptiginiz bir ugras olmayınca.

    okul yillarinizi hatirlayin. derslerden hocalardan bahsederek muhabbeti kurardik karsimizdaki ile. ortak noktalarimiz üzerinden yani. bu devirde ise o kadar cok calisiyoruz ki kimseyle ortak nokta biriktirecek vaktimiz yok ( iş hariç). haliyle muhabbet kurulamiyor.

    paraniz varsa dahi çalışıyorsanız maalesef sosyallesecek zamanınız yok bu ulkede. pahaliliga zaten hiç girmiyorum..

    kisaca ya okulda ya işte birini bulun yoksa yalnizlik allahin emri.

    edit: ozetle çalışma saatleri kisaltilmadan bu is çözülmez.

  • evet bi efsanevi nesilde daha beraberiz. pazardan annesine zorla aldırdığı civcivi maksimum 1 ayda pert etmiş nesilin ta kendisi işte bu. ben en az 10 tane aldırmıştım mesela hepsi de hakkın rahmetine kavuştu ergenlik dönemlerini atlatamadan. neden böyle oldu bilmiyorum.

  • benim küçük bir kedim var. onu izliyorum bazen;

    mama koyuyorum bayıla bayıla yiyor, sonra kendim için bi yiyecek hazırlıyorum hemen kafayı döndürüyor, koşa koşa yanıma geliyor, o yemeği de tadayım diye gözümün içine bakıyor, deliriyor resmen. maması falan tamamen yalan oluyor. aklı fikri benim yediğimde. daha mı güzel acaba diye merak mi ediyor nedir.
    veya yerde peluş ayıcığı ile oynuyor, sonra bi top atıyorum halıya, o ayıcığı anında satıp topla oynamaya gidiyor, bazen karar veremiyor manyak oluyor, iki oyuncakla birden aynı anda oynuyor. bi süre sonra iki oyuncaktan birini tercih edip gerçekten istediğinin yanına gidiyor. daha çok sevdiği oyuncağı önünden aldığımda ise, diğerine; daha az istediğine geri dönüyor, ama o neşeli halinden eser yok.. oynuyor ama sanki mecbur, sanki zorunlu. ne kendini oynadığı oyuncağa verebiliyor ne de aklını benim önünden aldığım oyuncaktan kurtarabiliyor. ama o kedi, mutsuz olmuyor, düşünemiyor çünkü.

    düşünüyorum da bazen küçücük bir kediden bizi farklı kılan ne var? hiçbir şey sanki..
    mutsuzluk kader mi tercih mi? alternatifler azalmayacak bu belli, o zaman telkin şart.

  • ah ulan ah! hayattaki tek başarısı, ilkokul çağlarından beri, kurs, özel hoca, kolej derken kafasına vurula vurula öğretilen ingilizce olan, ezik ergenlerimizi tatmin etmemiş.

    adam iyi bir yerden mezun mu? mezun...
    dünyaca ünlü bir yönetmen mi? evet...
    ingilizce biliyor ve derdini anlatabiliyor mu? evet...

    fazlasını da sen başar o zaman, ergen kardeşim!