hesabın var mı? giriş yap

  • bir insan evladının başına gelebilecek en korkunç talihsizliklerden biri. asıl prison break budur işte dostlarım. mağazanın girişinde bulunan ve arasından geçtiğimiz o mendebur zamazingo bazen çalar ansızın... şaşırır kalırız. hiçbir suçumuz yoktur oysa. tişörtüyle olsun, dizkapağına kadar uzanan çiçekli mayo şortuyla olsun yaz sezonunun en gözde ürünlerini almışızdır parasını ödeyip. sevdiğimiz dergileri, dvdleri, kitapları almışsızdır helal paramızla. kimi zaman iki eppek, makarna, yoğurt ve "yaz geliyor, evde geniş geniş, ferah ferah giyilir bu... marka aranmaz ev kıyafetinde... bayaa da güzel lan aslında" şeklinde sinsi sinsi düşünerek migros marka şort alırız, üzerinde alın teri olan ve bir beybi gibi cüzdanımızda özenerek sakladığımız o ellilik, kimi zaman yirmilik banknotlarla.

    bu derdi çeken bilir. winçester arşidükü gibi bir havayla yaptığım nice alışverişin meksika sınırında yakalanan kaçak göçmen gibi bittiğini bilirim. oysa param olduğu zamanlar yaptığım o sevimlilikler, "kaça bölelim?" diye soran kasadaki emekçi dosta yaranmak için en beybimsi halimle "hiç farketmez" deyişim, kasadaki emekçi dostun "iki taksit?" deyince içimden hemen bir hesap yapıp "altıya bölün o zaman" diye rica edişim, kasadaki emekçi dostun bana bakışı... öten bir alarmla dağılan bir dünya. yıkılan hayaller. girilen suçlu psikolojisi.

    insan suçsuz yere alarma yakalanınca belli tepkiler veriyor. ben şahsen ilk seferinde içinde koray mağazasından aldığım üç adet atlet, iki adet don bulunan poşeti hemen yere koyup, dizlerimin üstüne çökmüş ve ellerimi başımın üstünde birleştirmiştim. çünkü birinin "fiiiiriiiz... put di fakin' pekıç devn" diyeceği hissine kapılmıştım. sonradan yozgat'ın sorgun ilçesinden olduğunu öğrendiğim babacan bir yiğido güvenlik görevlisi gelip "bugün o ötüp yattı abi... bozulmuş herhal" deyip kaldırdı beni yerden. sinirim bozuldu, ağladım. don atlet çalan adam konumuna düşmüştüm çünkü. sağolsunlar yüzümü yıkayıp, su verdiler. daha sonra da birkaç kere başıma gelince bu, verilecek en iyi tepkinin sırıtarak ve çalışanlarla beş bin yıllık dostmuş gibi bir edayla kasaya yönelmek olduğunu anladım. tam mağazadan çıkarken arasından geçtiğim o şey dividividiviviviv diye ötünce "ilahi çocuklar" yahut "hey allahım, hem mağazanın sahibiyim hem bana çalıyor alarm ohohoho" şeklinde bir kendine güven ifadesiyle kasaya yönelip sorunu çözmeye başladım. alarm sesini duyunca çömelip ağlamaktan ya da gaza gelip "beni yakalayamayacaksınız aşağılık herifler" diye bağırarak kaçmaya çalışmaktan çok daha olgun bir hareket bu. bir de görüyorum, alarma yakalanınca "acaba rezil mi oldum?" diye düşünüp mağazadakilere kızanlar oluyor, ben yapmadım ama yapanları anlıyorum. nihayetinde ömür törpüsü bir durum bu.

    o alarm cihazlarının arasından her geçişimde hiçbir suçum olmadığı halde "alarm çalarsa ne yaparım?" diye düşünüyorum: acaba şimdi alarm yanlışlıkla çalsa ve çaylak bir güvenlik görevlisi ben durumu açıklayamadan ateş edip beni vursa, sonra başıma toplansalar ve ben ağzımın kenarından s şeklinde akan kanla ve öksürerek cebimden aldığım ürünlerin fişini çıkarsam... masum olduğum anlaşılsa ve herkes ağlasa böyle, üzülse... ben başım sol tarafa düşmeden önce son nefesimde beni kucağında tutup ağlayan güvenlik görevlisine "neden? neden canıtın? neden?" desem o da ağlaya ağlaya "abi benim adım halil ibrahim" dese... işte alarm yanlışlıkla öter korkusuyla hep bunları düşünmek zorunda kalıyorum. mecbur muyum lan ben bu korkularla yaşamaya? mahvoldu psikolojim yeminle...

  • bir kiz bir erkek olmak uzere iki kardesin uvey annelerinden gordugu eziyeti konu alan nurseli idiz filmi.
    adeta kemalettin tuğcu eseridir (ki belki de oyle, bilemiyorum).
    oynayan kiz cocugu surekli agliyordu, gereksiz olarak aklimda kalan detaylardan biri.

  • 2000 tl maaşla 1356 ay vadeli araba alıp her deliğe onunla girmeye çalışan zırtapoz çomar beyaz yakalılar yüzündendir.

  • serçenin bir tanesi bahar günü dalgın dalgın uçuyormuş.
    bir anda farketmiş ki, bir yolun üstünde uçuyor ve karşıdan da motorsikletli bir adam geliyor.
    her ikisi de çarpışmayı engellemek için ellerinden geleni yapmışlar ama nafile...
    serçe "çotan daank" diye kaska çarpıp düşmüş.
    şimdi, motorcu arkadaşımız, allahı var sıkı bi hayvansever.
    doğal olarak hemen atlamış motordan; koşmuş serçenin yanına.
    serçe baygın yatıyor...
    kıyamamış, bırakamamış yolda; almış getirmiş eve.
    eskiden kalma bir de kafesi var evde..
    baygın serçeyi kafesin içine güzelce yerleştirmiş..
    yanına da az biraz su, az biraz ekmek koymuş, vurmuş kafayı yatmış....
    bizim serçe bir müddet sonra ayılmaya başlamış..
    daha tam seçemiyor ortalığı..
    hafif bulanıklık var yani...
    bi bakmış parmaklık, ekmek, su falan var bulunduğu yerde...
    birden dank etmiş vaziyet:
    motorcuyu öldürmüşüz beeeee...!!!!!!

  • kendisine soracak olursan atatürk'ün değil; gazi mustafa kemal'in büstünü ziyaret etmiştir.

  • büyüdükten sonra ön yargıyla yaklaştığım, şimdi ise elimden düşürmediğim kitaplar. bir süre önce iş değiştirdim, yeni işimde çocuk kitaplarıyla da ilgilenmeye başladım. bu alanda daha iyi olabilmek için de makaleden ziyade çocuk kitaplarının içine dalmaya karar verdim. onları ve onları anlayabilen yazarları tanımaktı amacım. okuduğum kitapların arasına birkaç tane sıkıştırırım diye düşünüyordum. şimdi ise elimden düşürmüyorum. hayata dair karmakarışık problemleri yalın bir şekilde çözmeleri, biraz da abartmak gerekirse beni şoke ediyor. belki çocuklarla ilgili konular sınırlı görünebiliyor, hani anne babası boşanan bir çocuk, dışlanan bir çocuk vs. ama kitabı okumaya başladığımda aslında çok fazla şey söylediklerini görebiliyorum. bir de elimde taşımaktan ya da otobüste vs okurken görünmekten açıkçası utanıyordum. kocaman insanın okuduğu kitaba bak diyecekler sanıyordum. ama şimdi umurumda değil. resimleri, naifliği, insanı yumuşacık yapışı, gülümsetmesiyle çocuk kitapları artık benim için bambaşka. bir de aldığım kitapları elimde tutmuyorum. bitirdiğimde hemen tanıdığım ya da tanımadığım bir çocuğa veriyorum yaş grubuna göre. hem onlar mutlu oluyor hem de ben. bu kitapların isimleri (dedem bir kiraz ağacı, martıya uçmayı öğreten kedi, uçutmam bulut şimdi, walter'ın endişeye gerek yok giysisi gibi) de çoğunluklu şahane oluyor ve gerçekten edebi bir dile sahipler. ve bu kitaplarla uğraşmak bir o kadar zor. çocuğa bir meseleyi yalın, açıkça ve dolandırmadan anlatmak herkesin harcı değil. herkes ben de çocuk kitabı yazarım, ne var ki diye düşünüyor. ama onlara göre bir anlatım dili oluşturmak zorlayıcı. bu yüzden çocuk kitabı yazarlarının gözümde yerleri bambaşka. çok ciddi bir iş başarıyorlar. anladım ki yaş kaç olursa olsun bu kitaplardan vazgeçmemek lazım.

  • hep bu kadınları dileyip zeytine kurdele bağlayan kadınlarla evleniyorsunuz.
    hayır hayır kezban değilim.