hesabın var mı? giriş yap

  • tatilya projesinde yer almış olan adamın konuşmasını izlemiştim. tatilyanın neden battığını hatırladığım kadarıyla şöyle açıkladı:

    + türk ailesi çocukları için hiç bir şey yapmaz. tatilya projesi amerikan aile yapısına göre tasarlandı, her çocuk için iki yetişkinin de geleceği düşünüldü, neredeyse şehir dışına yapılması da sorun olmayacaktı çünkü aile taa beylikdüzüne kadar gitmeye çekinmeyecekti.

    oysa anladık ki türk ailesi çocuğu için o kadar uzağa gitmez. türk ailesi alış veriş merkezine kendi ihtiyacı için gider çocuğunu da avm'deki ufak oyun parklarına bırakır, kendi ihtiyacı yoksa sadece çocuğu için gitmez.

  • oturdukları yerden kasıt nedir? ayağa kalkıp bütün gün elimizde bilgisayar yürüyelim mi napalım amk ya?

  • geçti o mmf devirleri. artık biz mmf'ye borç veriyoruz. tabii bay kemal bunları bilmez.

  • öncelikle belirteyim, herhangi bir dine mensup değilim. din kavramından da hoşlanmam.

    lakin, bu adamın geçirdiği değişimi olumlu buldum. yani öyle ya da böyle kendisine huzurlu gelen bir yol seçmiş. bir şekilde mutluluğu bulmuş. ayrıca önceki haline göre de psikolojisi daha sağlıklı gözüküyor. insanların mutluluğu ve huzuru nerede bulacağını bilemeyiz. ben saygı duydum. tabi bunların gerçek olduğunu düşünerek söylüyorum. yalandır, roldür bilemem.

    bir de bir anımı anlatmak istiyorum. üniversiteye hazırlanırken gittiğimiz dershanede bir hasan vardı. içkisi, esrarı, çapkınlığı boldu hasan'ın. bir kaç hafta ortadan kayboldu. geri geldiğinde tamamen değişmişti. bir gece bir rüya gördüğünü, tüm hayatını değiştirmeye karar verdiğini söyledi. tamamen sofi bir adam oldu. önce çok garipsedik, geçici bir şey olduğunu düşündük. hatta doğru bildiği yoldan döndürmek için de epey tahrik ettik. ama hasan bu yolundan dönmedi. ısrarlarımıza rağmen de rüyasını hiç anlatmadı. sınava girdik, üniversite için ben başka bir şehire gittim, hasan da sınavı kazanamamış, işe girmiş çalışıyordu. bundan bir sene kadar sonra bir akşam bir haber geldi. hatırlayanlar olacaktır, 2005-2006 yılları gibi istanbul topçular'da bir iş yerinde patlama olmuştu. kimya fabrikası gibi bir şeydi. hatırladığım kadarı ile yazıyorum, başlığını bulursam editlerim. o patlamada insanlar, ölmüş veya yaralanmış, çevre iş yerlerinden insanlar yardıma koşmuştu. fakat ikinci bir patlama daha olunca yardıma giden insanlardan da bir çoğu ölmüştü maalesef. bizim hasan da o yardıma koşanların arasındaymış. henüz 20 yaşında göçüp gitmişti bu dünyadan. ölümün iyisi olur mu bilmem ama umarım bu dünyadan huzurla ayrılmıştır.

    edit : (bkz: 31 ocak 2008 istanbul patlaması). yıl 2008, yer de topçular değil davutpaşa'ymış.

  • hayatım çok iyi durumda değil, çoğu günüm "eh işte" olarak ifade edilebilir. sabah akşam hüzünlü ama motive edici parçalar dinleyip herşeyin daha iyi olacağına dair umudumu korumaya çalışıyorum ve bu şekilde bütün bir haftayı geçiriyorum. evet belki daha iyi olması için çalışabilirim, bazen çalışıyorum da ama yine de tadım yok...

    çarşamba günleri 1.5 lira vererek uykusuz dergisi alıyorum. genellikle tüm yazar çizer kadrosunu beğenerek okuyorum ama tüm dergi bittiğinde üçüncü sayfaya dönüp hala okumadığım işimdeyim gücümdeyim köşesini açıyorum. burada çok yardırıyor, koparıyor olarak ifade edilen türden bir etkisi olmuyor üzerimde.

    dergiyi katlayıp derin bir "offf" çekiyorum çünkü:

    -üniversite yıllarında kareli gömlek içine t-shirt giymiş mühendis benim.

    -odtü de okumuş top sakallı ve çerçevesiz gözlük takan bir yığın arkadaşım vardı.

    -otobüste en arkaya oturup sonra binen güzel kızları beyhude yere kesmeye çalıştım.

    -maaşa mayış denilen yerlerde çalıştım.

    -bulgar ya da arnavut göçmeni değil eğirdir li olduğum için asla ilgi görmedim.

    -kitapçılarda saatlerce "belki" diyerek hakkında bir şeyler bildiğim kitaplar okuyan kızları kolladım(bir kaç kere de hamle yaptım ama bugün üstünden 10 yıl geçmiş olsa bile utanarak hatırladığım sonuçları oldu)

    bunlar harici bir çok şeyi yaptım çünkü umut sarıkaya ile yaşıt bir adamım. aynı yıllarda büyüdük, benzer okullarda okuduk, ortamlarımız benzerdi dolayısı ile de benzer şeyler yaşadık. ben bunlardan kurtulmak için zihnimin en derinliklerinde bir çelik kasa oluşturdum ve sanki 1987 yılında doğmuş gibi, hiç oduncu gömleği giymemişcesine bir hayat kurdum kendime. o ise sürekli bu kasanın bulunduğu yere dadanıyor her hafta.

    hayatım çok da iyi değil demiştim hatırlarsanız. haftada bir gün, toplamda akşamları bir saatliğine beş altı adet karikatüre bakarak "aslında herşeye rağmen çok güzel şey yaşamak" diyorum. ki kıymetini bilen için fazla bile.